Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Μοναξιά 6

                                                                       της Αργυρώς
Ήρθε η νύχτα σαν χθες, σαν προχθές και σαν αύριο,
ίδιες οι ώρες, το σπίτι μου ίδιο,
μόνη και πάλι σαν χθες, σαν προχθές και σαν αύριο,
όμοιες κινήσεις και σκέψεις το ίδιο.

Είναι μεγάλες οι νύχτες, βαριές, σκοτεινόψυχες,
όσες οθόνες και φώτα ν’ ανάψεις,
κι αν, ειδημόνων και μη, οι συστάσεις καλόψυχες,
πώς να μπορέσεις τη μνήμη να κάψεις;

Ήταν ωραία τα χρόνια μ’ εκείνον, ανέφελα,
ονειρεμένη η ευτυχία,
ώσπου απρόσμενα, άκομψα, τόσο αναίτια
έφτασε δύσμορφη η προδοσία.

Πέρασαν χρόνια. Και δύο ακόμα προσπάθειες
της μοναξιάς το φορτίο να ρίξω.
Όλα καλά στην αρχή. Οι συνέχειες άθλιες!
Άραγε πρέπει ξανά να ελπίσω;

Ήρθε η νύχτα σαν χθες, σαν προχθές και σαν αύριο
μες στη βουβή μου ελευθερία,
κι όλο γυρνά στο μυαλό, τής γιαγιάς το τροπάριο:
δε θά ’ρθει μόνη της η ευκαιρία…

                                                                               

12 σχόλια:

  1. Ωχ, μιλάμε είναι καθηλωτικό, δεν το συζητώ φίλε Άρη.. Και μόλις ήρθα από ένα άλλο φιλικό μπλογκ που κι εκεί τη μοναξιά "υμνούσαμε", που δεν υμνείται με τίποτα η ρημάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οδυνηρή πάντα η μοναξιά.
      Ξεχωριστή η κάθε περίπτωση.
      Και η γιαγιά τής Αργυρώς συμβουλεύει …
      Ευχαριστώ πολύ, Joan.

      Διαγραφή
  2. Κι αν η χαρά μοιράζεται, η μοναξιά ποτέ...
    Εντελώς συμπτωματικά το σκεφτόμουν σήμερα και να που απρόσμενα καταθέτω τη σκέψη μου!
    Βαρύ το φορτίο και μόνος το κουβαλάς.
    Πολύ ωραίο και αυτό το ποίημα!
    Συνεχίστε να αποτυπώνετε ποιητικά τη ζωή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η μοναξιά πράγματι είναι εντελώς ιδιωτική. Και το φορτίο της βαρύ. Γι’ αυτό η γιαγιά, που έχει γνωρίσει πολλά, συμβουλεύει να αναζητούμε ευκαιρία να την …καταργούμε.
      Πρέπει ξανά να ελπίσω; Ναι! Όσο κι αν ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας νέας απογοήτευσης. Η εμπειρία βέβαια αποτελεί ένα σημαντικό βοηθό στο να μειωθεί αυτός ο κίνδυνος.
      Πάντως, «ποτέ σου γι’ ανθρώπους να μην εκπλαγείς» όπως λέω στην ανάρτηση «Επιμονή».
      Σ’ ευχαριστώ πολύ, Ινώ, για το περιεκτικό σου σχόλιο.

      Διαγραφή
  3. Έτσι γίνεται με τη μοναξιά... οι μέρες μοιάζουν όλες το ίδιο!
    Εξαιρετικός φίλε Άρη!
    Καλημέρα και καλή εβδομάδα :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι έρχεται η δύναμη της δημιουργικότητας να ταράζει την ομοιομορφία των ημερών.
      Πάντως η γιαγιά κάτι περισσότερο ξέρει…
      Ευχαριστώ πολύ, Αριστέα.

      Διαγραφή
  4. Η γιαγιά έδωσε την καλύτερη απάντηση στη βάσανο της μοναξιάς. Άλλοι πάνε σε ψυχολόγους για να τους πουν σε πολύωρες συνεδρίες, αυτό ακριβώς!
    Άρη μου πολύ γλαφυρές οι διαδρομές της μοναξιάς, μέσα απ' την εμπειρία της Αργυρούς. Και ο επίλογος, λυτρωτικός και ελπιδοφόρος...
    Την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτές οι γιαγιάδες οι σοφές…
      Αλλά κι αυτοί οι ψυχολόγοι!
      Ευχαριστώ πολύ, Μαρία.

      Διαγραφή
  5. Πολλές μοναξιές μαζεύτηκαν και το κακό είναι πως όσο κι αν προσπαθούν δεν μπορούν να κάνουν παρέα....
    όμως είναι ιδιαίτερα παρηγορητικό να ξέρεις πως την βιώνει κι άλλος τη μοναξιά
    και σε διαβεβαιώ πως κάθε άνθρωπος και μια μοναξιά....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όσοι τη γνώρισαν τη μοναξιά, μπορούν να κατανοήσουν και να συμμεριστούν, και το σημαντικότερο να ξεπεράσουν τους φόβους.
      Πάντως κάθε μοναξιά είναι μοναδική στην ουσία της και στο βάθος της.
      Σ’ ευχαριστώ πολύ, Φλώρα.

      Διαγραφή