Ελλάδα

«Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει»,¹

χίλια στραβά, πονηριές και κλεψιές,

μικροσυμφέροντα, ζηλοφθονίες,

δρόμοι σπασμένοι, σκουπίδια, φωτιές.

Χώρος δημόσιος, παρατημένος,

χώρος ιδιόκτητος είναι ιερός.

Αναξιότητες, δολοπλοκίες.

Πλήθος οι νόμοι, κανείς σεβαστός.

Σαν ξεμυτίσει για λίγο η ομόνοια

και η Πατρίδα για πάνω τραβά,

νά την ξανά η παλιά μας διχόνοια

και τα καλά τα πετάει στην πυρά.

Όπου κι αν πάω, η Ελλάδα μ’ ανασταίνει,

χίλια φιλότιμα, αλτρουϊσμοί,

ανδραγαθήματα, ευεργεσίες,

ανωτερότητες, ηρωισμοί.

Όρη και λίμνες, ακτές και ποτάμια,

θεία τοπία, παντού ζωγραφιές.

Όποιο σημείο τής γης να σκαλίσεις, 

βγαίνουν μπροστά σου αρχαίες μορφές.

Κι αν μας πατούνε τραχιές λεγεώνες

κι αν μας ρημάζουν βαρβάρων ορδές,

όρθιοι μένουμε μες στους αιώνες

και ζωντανοί με τη γλώσσα τού χθες.

Από τον Όμηρο μέχρι και τώρα,

μύρια τραγούδια μας και ποιητές,

κι οι αρμονίες τού Πυθαγόρα

θείες κρατούνε τις μουσικές.

«Όμορφη και παράξενη πατρίδα»,²

κάποτε θα ’ρθει ο λόγος ορθός,

κάπου υπάρχει κρυμμένη η ελπίδα,

μόνο μπροστά να τραβήξει ο λαός.

1. στίχος του Γιώργου Σεφέρη,  2. στίχος του Οδυσσέα Ελύτη