Και τι δεν έχω να σου πω και να σου μολογήσω,
τι έζησα, τι πέρασα εδώ στον τόπο αυτό!
Τι είδα και τι άκουσα να σου εξιστορήσω,
τους τρεις αιώνες που κρατώ και στέκομαι ορθό.
Κόσμος και κόσμος στάθηκε στη σκέπη των κλαδιών μου,
καλοί, κακοί, φίλοι, εχθροί, χορτάτοι, νηστικοί.
Ξωμάχοι ολημέριστοι βαθιά πήραν ανάσα,
κονταίνοντας τον κόπο τους για την επιστροφή.
Τσοπάνηδες τινάξανε τη μουσκεμένη κάπα,
κυνηγημένοι απ’ του καιρού τη βουερή οργή.
Τη νύχτα τους περάσανε και μαστοροπαρέες,
στο δρόμο τους για το ψωμί σε τόπους μακρινούς.
Κι ασύνοροι ταξιδευτές μ’ ελαφριά δισάκια,
που δεν αντέχαν για πολύ ορίζοντες γνωστούς.
Μες στα κλαδιά μου κρύφτηκαν πολλοί καταδιωγμένοι
που το κεφάλι σήκωσαν στην άγρια σκλαβιά,
λημέρια στήσαν γύρω μου – ζωή τυραννισμένη –
και με τα χρόνια γίνανε της λευτεριάς μαγιά.
Σταθήκανε και ποιητές και βγάλανε τραγούδια
και τους καημούς αλάφρωσαν σε μικροσυντροφιές.
Τραγούδια για την ξενιτιά, τη λύπη και το χάρο,
για της αγάπης τις γλυκές και τις πικρές στιγμές.
Μα και τραγούδια ηρωικά για την αντρειοσύνη,
το θάρρος και τη δύναμη δεινών πολεμιστών,
για το σπαθί τής λευτεριάς και τη μεγαλοσύνη
με λόγια που λαμπάδιαζαν ψυχές παλληκαριών.
Όταν τα στίφη τών εχθρών τον τόπο διαγουμίζαν
και πόλεμοι ατέλειωτοι ξεσπούσανε ξανά,
τα βόλια στα κλωνάρια μου δαιμονικά σφυρίζαν
και κάποτε στα σπλάχνα μου καρφώνονταν βαθιά.
Μα κι όταν πάλι αδερφοί με αδερφούς χτυπιούνταν,
τα βόλια τούτα ήτανε τα πιο φαρμακερά!
Τώρα εδώ τοιμάζονται στη ρίζα να με κόψουν,
παράξενα κουβάλησαν ψηλά σιδερικά,
τη μνήμη τόσων χρόνων μου άπρεπα να διακόψουν
και πριν από την ώρα μου να λείψω οριστικά.
Μα το δικό μου ριζικό είναι αλλιώς γραμμένο,
όρθιο πάντοτε να ζω κι όρθιο να πεθαίνω.
.............................................................................
Σκίζοντας ένα κομμάτι δαδί, αποκαλύφθηκε μία σφαίρα
σφηνωμένη μέσα του.
Το δαδί προέρχεται από μια περιοχή στην οποία είχε
διεξαχθεί σφοδρή μάχη το 1948.
Το εύρημα έδωσε το έναυσμα των στίχων.
