Χίλια
μάς έκανες καλά, σβησμένα τα ’χες όλα,
ένα
εμείς σού κάναμε και το ’φερες βαριά,
λίγες
βδομάδες έμειναν την τελευταία ώρα,
να
σε υπηρετήσουμε μ’ όλη μας την καρδιά.
Σίγουρα
κρυφομίλησες στην Άτροπο τη νύχτα
και
χάρη θα της ζήτησες, για πρώτη σου φορά,
τη
θερμοπαρακάλεσες να κόψει πια το νήμα,
μη
και προλάβεις, κούραση να φέρεις στα παιδιά.
Στην
άκρη ανενδοίαστα ξανά τον εαυτό σου,
όπως
και σ’ όλη τη ζωή, στους άλλους το μυαλό,
ακόμα
και σαν έφτασες μπροστά στο θάνατό σου,
πέρα
από κάθε όριο, να κάνεις το καλό.
Γυρνώ
στα τόσα που ’ζησες απ’ τα μικρά σου χρόνια,
πολέμους,
φτώχειες, άδικα, ποικίλες συμφορές,
σαν
έλατο περήφανο στη λάβα και στα χιόνια,
στεκόσουνα
αφόβιστη. Θηρίου αντοχές!
Όσα
κι αν γράψω, λιγοστά μπρος στη μεγαλοσύνη,
με
δέος για το μέγεθος, άπειρο σεβασμό,
φτωχές
οι λέξεις, δε χωρούν την τόση καλοσύνη,
πώς
να φανεί το βάθος της μέσα σ’ ένα γραπτό;
Ένα μικρό γραπτό για έναν μεγάλο Άνθρωπο,
που έφυγε οριστικά και αμετάκλητα, πριν λίγες μέρες, μετά από σύντομη ασθένεια.
Δεν προλάβαμε να της ανταποδώσουμε ένα
ελάχιστο μέρος απ’ αυτά που τις χρωστούσαμε. Εμείς, τα παιδιά της, γέροντες πια
κι εμείς.
Το μεγάλο της ελάττωμα: να ξεπερνά συνεχώς τα
όρια της καλοσύνης. Και παρέμεινε …αδιόρθωτη, μέχρι την τελευταία της στιγμή,
έχοντας πλήρη διαύγεια.
Γροθιά
στο στομάχι, Μάνα, η φυγή σου. Κι ο πόνος οξύς!
