Προ
των πυλών μας ο νέος Γενάρης
και
ζωντανεύουνε σχέδια παλιά,
τα
’χουμε τόσες φορές αναβάλει,
τ’
αναμοχλεύουμε πρωτοχρονιά.
Φέγγουνε
πάντα στο νου μας οι στόχοι,
όμορφοι
σαν λαμπερά πρωινά.
Όρκοι,
δεσμεύσεις: «αυτόν το Γενάρη
θα
ξεδιπλώσουμε πια τα φτερά».
Ένας
ακόμα τελειώνει Δεκέμβρης
και
φωνασκούνε οι όρκοι ξανά,
βλέπουμε
πάλι στο βάθος τούς στόχους,
που
μας καλούνε να βγούμε μπροστά.
Κι
όπως κινούμε, στο πρώτο μας βήμα
άλλη,
οξύτερη τώρα φωνή.
Είναι
τα μήπως, τα όμως, τα ίσως.
Και
ξαναδίνουμε αναβολή…
