Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

Και πίσω ξένος


Χτισμένο μέσα στα βουνά, χωριό μου παινεμένο,
με διάσελα ζωγραφιστά, περήφανες κορφές,
τα πεύκα και τα έλατα σ’ έχουν τραγουδισμένο,
μαζί με τις βαθύσκιωτες, τις δροσερές πηγές.

Ωραίο ήταν το χωριό, μα άσχημη η φτώχεια,
μικρά τα πετροχώραφα, τα γίδια λιγοστά,
η ζήση ένα βάσανο, τρανή η στεναχώρια,
φθηνό το μεροκάματο, τα στόματα πολλά.

Και ξάφνου μάς ακούστηκε η λύση Αυστραλία,
να κάνουμε την τύχη μας, να βγάλουμε λεφτά.
Κατάρα, είπαν οι γριές, οι νέοι, σωτηρία,
και κάμποσοι κινήσαμε με ναύλα δανεικά.

Μονάχα ένας ο σκοπός, να φύγουμε απ’ τη φτώχεια,
και πίσω να γυρίσουμε με χρήμα αρκετό,
γονείς, παιδιά να βγάλουμε από την ανημπόρια
να σπρώξουμε το σήμερα, το δύσκολο καιρό.

Σκληρή αρχή σε άγνωστη αλλιώτικη πατρίδα,
μα πίστη να πετύχουμε τον ένα μας σκοπό,
καθένας όπου μπόρεσε στης τύχης την ελπίδα
κι εγώ στο εργοστάσιο σε άφιλο ρυθμό.

Σιγουρεμένος ο μισθός, χωρίς βροχές και χιόνια,
και στους γονείς οι τακτικές μικρές επιταγές.
Το όνειρο ξεθώριασε στον άνισο αγώνα
και η ζωή μελέτησε δικές της αλλαγές.

Τα χρόνια ασταμάτητα, στυφή ευημερία,
του πλούτου το κυνήγημα παγίδα δολερή,
πνιγμένος μέσα στις δουλειές, δε βρήκα ευκαιρία.
Κι ο χάρος πίσω στο χωριό δεν είχε υπομονή…

Οι μέρες στην πορεία τους, στην ίδια ιστορία,
τις μνήμες τις κρατούσανε σε νάρκη φανερή,
οι νύχτες όμως πότιζαν κρυφά τη νοσταλγία
και θέριεψε η απαίτηση για την επιστροφή.

Και να ’μαι τώρα στο χωριό, στ’ αθάνατα βουνά μας,
περήφανα ορθώνονται, μα στέκουνε βουβά,
αγκάθια και χαμόκλαδα στα πετροχώραφά μας,
κουδούνια δεν ακούγονται, δεν αλυχτούν σκυλιά.

Όπου γυρίζω τη ματιά, αυλές χορταριασμένες
και λίγα σπίτια μένουνε ακόμα ανοιχτά,
οι πόρτες τού Σχολείου μας σαρακοφαγωμένες
και στα σοκάκια ερημιά, δεν παίζουνε παιδιά.

Αιμόφυρτο το σπίτι μας στο πάλεμα του χρόνου,
ο αδερφός μου, γέροντας, σαν φίλος μακρινός,
το παραμύθι που ’πλαθα τις νύχτες στο μυαλό μου,
απότομα διαλύθηκε σαν να ’τανε ατμός.

Με άλλη κρίση σ’ άφησα, χωριό αγαπημένο,
και τώρα πια με καρτερούν μονάχα οι σκιές.
Όλα τριγύρω με κοιτούν και με θαρρούνε ξένο.
Κι ακούω πάλι τις γριές εκείνες, τις σοφές.


16 σχόλια:

  1. Αχ αυτή η λαχτάρα του νόστου Άρη μου!!!!!

    Καλή Καθαροδευτέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ισχυρότατο συναίσθημα. Το αντιλαμβάνομαι σε κάθε επαφή με, φίλους ή συγγενείς, μετανάστες.
      Σ’ ευχαριστώ, Ελένη.

      Διαγραφή
  2. Το τίμημα του ξενιτεμού, δοσμένο με τόσο ρεαλισμό Άρη!!!
    Πολύ συγκινήθηκα. Έχω κάτι μπαρμπάδες στα ξένα και νιώθουν όπως ακριβώς το περιγράφεις στο ποίημά σου. Τολμώ να πω πως είναι απ' τα καλύτερά σου έργα!
    Καλή Σαρακοστή εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μιλώ με αρκετούς μετανάστες μας, που επιστρέφουν στο χωριό προσωρινά. Από τα λόγια τους ξεπήδησαν οι στίχοι. Γράφτηκαν με πολύ πόνο.
      Έχω πολλά ξαδέρφια, γέροντες σήμερα, σε Αυστραλία και Αμερική. Δε ζουν όλοι πια.
      Σ’ ευχαριστώ, Μαρία.

      Διαγραφή
  3. Η Ιστορία της μετανάστευσης γραμμένη με στοίχους,
    απολαυστικό και συγκινητικό ανάγνωσμα, ευχαριστούμε!
    Καλή σαρακοστή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η μεγάλη συγκίνηση από την εμπειρία πολλών φίλων
      και συγγενών μεταναστών, με ώθησε σ’ αυτούς
      τους στίχους.
      Σ’ ευχαριστώ, Frezia. Χρόνια πολλά.

      Διαγραφή
    2. Ολοι έχουμε συγγενείς μετανάστες,
      χάρη σ αυτούς έκανα ταξίδι στην Αμερική
      για να τους συναντήσω και να αποκομίσω
      πολλές εμπειρίες,για τον τρόπο της ζωής τους
      στην ξενιτιά!

      Διαγραφή
    3. Οπότε θα έχεις πλήρη άποψη για το μεγάλο ζήτημα
      της μετανάστευσης, Frezia.
      Είναι πολύ σημαντικό που είδες εκ του σύνεγγυς και έχεις
      κάνει συγκρίσεις, γνωρίζοντας τις δυο καταστάσεις ζωής.
      Σ’ ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
  4. Αν ζούσε ο πατέρας μου Αρη μου θα έκλαιγε γοερά με αυτό σου το ποίημα που λες και γράφτηκε για κείνους μα και όλους του ξενιτεμένους!! Ενιωθα όλον τους τον πόνο και όταν κατάφεραν και επέστρεψαν όλα ήταν αλλιώτικα !! Ομως έκλεισαν τα μ΄τια τους εδώ αντίθετα με πολλόυς άλλους που αιώνια μένουν στην ξένη γη !!! Να είσαι καλά φίλε μου !!! Καλή Σαρακοστή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτόν τον πόνο τον κατάλαβα μιλώντας με αρκετούς μετανάστες μας αλλά και διαβάζοντας κάποιες επιστολές τους.
      Βρήκαν πολλά καλά στα ξένα, αλλά το ξερίζωμα είναι πολύ βαρύ.
      Σ’ ευχαριστώ, Nikol.

      Διαγραφή
  5. Με πόσες ελπίδες έφυγαν αυτοί οι άνθρωποι, Άρη! Και με πόσα χαλάσματα γύρισαν... Σακατεμένοι οι περισσότεροι από τη δουλειά και τον πόχο του χωρισμού...
    Ακόμα ένα υπέροχο ποίημά σου!
    Καλό μήνα εύχομαι. Ο τόπος σου αυτή την εποχή θα πρέπει να είναι μαγευτικός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακόμα και εκείνοι που κατάφεραν να πλουτίσουν, νιώθουν κάτι να τους λείπει. Η υλική ευμάρεια δε μπορεί να εξασφαλίσει ψυχική πληρότητα.
      Εδώ ο χειμώνας αργεί πολύ. Μόνο οι κρανιές τόλμησαν, το τελευταίο πενθήμερο, να ξεκινήσουν την κίτρινη ανθοφορία τους.
      Σ’ ευχαριστώ, Αλεξάνδρα.

      Διαγραφή
  6. Σκόρπισες εικόνες, μνήμες και συγκίνηση με μια χούφτα στίχους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από λίγες κουβέντες μπορεί κανείς να δει το τραύμα μέσα στην ψυχή ενός μετανάστη μας. Όσο κι αν πολλοί αποφεύγουν να το δείξουν.
      Σ’ ευχαριστώ, Ευρυτάνα.

      Διαγραφή
  7. Άρη μου κλαίω.....
    Πολύ με πίκρανε η σκληρή πραγματικότητα,
    κι ακόμα πιο πολύ ότι η ζωή κύκλους κάνει... :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πρώτο έναυσμα των στίχων αυτών ξεκίνησε, πριν αρκετά χρόνια, από την τηλεφωνική επικοινωνία με μια ξαδέρφη στην Αυστραλία. (Είχε φύγει το 1958. Παρότι πολύ μικρός τότε, η εικόνα να αγκαλιάζει, κλαίγοντας, τα λουλούδια τής αυλής της την ώρα τού αποχαιρετισμού, μένει βαθιά χαραγμένη μέσα μου). Είχε αποκτήσει όλα τα καλά εκεί. Όμως η ψυχή της δε μπορούσε να καλύψει το κομμάτι που είχε αφήσει πίσω της. Κι όσο περνούσαν τα χρόνια, ο πόνος της γινόταν εντονότερος.
      Σ’ ευχαριστώ πολύ,Πέτρα.

      Διαγραφή