Ανεκτικός ο ήσυχος Ευρύνης,
αντιπαρέρχονταν μεγάλα και
μικρά,
το δόγμα του: «απλόχερα να
δίνεις».
Κι αναζητούσε σ’ όλους
ελαφρυντικά.
Εμπόδιζε τα λόγια και τις
ρήξεις,
ωθούσε τη συζήτηση αλλού,
καλόπιστα παντού τις
εξηγήσεις·
απέκτησε τη φήμη τού
καλού.
Αγάπη καθαρή για τους
ανθρώπους,
δεν ήθελε ποτέ του το κακό,
κι αν δοκιμάζονταν τα όρια
στους τρόπους,
κρατούσε κλειδωμένο το
θυμό.
Γυρίζανε και φεύγανε τα
χρόνια,
σωρεύονταν μεγάλα και
μικρά.
Και μία μέρα ο καλότατος
Ευρύνης
αθόρυβα τραβήχτηκε
μακριά.
Φοβήθηκε μη και λυθεί η
μιλιά του·
τα ένιωθε φθαρμένα τα
λουριά.
Τα κάποτε ακμαία όριά του
τά ’χε διαβρώσει η
ανθρώπινη σκουριά.
