Πεύκα,
έλατα σιμά μου και ακρόβραχα,
είναι
μέσα τού Απρίλη, όλα λιόχαρα,
δίπλα
μου μπουμπουκιασμένη στέκει η κερασιά
και
βουίζει σαν κυψέλη η κορομηλιά,
ελαφροκοκκινισμένη
η ροδακινιά,
σιγοψιθυρίζει
η κρήνη κάτω απ’ την ιτιά.
Στου
αιθέρα το γαλάζιο όλα ζωγραφιά.
Όσο
δύσκολη κι αν είναι η παλιοζωή,
φτάνει μία μόνο μέρα όμοια σαν κι αυτή,
για
να λες: ό,τι κι αν έχω, ό,τι κι αν πονεί,
όποιο
βάσανο με τρώει, ζήτω η ζωή.
