Ποτάμι και Λεύκα

 

–Χρυσοντυμένη Λεύκα μου, σε χαίρομαι κοντά μου,

  που στέκεις μεγαλόπρεπη, θωρείς τον ουρανό!

  Εγώ στενό κατήφορο, να τρέχω τα νερά μου

  ανάμεσα σε λαγκαδιές χωρίς σταματημό.

–Ποτάμι μου πολύστροφο στον ήλιο λαμπυρίζεις,

  κινάς από νεροσυρμές και δροσερές πηγές,

  στο διάβα σου το τι και τι, εσύ, δεν αντικρίζεις!

  Εγώ εδώ ακίνητη στις ίδιες λαγκαδιές.

–Συντρόφισσα πανέμορφη, κιτρινοστολισμένη,

  και όταν καταπράσινη, και πάλι θαυμαστή,

  τραβάς πολλών τα βλέμματα εκεί ψηλά στημένη.

  Εγώ εδώ στα χαμηλά, στην ίδια διαδρομή.

–Ποτάμι μου τα χρώματα και σένα σε στολίζουν,

  το φως μαζί σου χαίρεται τις ώρες που περνούν,

  πότε γαλάζια τα νερά και πότε πρασινίζουν

  κι άλλοτε πάλι διάφανα καθώς αργοκυλούν.

  Μα τα δικά μου κίτρινα για λίγο θα θροΐζουν,

  οι κρύες μέρες φτάσανε, σκληρά με απειλούν.

–Συντρόφισσα, μη θλίβεσαι και μη κακοκαρδίζεις,

  στα κρύα, πάλι όμορφη με τ’ ανοιχτό σου γκρι,

  θα στέκεσαι αγέρωχη, τα ύψη θ’ ατενίζεις,

  σαν χέρια τα κλωνάρια σου θα λένε προσευχή.

  Θα ρθεί ξανά η Άνοιξη, με χάρη θα θροΐζεις,

  μαζί κι εγώ θα τραγουδώ σαν δεύτερη φωνή!