Σ’
αγάπησε και στο ’δειξε μ’ ευγένεια ψυχής
και
πόνεσε που έπεσε ο λόγος της χαμένος.
Δεν
είχες υποχρέωση να ανταποκριθείς
και
ούτε ξάφνου να βρεθείς κι εσύ ερωτευμένος.
Μα
τώρα να επαίρεσαι, να κομπορρημονείς,
εδώ
κι εκεί να διαλαλείς μια τάχα ιστορία,
νομίζεις
ότι είσαι πια ο μέγας γητευτής,
κατάντησαν
τα λόγια σου αστεία φαντασία.
Μπροστά
σου ανθοβόλησε αθώο γιασεμί,
κι
η ομορφιά του φάνηκε να δένει στη δική σου,
μα
ούτε που φαντάστηκε πως πίσω απ’ τη μορφή
κρυβότανε
το άσχημο κι η γύμνια τής ψυχής σου.
