Είχαν
γίνει ο κανόνας στο καράβι μας οι κλίσεις,
καπετάνιοι
και λοστρόμοι μπρος στα μάτια μας προκλήσεις,
άλλοτε
οι συμπλοκές τους με χυδαίες αντεγκλήσεις,
άλλοτε
συναυτουργίες με υπόγειες συγκλίσεις,
πότε
Σουμελά και Τήνο Παναγίας επικλήσεις
και
σε άλλες ευκαιρίες στους αγίους παρακλήσεις.
Όποιοι
φώναζαν και δείχναν της πορείας αποκλίσεις,
τους
περίμεναν συνήθως άνευ λόγου ανακλήσεις.
Μα
κι εμείς τα όνειρά μας σε αθώες κατακλίσεις,
κι
ούτε θέλαμε ν’ ακούμε τις δραματικές εκκλήσεις.
Τώρα
στο κατάστρωμά μας εμφανείς οι παραλύσεις,
απ’
τ’ αμπάρια μας δυσώδεις, απερίγραπτες εκλύσεις,
και
προσπάθεια καμία για σωτήριες προσκλήσεις,
καπετάνιοι
και λοστρόμοι με μηνύσεις και εγκλήσεις,
και
μη βρίσκοντας ακόμη και στ’ ασήμαντα τις λύσεις,
με
το χέρι απλωμένο στους εταίρους υποκλίσεις.
