Εγώ, ο σωστός ηγήτωρ

 

Εγώ κατέχω την αλήθεια,

μ’ αυτοί ακούν δημαγωγούς,

τους λεν πως λέω παραμύθια,

ενώ σκοπούς έχω αγνούς.

Θα είναι μάλλον ψεκασμένοι,

μπορεί και αντιδραστικοί,

ανόητοι ή πειραγμένοι,

φευγάτοι ή φανατικοί.   

Δε θέλουνε ν’ αποδεχτούνε

τις θέσεις μου τις ηθικές,

αρέσκονται να θορυβούνε,

ανεύθυνοι ατομιστές.

Αγωνιώ για το καλό τους,

μ’ αυτοί το σκέφτονται αλλιώς,

εμμένουν στον εγωισμό τους,

κι ας τούς μιλάει ένας σοφός!

Νομίμως

 

Των γκόλντεν-μπόις οι μισθοί

καταφανώς προκλητικοί

αλλά νομίμως.

Σε πρόθυμους εκφωνητές

της μιας αλήθειας κομιστές

οι πληρωμές νομίμως.

Ειδήμονες πανδημικοί

ακόμα και οι βλαπτικοί

ακαταδίωκτοι νομίμως.

Ενέσεις αναγκαστικά

και πρόστιμα φασιστικά,

χωρίς αιδώ, νομίμως.

Επενδυτές τής συμφοράς

χαρατσορήτρες πονηριάς,

χαριστικά, νομίμως.

Αόρατοι ωτακουστές

επισυνδέσεις τακτικές,

μα πάντοτε νομίμως.

Και άλλα διάφορα πολλά

για υποτακτικά μυαλά.

Μονίμως!

Μιθριδάτες

 

Η πρώτη προσβολή μικρή και την αντιπαρήλθαν,

βαρύτερη η δεύτερη, την άφησαν κι αυτήν.

Στην τρίτη και στην τέταρτη δε μίλησαν και πάλι.

Στην πέμπτη ένας σιωπηλός σήκωσε το κεφάλι,

τα μάζεψε στα γρήγορα.

Παρέμειναν οι άλλοι.

Συνδυασμοί

 

Πανευτυχής ο Θανασός

με την ωραία μερσεντές του,

μες στο χωριό καμαρωτός,

νιώθει ψηλά τις μετοχές του.

Τριάντα χρόνια ο Θανασός

στο Βέλγιο ξενιτεμένος,

εδώ φτωχός γιδοβοσκός,

με χρήμα τώρα βολεμένος.

Με το κουστούμι του κομψός,

χαμόγελα υπεροψίας,

σε κάποιους στέκει μακρινός

με ύφος ακαταδεξίας.

Ήταν σκληρός ο Θανασός,

τραχιά η συμπεριφορά του,

σε όλο το χωριό γνωστός,

γίδια κουτσά απ’ την κλωτσιά του.

Είχαν χαρεί οι χωριανοί

με το απρόσμενο φευγιό του,

μα και τα γίδια ευτυχή·

γλιτώσανε το φασισμό του!

.   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .

Δύο παροιμίες:

«Αρχοντοφέρνει και γυφτοκρατάει»

«Καζάντισε και δε μιλιέται»

Το ριζικό τους

 

–Συμφώνησαν το προξενιό 

σε χώρα μακρυσμένη,

κι ενώ με βλέπουνε κλαμένη,

με σπρώχνουνε με το στανιό.

Δε με αφήνουνε να βγω,

οι μέρες τελειώνουν,

οι φόβοι τώρα με σκοτώνουν.

Το μήνυμά σου καρτερώ.

–Στις τέσσερις πρωί να βγεις

απ’ το κρυφό πορτάκι,

εγώ στημένος στο σοκάκι,

θα φτάσω παρευθύς.

Στη μυστική μας ρεματιά

μαζί θα κατεβούμε,

τη Ρούσα μου εκεί θα βρούμε,

δεμένη στην ιτιά.

.    .    .    .    .    .    .    .    .    . 

Από τη σκιερή πλαγιά

στη Ρούσα του καβάλα

βγήκανε πάνω απ’ τη διχάλα

που βλέπει το νοτιά.

Αργά μετά το δειλινό

με τον Αποσπερίτη,

σ’ ένα μικρό ωραίο σπίτι,

στο μακρινό χωριό.

Μελετημένα από καιρό·

πανάξιος ο νέος,

εργατικός και θαρραλέος,

με σχέδιο τολμηρό.

Εκεί κινήσανε μαζί,

δουλεύοντας οι δυο τους

ορίσανε το ριζικό τους.

Δική τους η ζωή!

Στην ξεπεσμένη αποικία (.1ος αιώνας)

 

Με πολλές ατέλειες το πολίτευμά τους,

όμως τα παλεύανε τα προβλήματά τους.

Ξεπεσμένοι τώρα πια, σαν δικτατορία,

κι έχει γίνει σπάνια η διαμαρτυρία.

Τιποτένιοι και μικροί, χρηματοπαρμένοι,

στων Ρωμαίων τη βολή ευθυγραμμισμένοι,

νόμους εξωφρενικούς μόνοι τους ψηφίζουν,

δόλιοι ωτακουστές το λαό προγκίζουν.

Κίτρινοι τελάληδες έχουν βάλει πλάτη,

λαστιχένιοι ελεγκτές πόντιοι πιλάτοι.

Κι ο λαός που κάποτε έβγαινε στους δρόμους,

μέσα στο κοτέτσι του τρέμει αστυνόμους.

Ο γέρος και η μηλιά

 

Άφυλλη κι άνανθη τέσσερα χρόνια

στέκει ορθή στη μικρή μου αυλή,

ούτε που νοιάζεται πλέον για χιόνια,

ήλιο, αέρα, χαλάζι, βροχή.

Στέκει ορθή στη μικρή μου αυλή,

φώναξα· μη και κανένας τη ρίξει,

κάποιαν ελπίδα κρατώ αμυδρή,

ίσως βοηθά ν’ αναβάλλω τη λήξη.

Είναι μια ήσυχη παρηγοριά μου,

κι ας πεθαμένη η μηλιά, μα ορθή,

όπως τη βλέπω εδώ στη γωνιά μου,

με ξαπλωτό το λειψό μου κορμί.