–Συμφώνησαν το προξενιό
σε χώρα μακρυσμένη,
κι ενώ με βλέπουνε κλαμένη,
με σπρώχνουνε με το στανιό.
Δε με αφήνουνε να βγω,
οι μέρες τελειώνουν,
οι φόβοι τώρα με σκοτώνουν.
Το μήνυμά σου καρτερώ.
–Στις τέσσερις πρωί να βγεις
απ’ το κρυφό πορτάκι,
εγώ στημένος στο σοκάκι,
θα φτάσω παρευθύς.
Στη μυστική μας ρεματιά
μαζί θα κατεβούμε,
τη Ρούσα μου εκεί θα βρούμε,
δεμένη στην ιτιά.
. .
. .
. . .
. . .
Από τη σκιερή πλαγιά
στη Ρούσα του καβάλα
βγήκανε πάνω απ’ τη διχάλα
που βλέπει το νοτιά.
Αργά μετά το δειλινό
με τον Αποσπερίτη,
σ’ ένα μικρό ωραίο σπίτι,
στο μακρινό χωριό.
Μελετημένα από καιρό·
πανάξιος ο νέος,
εργατικός και θαρραλέος,
με σχέδιο τολμηρό.
Εκεί κινήσανε μαζί,
δουλεύοντας οι δυο τους
ορίσανε το ριζικό τους.
Δική τους η ζωή!
