Ακόμα ένα ποίημα
γραμμένο μ’ ενθουσιασμό,
όπως και άλλα δέκα.
Γεμάτα πάθος φανερό
και φορτωμένα λυρισμό.
Όλα για τη γυναίκα!
Και συνεχίζει ο ποιητής
να γράφει δίχως τελειωμό·
το είναι του σε δίνη.
Πάει ν’ αλλάξει το σκοπό
για κάτι διαφορετικό,
μα πάλι βρίσκει εκείνη.
Γράφει γι’ αστέρια και
πουλιά,
γι’ ακρογιαλιές και για
στεριές,
και λέει εκεί θα μείνει.
Μ’ ανθίζουν μπρος του
κερασιές
σε νεραϊδένιο λυκαυγές.
Και σ’ όλα πάλι εκείνη!
Τρέχει το νου του στα
παλιά,
στης Ιστορίας τις πτυχές
και ψάχνει και διακρίνει.
Βρίσκει στιγμές ηρωικές,
και στων μαχών τις παρυφές
φαίνεται πάλι εκείνη!
Και συλλογιέται ο ποιητής
την αναπότρεπτη ροπή
ατέρμονων αγώνων.
Μέσα στης Φύσης τη βουλή
τι έχει γράψει η ζωή
στο διάβα των αιώνων.
Οι σκέψεις τον πολιορκούν
και περισσότερα ζητούν,
οι λέξεις ξεχειλίζουν.
Θωρεί και πάλι το γραπτό,
οι στίχοι τού ξαναμιλούν,
του σιγοψιθυρίζουν:
Πόσο θά ήτανε στυφά
όλα τής ζήσης τα καλά,
αν έλειπε απ’ τη ζωή,
από της Φύσης τη βουλή
το πλάσμα αυτό τής
ομορφιάς,
η απαρχή κάθε γενιάς.
Αν έλειπε η Γυναίκα!
