Ο γερο-σπιούνος

Με δυσκολία τα μικρά του βήματα 

ο γερο-σπιούνος στην πλατεία,

γνωρίζουν όλοι τα παλιά του κρίματα,

τα αίσχη στη δικτατορία.

Αυτός κινούσε ύπουλα τα νήματα

δεμένος με την εξουσία,

από τα λόγια του πολλά τα θύματα

στη Γυάρο, στα στρατοδικεία.

Με δυσκολία τα μικρά του βήματα 

ο γερο-σπιούνος στην πλατεία.

Πού πήγε ο καιρός με τα κηρύγματα;

και τώρα θλιβερή η παρουσία.

Οι λίγοι δεν ξεχνούν τα κακουργήματα,

το πρόσωπό τους αποστρέφουν,

μα κάποιοι που υπήρξανε και θύματα,

μια καλημέρα δεν την αποφεύγουν.

Πόσος καιρός να μένει για τα μνήματα

του γέρου-σπιούνου στην πλατεία;

Στα μάτια του διαβάζω τα αισθήματα·

αν είχε δύναμη θα έκαμνε τα ίδια!…

Ολετήρες

Ολετήρες τού χρόνου οι μέριμνες.

Προθεσμίες, δεσμεύσεις, ευθύνες

ροκανίζουν τις μέρες αδιάκοπα,

αδυσώπητα τρώνε τούς μήνες.

Αγχωμένος να βρεις την επόμενη λύση

στον τορό τής δουλειάς,

πόσο μένει μυαλό ν’ ατενίσεις τη δύση

στο στενό τής φθοράς;

να προλάβεις στιγμές στα μικρά καλοκαίρια,

να σηκώσεις τα μάτια τη νύχτα στ’ αστέρια;

Ολετήρες τού χρόνου.

Ανεπαίσθητα μπήκαν στην άκρη τα χρόνια,

ανεπαίσθητα πάνω μου πέσαν τα χιόνια.

Και δική μου ευθύνη για κείνα που έχασα,

που προσπέρασα τόσα μικρά καλοκαίρια.

Στα γεράματα γρήγορα έφτασα.

Και τα μάτια μου πλέον θολά για τ’ αστέρια…

Ο Αντιάξης

Ανεύθυνος και τιποτόφρων, τεμπέλης και ιδιοτελής,

αξία πρώτη το συμφέρον, στην εργασία αμελής,

το βόλεμά του πάνω απ’ όλα, η καλοπέραση σκοπός,

στην άμαξα του Δημοσίου περισσευούμενος τροχός.

Νομότυπα διορισμένος με τα προσόντα στα χαρτιά,

βρέξει-χιονίσει, ο μισθός του, αξιολόγηση καμιά,

οι νόμοι με σωστές προβλέψεις, ελαστική εφαρμογή,

χρόνων πολλών νοοτροπία, εθιμική προσαρμογή...

Στο συνδικάτο γαντζωμένος και μες στο κόμμα ενεργός,

γι’ ανόητο πολλοί τον έχουν, μα είναι κρυφοπονηρός,

μελετημένος τυχοδιώκτης, ξέρει σε ποια πατρίδα ζει,

βλέπει μακριά ο Αντιάξης, και το καλύτερο θα βρει.

Ήσυχα φεύγανε τα χρόνια, άξιος κρίθηκε ο μισθός,

στου κόμματος τα μαγειρεία δικός μας είπανε αυτός,

είχανε κάποιοι αντιρρήσεις, μήπως το κόμμα εκτεθεί,

και τελικά τον Αντιάξη τον έχρισαν διευθυντή.

Στο θρόνο του αγκιστρωμένος αρέσκεται στις εντολές,

τολμά μιλάει για καθήκον με τετριμμένες συμβουλές.

Εύκολα βρίσκει τους δικούς του να μοιάζουν όλα τακτικά,

νομότυπες υπερωρίες κρατούν τα στόματα κλειστά.

Ήσυχα φύγανε τα χρόνια, στη σύνταξη κανονικά,

δικαιωμένος Αντιάξης, όλα τού πήγαν βολικά.

Ανεύθυνος και τιποτόφρων, τεμπέλης και ιδιοτελής,

βρέξει χιονίσει, ο μισθός του, κι ας ήτανε ανωφελής.

Πασίγνωστοι

Νέα συζήτηση, φλέγον το ζήτημα, 

ως και αδιάφοροι παίρνουνε θέση. 

Κάποιοι ζυγίζουν των λόγων το τίμημα·

και ο Απέχης δεν ψέλλισε λέξη.

Μα ο Μετέχης καθόλου δε σιώπησε,

μίλησε κι έγραψε με παρρησία,  

τις αντιρρήσεις διαφόρων αγνόησε,

δε διανοήθηκε την απραξία.

Άλλοι επαίνεσαν, άλλοι λοιδόρησαν,

έχασε φίλους πολλούς ο Μετέχης,

μέχρι και άσχετοι τον κατηγόρησαν.

Στο απυρόβλητο μένει ο Απέχης…

Λευκά περιστέρια

Σαν τραγούδι παλιάς εποχής

οι μεστοί τρυφερότατοι στίχοι,

της ψιθύριζαν λόγια κρυμμένης ευχής.

Αμυδρά τής γελούσε η Τύχη.

Και συνέχιζε εκείνος τους όμορφους στίχους,

προχωρώντας αργά, βήμα-βήμα.

Στην ωραία εκφώνηση, μέσα στους ήχους

διακρινόταν ηδύτατο ρήμα.

Απαλά την τραβούσαν οι έξοχες ρίμες

στις πρωτόγνωρες τούτες εικόνες,

κι αναδύονταν τώρα πανέμορφες μνήμες,

όταν παίζαν, παιδιά, στις κρυψώνες.

Στιβαρή σιγουριά στην ακμαία μορφή του,

η ευγένεια διάχυτη στην ηρεμία,

απ’ την πρώτη στιγμή πειστική η φωνή του.

Ξεκινούσε γλυκιά ιστορία.

Σαν φθαρμένα σκοινιά οι παλιοί δισταγμοί της

που την είχαν για χρόνια δεμένη,

ένα φως ιλαρό στα στενά τής ψυχής της·

είχε φτάσει η ώρα να βγει λυτρωμένη.

Σταθερά θαρραλέα πλησίασε

στ’ απλωμένα του χέρια.

Μια πλατιά γελαστή αγκαλιά!

Και φτερούγισαν πλήθος λευκά περιστέρια!