Άτροπος

 

Η Άτροπος συνέχεια σε δράση,

την ίδια σε ολόκληρη τη Γη,

ανάλγητα ανοίγει το ψαλίδι,

το νήμα κόβει κι ούτε εξηγεί.

Η Άτροπος δεν κάνει εξαιρέσεις,

το ίδιο μέτρο σε κακούς και σε καλούς,

μα κάνει αδικίες κραυγαλέες

σε νέους και αγέραστους πολλούς.

–Και πώς μπορεί κανείς να εξηγήσει

αυτήν τη φοβερή της απονιά;

–Καμιά εξήγηση· τα πάντα τύχη,

και όλα τ’ άλλα, παραμύθια για παιδιά.

Αν οι σταγόνες…

 

Τη νύχτα ασταμάτητη βροχή,

ο χείμαρρος βαριά αρματωμένος,

το πέρασμά του μια καταστροφή,

στον κάμπο το πρωί ένας πνιγμένος.

Στην ώρα του ο ήλιος λαμπερός,

ο χείμαρρος ασήμαντο ρυάκι,

ο ρημαγμένος κάμπος θλιβερός.

Εξείχε κάπου ένα κλωναράκι.

Κοκαλωμένο μες στη λασπουριά,

εφτά σταγόνες πάνω του πιασμένες,

αφώτιστη και άχρωμη η μια,

οι άλλες μες στο φως κοκκινισμένες.

Να ήτανε σημάδι ενοχής;

Να βλέπανε τον κάμπο ντροπιασμένες;

(Αν οι σταγόνες είχανε ψυχή

και πρόσωπο και σώμα;…)

Ένα μείον ακόμα

 

Δεν εξεπλάγη.

Μόνο μια λύπη

για την κατωτερότητα,

τη χαμηλή ποιότητα.

Σιώπησε,

αντιπαρήλθε.

Και αποτραβήχτηκε.