Στον δέκατο ζητιάνο
δεν είχα πια να δώσω,
ενδέκατος, δωδέκατος,
και πόσους πια να σώσω;
Και με μαλώνει ο ποιητής,
ταράζει την καρδιά μου:
«Ντρέπομαι για τη ζέστα
μου
και για την ανθρωπιά μου».
Κι εκεί που πάω να ντραπώ
και με προγκίζουν ενοχές,
ο δέκατος κι ο εικοστός
με παίρνουνε με τις πετριές!
