Στην έρημο της μοναξιάς μου οι μέρες ήτανε βαριές,
λίγες οάσεις κάπου-κάπου όλες τους ήτανε μικρές,
κάποτε βρέθηκες μπροστά μου κι άνθισε η έρημος μεμιάς,
γίναν ανάλαφρες οι μέρες στη ζυγαριά μιας αγκαλιάς.
Τέσσερα χρόνια η ζωή μας κι είναι μια όαση πλατιά,
ξεθώριασε η έρημός μου σαν μια ανάμνηση παλιά,
κι όλο μου λες κι όλο μου δείχνεις πως πάντα θα ’μαστε μαζί,
κι εγώ σου λέω και σου δείχνω πως το εγώ μου είσαι συ.
