μια φανταστική ιστορία
Εδώ
και χρόνια ποιητής, ήμουνα και πολύ γνωστός,
στον
κύκλο μου επιφανής, στους κριτικούς αγαπητός·
με
είχαν κάνει όνομα με τακτικούς δοξαστικούς
και
μεταξύ μας είχαμε δεσμούς υποστηρικτικούς…
Μια
μέρα θέλησα κι εγώ να φύγω απ’ το σοβαρό
και
μ’ ένα ψευτοποίημα να παίξω και ν’ αστειευτώ.
Μάζεψα
λέξεις ηχηρές, επιλεγμένους αγγλισμούς,
εκφράσεις
αρχαιοπρεπείς, φανταχτερότατους –ισμούς,
στην
τύχη τα διασκόρπισα σε στίχους
ετεροβαρείς
κι
έβαλα τίτλο οξύμωρο: Ελεύθεροι δουλοχαρείς!
Το
πήραν δύο κριτικοί, με κύρος στα ποιητικά,
ονόματα
πασίγνωστα, τα έντυπά τους ειδικά.
Ο
πρώτος, με οχτώ –ισμούς μού έπλεξε εγκώμιο,
πως
βρήκε μες στους στίχους μου «πλατύ ονειροδρόμιο
εκλεπτυσμένων
ιαχών αρχαιοτάτων λογισμών,
κατοπινές
εξαλλαγές μεταμοντέρνων λυρισμών!».
Ο
δεύτερος διαπίστωσε «την ένθεη διττότητα
που
κρύβεται διακριτικά σε άχρονη οντότητα»,
το
γύρισε διασταλτικά σε τρία σημαινόμενα
μου
έψαλε διθύραμβο για τα υπαινισσόμενα!
Οι
ψευδοέπαινοι αυτοί μού θέριεψαν τις ενοχές
το
πόσο λοιδορήσαμε παλιές ωραίες εποχές,
όταν
ο κόσμος διάβαζε στίχους μεστούς και καθαρούς
που
δίναν χίλιες αφορμές σε ταλαντούχους μουσουργούς.
Περίσσεψαν,
ομότεχνοι, των στίχων μας τα κρίματα,
επίθετα-πομφόλυγες,
κακοχυμένα ρήματα.
Και
λέω φτάνει ως εδώ, καιρός να σταματήσουμε,
τις
αιθερολογίες μας να τις αποκηρύξουμε.
Εκτός
αν επιμένουμε στα ακαταλαβίστικα,
στις
λυρικοθολούρες μας και στα σουρεαλίστικα,
και
να διαμαρτυρόμαστε που πια δε μας διαβάζουνε,
ενώ
για την κουλτούρα τους συνέχεια κοπιάζουμε!
