Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Πένθος για το Τζων Κένεντυ


  Στις 22 Νοεμβρίου 1963 δολοφονήθηκε ο Τζων Κένεντυ, πρόεδρος των ΗΠΑ, δημοφιλής και στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση εις ένδειξιν πένθους έκλεισε και τα σχολεία. Τηλεόραση δεν υπήρχε. Το τηλεγράφημα έφτασε στο σχολείο μας με καθυστέρηση.

Παρά τη γκρίνια τής γιαγιάς – άσκοπα έξοδα –
ανελλιπώς εφημερίδα κάθε μέρα,
την έγκυρη «Μακεδονία» απαραίτητα,
ευγνωμοσύνη, και γι’ αυτό, χρωστάω τού πατέρα.

Φωτογραφίες και ειδήσεις για τον Κένεντυ,
και πως τον αγαπούσανε κι οι νέγροι.
Εγώ, απ’ την «καλύβα τού μπάρμπα-Θωμά», τα πάθη τους.
Κι έφτασε ’κείνη η μέρα τού Νοέμβρη.

Τρεις ώρες έμεναν ακόμα για το σκόλασμα
κι ήρθε ο δάσκαλος με φούρια μες στην τάξη,
μας είπε πως σκοτώσανε τον Κένεντυ
και πως η χώρα μας στο πένθος θα μετάσχει,
κλειστό θα μείνει το σχολειό.

Δεν πρόλαβε να πει κουβέντα δεύτερη,
αλάλαξε απ’ τη χαρά η τάξη,
έτσι απρόσμενα να χάσουμε το μάθημα,
ήταν η τύχη μας μεγάλη.

Κι εγώ τη στεναχώρια μου την έπνιξα,
μη και εισπράξω μαζική την κοροϊδία,
πολύ σκληρά μπορούν να γίνουν τα παιδιά,
δεν τη σηκώνουν την παραφωνία.

Ξεχύθηκαν οι τάξεις με φωνές στο διάδρομο,
χαμογελούσε τής δευτέρας η δασκάλα,
παιχνίδια στήθηκαν αμέσως στο προαύλιο
κι εμείς, έκτη με πέμπτη, πιάσαμε τη μπάλα.

Κι εσύ βρε δάσκαλε,
(Γραμματική και Αριθμητική πολύ καλός),
αντί να μας το πεις με κάποιον τρόπο
να καταλάβουν όλοι, να συγκινηθούνε,
πώς δεν το πρόσεξες;
Κι έτσι μας άφησες, παιδιά, να εκτεθούμε!

Μεγαλώνοντας, καταλάβαινα πόσο αδύναμος είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ μπροστά στα πανίσχυρα συμφέροντα.
Παρακολουθώντας όμως τους διαδόχους τού Κένεντυ, μέχρι σήμερα, και παρότι έχω διαβάσει για τις αδυναμίες  τού Κένεντυ, κρατώ μέσα μου τη μεγάλη λύπη και συγκίνηση που ένιωσα, παιδί, για την άγρια δολοφονία του.


6 σχόλια:

  1. Τα παιδιά τελικά είναι πάντα παιδιά και όλα τα γεγονότα τα βλέπουν από άλλη οπτική γωνία. Πόσο μάλλον μια δολοφονία στην άλλη άκρη του πλανήτη και χωρίς ίντερνετ(!) Καλό σου βράδυ φίλε Άρη. (Και) ο Κένεντι θα είχε κάποιες "πτυχές" που έμειναν απολύτως σκοτεινές από τον πολύ κόσμο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χωρίς ίντερνετ! Μάλλον ήμασταν τυχερά παιδιά…
      Ο Κένεντυ, δημοφιλής τότε στη χώρα μας. Ο διάδοχός του μας ετοίμασε τη χούντα.
      Σ’ ευχαριστώ πολύ, Joan.

      Διαγραφή
  2. Με τη φούρια που μπήκε, μάλλον η δική του χαρά θα ήταν ανάλογη με των μαθητών.
    Πού να σκεφτεί εκείνη την ώρα με διπλωματία;
    Κι όμως 50 χρόνια μετά μαθαίνουμε πως,έστω και στην ψυχή ενός μαθητή,άφησε ένα αρνητικό αποτύπωμα...
    Μακάρι Θεέ μου να 'ναι ελάχιστα αυτά που αφήνουμε, γιατί δυστυχώς δε φεύγουν ποτέ...
    Ευχαριστώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εντοπίζεις καίριο σημείο τής ανάρτησης, αγαπητή μου Ινώ. Πολλά περιστατικά, πολλών δασκάλων μου στα 12 χρόνια Δημοτικού-Γυμνασίου, με βοήθησαν στο επάγγελμα, στο οποίο μπήκαμε με μηδαμινά εφόδια, από άποψη σπουδών και παιδαγωγικής, για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Με συγκινεί πολύ η ευαισθησία σου στο μεγάλο αυτό ζήτημα. Να είσαι καλά. Σ’ ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
  3. Με την ίδια αξία που έχει μια παλιά φωτογραφία εποχής, ένα στοπ-καρέ στο παρελθόν, είναι οι στίχοι σου. Απορίας άξιον, πώς διαθέτεις τόσο ισχυρή τη συναισθηματική σου μνήμη. Δύσκολο να γράψεις για συναισθήματα που βιώθηκαν στο μακρινό παρελθόν. Το έζησα μέσα απ' την έμμετρη διήγησή σου Άρη. Την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτή η «φωτογραφία» παραμένει στη μνήμη. Μετά 5 χρόνια, Ιούνιος του 68, σε εκδρομή τού Γυμνασίου μου, στο ραδιόφωνο του λεωφορείου ακούσαμε την είδηση της δολοφονίας τού Ρόμπερτ Κένεντυ. Και πάλι μεγάλη λύπη, την οποία, αυτή τη φορά, μοιράστηκα με άλλους δύο συμμαθητές, με τους οποίους πολιτικολογούσαμε τακτικά (είχαμε και χούντα…). Για τους λοιπούς συμμαθητές και συμμαθήτριες, δεν υπήρχε κανένα ζήτημα…
      Σ’ ευχαριστώ πολύ, Μαρία.

      Διαγραφή