Όταν
ο χρόνος θα φέρει τη λήξη,
είν’
αναπότρεπτος ο χωρισμός,
θα
’ναι αυτός η καλύτερη λύση,
αν
και ορθώνεται ο δισταγμός.
Όταν
τα χέρια δεν έχουν πια θέρμη
κι
όταν τα μάτια δε βγάζουν μιλιά,
έδυσε
πια της αγάπης τ’ αστέρι,
πώς
ν’ ανατείλουν ξανά τα παλιά.
Κι
αν υψωθούν οι συμβάσεις, τα πρέπει,
και
νουθεσίες ακούσεις πολλές,
και
συγκολλήσεις καλά τον καθρέφτη,
τώρα
θα δείχνει σπασμένες μορφές.
Όπως
σπασμένες κι εκείνες οι λέξεις,
που
’χανε τόσο γλυκά ειπωθεί,
πόσο
να μείνεις κι ως πότε να βλέπεις,
ό,τι
ανθηρό να ’χει πια μαραθεί.
