Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

Όχι


Σταθήκαμε και φέτος σοβαροί
μπροστά στ’ αμίλητα αγάλματα.
Κρατήσαμε κι ενός λεπτού σιγή
να φέρουμε στο νου, εκείνων τα προτάγματα    
ή τα δικά μας ανταλλάγματα
για τής πατρίδας την τιμή.

Σχετικά ποιήματα  1, 2, 3

10 σχόλια:

  1. Ένας λιτός φόρος τιμής στους ΗΡΩΕΣ, όχι αυτούς βέβαια που "πολέμησαν" απ' τα ευρωπαϊκά σαλόνια, ή στο πλάι των κατακτητών.
    Συγκλονιστικό το "Για τι πολέμησες πατέρα"!
    Μακάρι να κοσμούσε κάποιο σχολικό βιβλίο Άρη.
    Φοβάμαι ότι επιβεβαιώνεται ο τίτλος του Λουντέμη "Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα"... Κατά τ' άλλα, οι καφετέριες γεμάτες από κόσμο σήμερα και όλοι ανύποπτοι και παραδομένοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι ήρωες μιλούν. Κάποια στιγμή θα σταθούμε ευλαβικά και θα τους ακούσουμε. Δε μπορεί να γίνει αλλιώς.
      Σ’ ευχαριστώ, Μαρία.

      Διαγραφή
  2. τ’ αμίλητα αγάλματα. Α.Α.

    ...πάντα εύλογα,
    για εκείνους που έχουν μάτια να δουν
    κι αυτιά να ακούσουν...

    Σε φιλώ, Άρη μου, χαιρετισμούς,

    Υιώτα

    αστοριανή...

    ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τ’ αγάλματα αμίλητα,
      όμως έχουν πολλά να μας πουν…
      Σ’ ευχαριστώ, Υιώτα.

      Διαγραφή
  3. Το κακό είναι αυτό ότι ένα λεπτό κρατά αυτή η απόδοση τιμής! Ένα λεπτό...
    Την καλησπέρα μου φίλε Άρη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πράγματι είναι πολύ λίγο.
      Είναι πάντως αρκετό να ζωντανέψει ένα ολόκληρο έπος.
      Και να ταράξει τη συνείδηση.
      Σ’ ευχαριστώ, Αριστέα.

      Διαγραφή
  4. Κλέβω δυο στίχους από το συγκινητικό "Για τι πολέμησες πατέρα"
    "Λίγα τα όχι μου, κι ούτε μεγάλα,
    άφθονα ναι, να περνάω καλά"

    Αυτοί που πολέμησαν κι εμείς που "παραδοθήκαμε" ή "προδωθήκαμε" ...συγκλονιστικό!
    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επισημαίνεις τον πυρήνα τού ποιήματος, Μαρία.
      Εδώ μπορεί ν’ ανοίξει μεγάλη συζήτηση.
      Σ’ ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  5. Πάνω απ' τ' ανθρώπινα που κλαίνε και γελάνε
    τ' αγαλματένια τ' ασυγκίνητα, τα θεϊκά
    ομοιάζουνε βουβοί στρατιώτες που φυλάνε
    τη νεκρωμένη χώρα της Σιωπής ευλαβικά.

    Με μαρμαρένια τα σπαθιά τους και τα χέρια
    συμβολικά κι ατάραχα τον ίδιο τον παλμό
    σκορπούν στον ήλιο ή στη νύχτα με τ' αστέρια
    πανέμορφα με τη χυτή τους κόμη στο λαιμό.

    Στη μαρμαρένια τους καρδιά περίσσια ευγένεια.
    Στο μέτωπό τους τα λαμπρά του κόσμου ιδανικά.
    Πάνω απ' τ' ανθρώπινα, βουβά τ' αγαλματένια
    τον κόσμο τον ιδεατό φρουρούν ευλαβικά.

    (του Ευρυτάνα ποιητή και ηρωικού ΕΛΑΣίτη καπετάνιου Δώρη Άνθη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το τέλειο σχόλιο!
      Σ’ ευχαριστώ θερμά, φίλε Ευρυτάνα.
      Τον Δώρη Άνθη τον γνώρισα από τις εξαιρετικές σου αναρτήσεις. Ένας μεγάλος ποιητής, που πρόλαβε να δώσει μεστούς στίχους, πλημμυρισμένους με λατρεία για την πατρίδα, τη φύση της, τους ανθρώπους της. Αν δεν του έκοβε το νήμα στα 24 χρόνια του, το αγγλικό βόλι, θα έδινε ένα μεγάλο έργο στην ελληνική γραμματεία.

      Διαγραφή