Λόγια
καλά και χαμόγελα άφθονα,
έπαινοι,
ύμνοι, φιλοφρονήσεις,
σαν
ήμουν νέος, τα έβλεπα άδολα
κι
έλεγα είναι ωραίες κινήσεις.
Όμως
ο χρόνος, τραχύς και αδέκαστος,
έγραφε
αργά τις δικές του εκθέσεις
και
αποκάλυπτε ποιος είναι έκαστος,
ποια
η αλήθεια και ποιες οι προθέσεις.
Πόσα
απ’ του κόσμου τα λόγια αυθόρμητα,
πόσων
επαίνων βαριά η αξία,
πόσα
τα γνήσια απ’ τα χαμόγελα,
πόσα
τα στόλιζε υποκρισία.
Κι
όμως!
Μέσα
στην άγνοια ήταν καλύτερα,
ήσυχος δίχως καμιά υποψία,
τώρα
πληρώνω της γνώσης το τίμημα
κι
έχασα πια την παλιά ηρεμία.
