Κλωνί δε βρίσκουν να
σταθούν, δεντρί για να φωλιάσουν
τ’ αηδόνια που απόμειναν στο
δάσος το μικρό.
Κυρίαρχοι οι κόρακες,
παντού αυτοί κουρνιάζουν,
και κάθε λίγο θορυβούν για
το παραμικρό.
Μα κι αν τ’ αηδόνια κάπου
βρουν μιαν άκρη να πιαστούνε
και πάνε να κινήσουνε
γλυκούς κελαηδισμούς,
οι κόρακες δε θέλουνε τ’
αηδόνια ν’ ακουστούνε,
και τις ωραίες νότες τους
σκεπάζουν με κρωγμούς.
