Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017

Χαμοσωσίβια


Από λάθος σ’ άλλο λάθος και περνούσε ο καιρός,
ώσπου βρέθηκα στο τέλος τρομαγμένος ναυαγός.
Έβγαλα φωνή μεγάλη, κάποιος δίπλα μου να ρθεί,
οι παλιοί καλοί μου φίλοι τρέξαν χαμογελαστοί.

Μού ’πανε να μη φοβάμαι, μόνος μου δε θ’ αφεθώ
και σωσίβιο μου ρίξαν στον αφρό να κρατηθώ.
Σαν το φόρεσα συνήλθα, είπα τώρα θα σωθώ
μα στο πρώτο κυματάκι παραλίγο να χαθώ.

Είδαν το κατάντημά μου, μού μιλήσανε πικρά
και σωσίβιο καινούριο μού πετάξανε ξανά.
Δυο σωσίβια μαζί μου ήταν πλέον λογικό
μοναχός να κολυμπήσω, να γλυτώσω το βυθό.

Έβαλα τα δυνατά μου για να φτάσω στην ακτή,
τα σωσίβιά μου βρόχος και το σώμα μου βαρύ,
οι ελπίδες μου χαμένες, πάλι φόβος να πνιγώ,
ξαναήρθανε οι φίλοι μ’ ένα ύφος βλοσυρό.

Μου πετάξανε και τρίτο, τελευταίο, στο χαμό
και φωνές και επιπλήξεις, επιτέλους να ντραπώ.
Με σκυμμένο το κεφάλι, πού να ρίξω τη ματιά,
με κατηγορούνε ψεύτη, μα με λεν και φουκαρά.

Τώρα θαλασσοδαρμένος τα σωσίβια κοιτώ,
και τα τρία ήταν τρύπια, πώς μπορούσα να σωθώ;
Απ’ την πρώτη μου τη θέση που μού ήρθαν οι βοηθοί
έχω φτάσει σε σημείο, περισσότερο βαθύ.

Φέρνω πίσω το μυαλό μου, όταν έβγαλα φωνή,
κι ήρθαν πρόθυμοι οι φίλοι να με βγάλουν στην ακτή.
Είπανε πως με τραβούνε σε απάνεμα ρηχά,
πίστεψα κι εγώ τα πάντα, όπως κάνουν τα παιδιά.

Μες στο πέλαγος χαμένος, μα εκείνοι κυνικοί,
ψάχνουν τα ιμάτιά μου να τα βγάλουν στο σφυρί,
τη βοήθεια που μου δώσαν τη χρεώνουν ακριβά,
τα σωσίβια ζητούνε να πληρώσω για χρυσά.

Σκέφτομαι ξανά τα λάθη, χρόνιες αναβολές,
τις μεγάλες αυταπάτες, τις θολές επιλογές,
των προγόνων τις αξίες, τα πολύτιμα ρητά,
που τα είχα στα βιβλία μα τα κράτησα κλειστά.

Υπερώριμος ο χρόνος μοναχός μου να σωθώ
και σωσίβια δεν πρέπει άλλα πια να καρτερώ.
Όποια λύση και να ψάξω θα μου βγει οδυνηρή.
Μα ως πότε ο βρεγμένος θα φοβάται τη βροχή;


14 σχόλια:

  1. Διαχρονική η μοιρασιά των ιματίων
    κι ο κυνισμός των πολλών...
    Τ' άρμενα δικά μας Άρη μου!!!

    Καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. «Τ’ άρμενα δικά μας».
      Αν αυτό είναι πεποίθησή μας, ο κυνισμός τους δεν μπορεί να μας βλάψει.
      Σ’ ευχαριστώ, Ελένη.

      Διαγραφή
  2. Ποιο παιδί θα διάβαζε τους στίχους σου και δεν θα καταλάβαινε τα μεγάλα νοήματα που αποδίδεις τόσο απλά και εύστοχα και καθαρά (το γράφω ξανά και ξανά αυτόβτο καθαρά, γιατί έχει μεγάλη αξία και δεν είναι εύκολο).
    Ένα πικρό χαμόγελο αφήνει ο επίλογός σου...
    "Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
    προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!"...
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαστε επιρρεπείς στο να αναμένουμε, κατά καιρούς,
      θάματα.
      Και η παροιμία για το βρεγμένο κάποια παραίνεση περικλείει.
      Σ’ ευχαριστώ, Αλεξάνδρα.

      Διαγραφή
  3. "Υπερώριμος ο χρόνος μοναχός μου να σωθώ
    και σωσίβια δεν πρέπει άλλα πια να καρτερώ"

    ==========

    "Η πρακτική της ανάθεσης" δεν έσωσε ποτέ κανέναν, αν δεν ενεργοποιήσει ο ίδιος τις αστείρευτες δυνάμεις του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα αποτελέσματα της «πρακτικής τής ανάθεσης» ορατά πλέον και τους θιασώτες τής ανάθεσης.
      Σ’ ευχαριστώ, Ευρυτάνα.

      Διαγραφή
  4. Το ξαναδιαβάζω εδώ και καταλαβαίνω καλύτερα το συμβολισμό του κάθε στίχου,αληθεύει κάθε τους αράδα δυστυχώς, είθε να μη δεχτούμε άλλο σωσίβιο και να σωθούμε με τις δικές μας δυνάμεις, ας το καταλάβουν πλέον οι κυβερνώντες οι νυν και οι μέλλοντες!Ολο το ανάγνωσμα πολύ παραστατικό,ευχαριστούμε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με την απειλή τής πτώχευσης κάναμε το πρώτο ολέθριο βήμα τής αυτοϋποδούλωσης της χώρας μας. Λες και δεν ξέραμε από φτώχεια. Και στη συνέχεια με τη διαρκή απειλή γλιστρούμε όλο και χαμηλότερα. Δεν πάει άλλο.
      Σ’ ευχαριστώ πολύ, Frezia. Και για την τόσο προσεκτική ανάγνωση.

      Διαγραφή
  5. ...Χρόνια Πολλά, Άρη μου! Μαζί με την Αγαπημέμη σύντροφό σου, την άξια.
    Βλέπεις, με τα χρόνια, ενώ θα 'επρεπε να το κάθε τι να είναι πιο αληθινό, δίκαιο, η και ανακουφιστικό... πάγος βαρύς στους ώμους...
    Ευχή, από καρδιάς, "και μη χειρότερα..."
    Φιλιά, ΝεοΥορκέζικα,
    ... χιονισμένα, παγωμένα, που επάγωσαν κι εμένα...
    Υιώτα

    "αστοριανή"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάγος βαρύς στους ώμους.
      Έχουμε χρέος να τον λιώσουμε.
      Η πείρα τόσων χρόνων είναι επαρκής.
      Σ’ ευχαριστώ, Υιώτα
      Ευχές και από εμάς. Να είστε καλά.

      Διαγραφή
  6. Αυτά τα υστερόβουλα σωσίβια... σε προσωπικό αλλά και σε εθνικό επίπεδο, οι συμβολισμοί σου απόλυτα εναργείς Άρη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η προσφορά τής σωτηρίας, η υστεροβουλία, οι αφελείς.
      Και οι βαλτοί...
      Σ’ ευχαριστώ, Μαρία.

      Διαγραφή
  7. Πρέπει να αλλάξουν οι τρεις τελευταίες γενιές,
    και μετά, μπορεί και να υπάρξει ελπίδα.. Εμείς
    θα λείπουμε βέβαια, αλλά ας σωθούν οι..μεθεπόμενοι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάθε γενιά οφείλει μέχρι την τελευταία στιγμή
      να προσπαθεί να άρει τις συνέπειες των λαθών της.
      Για να διδάσκονται και οι επόμενοι.
      Σ’ ευχαριστώ, Πέτρα.

      Διαγραφή