Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Πόση αλήθεια;


Λόγια καλά και χαμόγελα άφθονα,
έπαινοι, ύμνοι, φιλοφρονήσεις,
σαν ήμουν νέος, τα έβλεπα άδολα
κι έλεγα είναι ωραίες κινήσεις.

Όμως ο χρόνος, τραχύς και αδέκαστος,
έγραφε αργά τις δικές του εκθέσεις
και αποκάλυπτε ποιος είναι έκαστος,
ποια η αλήθεια και ποιες οι προθέσεις.

Πόσα απ’ του κόσμου τα λόγια αυθόρμητα,
πόσων επαίνων βαριά η αξία,
πόσα τα γνήσια απ’ τα χαμόγελα,
πόσα τα στόλιζε υποκρισία.

Κι όμως!
Μέσα στην άγνοια ήταν καλύτερα,
ήσυχος δίχως καμιά υποψία,
τώρα πληρώνω της γνώσης το τίμημα
κι έχασα πια την παλιά ηρεμία.

4 σχόλια:

  1. Ακριβώς έτσι είναι φίλε μου! "Πληρώνεις της γνώσης το τίμημα"!
    Όμως αυτή η γνώση σε προφυλάσσει τώρα που το κορμί δεν έχει την σφριγηλότητα, την ορμή και την δύναμη των ανέμελων νιάτων. Πάντα ότι σου αφαιρείται κάτι άλλο προστιθέμενο αντισταθμίζει την απώλεια.
    Πολύ βαθυστόχαστο το ποίημα σου και πολύ αληθινό. Εκτός αυτού γράφεις πολύ όμορφα και ελκυστικά.
    Καλή σου μέρα φίλε μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καίρια η επισήμανσή σου, Χριστόφορε. Το αντιστάθμισμα. Το σχόλιό σου αποτελεί εξαιρετική συνέχεια του ποιήματος! Σ’ ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό και για τον καλό σου λόγο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τραχύς και αδέκαστος ο χρόνος όπως πολύ εύστοχα τον αποκαλείς στους στίχους σου. Και μέγας διδάκτωρ!
    Συγχαρητήρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Για να βγει το διδακτορικό, θέλει πολύ διάβασμα…
    Ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σου, αγαπητέ φίλε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή