Με το απαρέμφατο

 

Μπορεί να είναι συγγενής, συνάδελφος ή χωριανός,

συγκάτοικος ή γείτονας ή κάποιος φίλος μακρινός·

συνάνθρωπος κακεντρεχής.

Κι από την παρουσία του να μη μπορείς ν’ απαλλαγείς.

Αντί να γίνει πρόβλημα μια συμπεριφορά κακή,

υπάρχει απαρέμφατο για μία λύση εφικτή.

Με το «αντιπαρέρχεσθαι» στην άκρη βάζεις τους θυμούς,

διαλόγους ατελέσφορους, εντάσεις και εκνευρισμούς…

Μέχρι πού το μαχαίρι

Το σκάνδαλο πρωτοφανές,

πολλοί επιφανείς εκτεθειμένοι.

Ανέλαβαν ανακριτές,

το πλήθος την αλήθεια περιμένει.

Δηλώσεις επιθετικές,

αρχίσανε συνήθεις αντεγκλήσεις,

διαμάχες δικηγορικές

και του Συντάγματος οι επικλήσεις.

Στο έργο οι ανακριτές,

και όπως προχωρούν, ανατριχιάζουν,

παρανομίες τρανταχτές,

ονόματα βαριά που τους τρομάζουν.

Αμφιβολίες φανερές

η έρευνα αυτή τι θ’ αποφέρει,

διαβεβαιώσεις ηχηρές:

Στο κόκαλο θα φτάσει το μαχαίρι!

Και όταν βγήκε τελικά

των δικαστών η ετυμηγορία,

για δύο, πέντε μήνες τα δεσμά·

αθώα η μεγάλη συμμορία.

Για δύο τράγους ενοχή·

το δίκαιο αποκατεστημένο!

Μονάχα μία αμυχή

στο σώμα το αρρωστημένο.

Ρωγμή

 

Βαριά κουβέντα ξαφνικά ο φίλος.

Ευέξαπτος ο άλλος,

η γλώσσα δεν κρατήθηκε.

Και μια φιλία σθεναρή κλονίστηκε.

Τους κοίταζε ο διαβολέας

και η μεγάλη του χαρά δεν κρύφτηκε.

 

Τον είδανε οι φίλοι και κατάλαβαν.

Σκληρά τούς μάλωσε η ντροπή.

Και με συγγνώμες αμοιβαίες

σκεπάσανε αμέσως τη ρωγμή.

Και συνεχίστηκε η φιλία

με σκεπασμένη τη ρωγμή.

Σκεπάσανε και την πικρία

μαζί με την κακή στιγμή.

Μυθικοί

 

Καλπάζουσα τεχνολογία,

απόμακρο το παρελθόν,

στην άκρη η φιλολογία,

και οι ανέσεις σωρηδόν.

Μας είναι λίγο το φεγγάρι,

η Γη μας, λεν, οριακή,

θα περπατήσουμε στον Άρη,

για μια καινούρια Αμερική.

Οι χόμο δυνατοί σαν μύθοι,

με ευφυΐα τεχνητή,

μα του Νεάντερταλ τα ήθη 

θα παραμένουν εσαεί.

Έθιμο και ομορφιές

 

Χρυσά κορίτσια στο χορό,

μπροστά η λαμπερή Μαριώ,

καλά τη λένε φεγγαρένια!

Ξανθομαλλούσα η Αρετή,

ευλύγιστη και θαρρετή,

λεπτούλα μαργαριταρένια!

Στα δεκαπέντε η Νανά

μοιάζει να είναι δεκαεννιά,

γλυκύτατη αγαλματένια!

Αγέρωχη η Διαλεχτή,

των αγοριών η ταραχή·

μικρή θεά παραμυθένια!

Χαριτωμένη η Φιλιώ,

το μάγουλό της ροδαλό,

στο φυσικό της πορφυρένια!

Καστανομάτα η Χαρά,

τα είκοσί της ανθηρά,

αστραφτερή μενεξεδένια!

Η τελευταία, ζωηρή,

ακούραστη, φανταχτερή,

πολλοί τη λεν παραδεισένια,

είναι η αγέραστη Μυρτώ,

που τρέχει τα πενηνταοχτώ,

μα παραμένει ζαχαρένια!

Φασισμοί

 

Παντού παρών ο φασισμός –

αχρείος ετσιθελισμός·

του όχλου, τού αλήτη, τού νταή,

του τιποτένιου εξουσιαστή,

του αστυνόμου που αυθαιρετεί,

του εξαγορασμένου δικαστή,

του υπαλλήλου που κωφεύει,

του δάσκαλου που δυναστεύει,

του μαθητή που αυθαδιάζει,

του έφηβου που εκβιάζει,

γειτόνων που παρενοχλούν,

συζύγων που ασχημονούν,

γονέων που χειροδικούν.

Πληθώρα καθημερινοί,

μόνιμοι ή προσωρινοί

οι φασισμοί των μοχθηρών,

των ανοήτων, των μικρών·

Παντού παρών ο φασισμός.

Κι όπου πολλή η ανοχή,

βαθύς ο καταναγκασμός.

Συμπεράσματα

 

Παντρέψαν την καλότροπη Μαριώ

με τον κακόψυχο, μα πλούσιο, Αρσένη,

απρόσμενο το νέο στο χωριό,

θαρρούνε τη Μαριώ αδικημένη.

Περάσαν μήνες και σε όλους φανερό

πως το ζευγάρι είναι ταιριασμένο.

Πλουσιοπάροχα τα βρήκε η Μαριώ,

το σπιτικό της εξασφαλισμένο.

Μια φασαρία κάποια μέρα στο χωριό

με τον αρπακτικότατο Αρσένη,

και καρτερούν απ’ την καλότροπη Μαριώ

μια μεσολάβηση στο δίκαιο ταγμένη.

Κανέναν δεν ακούει η Μαριώ,

του άντρα της το άδικο στηρίζει,

και με το ύφος βλοσυρό

τον αδικούμενο προγκίζει.

Τροφή για συζητήσεις στο χωριό·

τι κάνει το καλό να ξεστρατίζει;