Ένας έμμισθος ανθρωπιστής

 

Θιασώτης τής ειρήνης, συνεπής διεθνιστής

ακραιφνής κοσμοπολίτης και αντιεθνικιστής,

εναντίον τού πολέμου, βέρος δημοκρατικός.

Απεχθάνεται τα όπλα και τη βία γενικώς.

–Κι όταν, φίλε μου, προβάλουν οι εχθροί προ των πυλών,

εφαρμόζοντας στην πράξη τις κραυγές των απειλών;

Πώς θα σώσεις την πατρίδα, σε ποια θέση θα βρεθείς;

με τι όπλο θα μπορέσεις ψυχωμένος ν’ αμυνθείς;

–Δε μ’ αρέσουνε τα όπλα και η βία γενικώς.

Από χρόνια τό ’χω ψάξει, είμαι προνοητικός!

Έτοιμο το εισιτήριο, για να φύγω να σωθώ,

είναι κρίμα ν’ αδρανήσω κι άδικα να σκοτωθώ!

Από τύχη

 

Ποιο άραγε θα είναι το ωάριο;

και ποιο το σπερματοζωάριο;

και ποια θα είναι η στιγμή;

Τυχαία όλων η ζωή.

Μυριάδες των μυριάδων οι αγέννητοι,

ελάχιστοι εκείνοι που γεννιούνται,

και απειροελάχιστοι

όσοι από την Τύχη ευνοούνται.

(Άραγε πόσοι τυχεροί

από αυτούς που δε γεννιούνται;) 

Δέντρο και βράχος

 

Μέσα στο βράχο ρίζωσα σε μια βαθιά σχισμάδα

κι ο βράχος με αγκάλιασε σαν ήρεμος γονιός.

Δειλά τα πρώτα φύλλα μου, τα πρώτα μου κλαράκια,

ο βράχος μου ακλόνητος σε όλα αρωγός.

Στο κρύο νιώθω πάνω μου γλυκιά τη θαλπωρή του,

στην κάψα, δροσερό κρατά στις ρίζες μου νερό,

οι μανιασμένοι άνεμοι κοντά του μοιάζουν χάδια,

ό,τι κι αν έρθει, άφοβα μαζί του το περνώ.

Κάποιες αφέγγαρες βραδιές που όλα ησυχάζουν

κι απόλυτη απλώνεται στη φύση η σιωπή,

ο βράχος έναν ψίθυρο αργόσυρτο αρχινάει,

μου διηγιέται ήσυχα πώς ήρθε στη ζωή.

Μου λέει πώς γεννήθηκε στης θάλασσας τα βάθη –

μυριάδες οι αιώνες του στα σκοτεινά νερά –

πώς ανυψώνονταν αργά, διψώντας για να μάθει

τι είναι έξω απ’ τα βαθιά, πώς είναι η στεριά.

Κι ως είδε το στερέωμα, το φως και τους αιθέρες

και νέα άποψη ζωής απάνω στη στεριά,

βάλθηκε κι άλλο ν’ ανεβεί στοχεύοντας αστέρες

και να θωρεί ασίγαστα της Γης την ομορφιά.

                    

Τώρα μαζί κοιτάζουμε, ζούμε την κάθε μέρα

και όλα μες στο σήμερα τα βλέπουμε καλά,

του αύριο τ’ αβέβαιο τ’ αφήνουμε πιο πέρα

και ο χειρότερος καιρός ποτέ δε μας χαλά.

Έξι μεσοτονικά μονόστιχα

 

Τα λόγια καλά μα τα έργα τους άλλα. Αισχύνη καμιά.

Μιλούσαν πολλοί δουλικοί και προδότες. Το θράσος παρόν.

Μικρό αρχηγό τον κρατούσαν σκοπίμως· το σχέδιο κρυφό.

Βουβοί θεατές στων αδίκων τη δράση. Θα μένουν υπό.

Σε λίγους γνωστές των αγνώστων ηρώων θυσίες τρανές.

Κινήσαν πολλοί, λεωφόρος μπροστά τους, το πάθος πολύ.

Με μορφή χαϊκού

Τα λόγια καλά

μα τα έργα τους άλλα.

Αισχύνη καμιά.

Μιλούσαν πολλοί

δουλικοί και προδότες.

Το θράσος παρόν.

Μικρό αρχηγό

τον κρατούσαν σκοπίμως·

το σχέδιο κρυφό.

Βουβοί θεατές

στων αδίκων τη δράση.

Θα μένουν υπό.

Σε λίγους γνωστές

των αγνώστων ηρώων

θυσίες τρανές.

Κινήσαν πολλοί,

λεωφόρος μπροστά τους,

το πάθος πολύ.

………………………………………………………………

Μεσοτονικό μέτρο ή αμφίβραχυς: Τρεις συλλαβές, από τις οποίες τονίζεται η μεσαία:

Κινήσαν/πολλοί λε/ωφόρος/μπροστά τους/το πάθος/πολύ

Στη βάρκα τής επιθυμίας

 

Μεγάλη η επιθυμία, 

ακοίμητη, αυξητική,                

χαμένη η παλιά του ηρεμία,           

η έμμονη ιδέα φορτική.                    

Ακμαία η επιθυμία,

της βγαίνει όμως μπρος η ηθική,

της επισείει μία παροιμία

και στέκει αυστηρά ελεγκτική.

Ακραία η επιθυμία

στηρίζει μια δική της λογική.

Αν και φοβάται κάποια τρικυμία,

παρωχημένη θεωρεί την ηθική.

Προχώρησε το πρώτο βήμα,

το δεύτερο δεν άργησε να ρθεί,

καινούριο στη ζωή αυτό το σχήμα,

σε άλλη ρότα πλέον έχει βγει.

Γενναία η επιθυμία,

τα δεδομένα βγαίνουν θετικά,

στο νέο περιβάλλον ευθυμία,

του έχουν έρθει όλα βολικά.

Δικαιωμένη η επιθυμία,

καλά που άφησε την ηθική,

γλυκύτατη αυτή η γνωριμία,

μία σαγήνη ισχυρά μαγνητική.

Πρωτόγνωρη ετούτη η ευτυχία,

μια άλλη στη ζωή του εποχή,

κι ας ο καθρέφτης τού μιλά για απιστία

και δείχνει μες στο ύφος ενοχή.

Την τέταρτη βδομάδα συννεφάκια

προβάλλουν ξαφνικά στον ουρανό

και κάποια υπαινικτικά λογάκια

σηκώνουν ένα χρώμα μελανό.

Τα σύννεφα απρόοπτα πληθαίνουν,

ξεφτίζουνε οι ενθουσιασμοί,

τα όποια θετικά μικραίνουν,

ανοίγουν οι παλιοί λογαριασμοί.

Ξεθωριασμένη η επιθυμία,

ορθώνεται ξανά η ηθική

και η παλιά εκείνη παροιμία

με λύπη τού μιλά για λογική.

Αφανισμένη η επιθυμία,    

η σκέψη πλέον στην επιστροφή.

Μα σαν θα βγει από την τρικυμία,

θα βρει την πόρτα πίσω του κλειστή.

Ένα υποκείμενο

 

Ευγενικός και προσηνής, σαν έβλεπε πως τον συμφέρει,

ανάγωγος και προπετής, όταν σε είχε πια στο χέρι.

Γαλίφης και ιδιοτελής, κακόψυχος και ραδιούργος,

δαιμόνιος στη διαβολή, στις μεθοδεύσεις του πανούργος.

Φιλότιμος και γελαστός ώσπου να γίνει η δουλειά του

και ύστερα αχάριστος και μόνο τα συμφέροντά του.

Αγόραζε τοις μετρητοίς στις αρχικές συναλλαγές του

κι αφού γινόταν έμπιστος, με ψεύτικες επιταγές του.

Τον πρώτο χρόνο μια χαρά, τού έβγαιναν οι ιστορίες,

το δεύτερο σιγά-σιγά αρχίσανε οι υποψίες.

Τα θύματά του πάμπολλα, στα ψέματα αριστοτέχνης,

με προσωπείο έντιμου, στο κλέψιμο δεξιοτέχνης.

Αγαπητός στους αφελείς, μα ήταν ένας λωποδύτης,

αξιοπρέπεια μηδέν, κατέληξε κοινός αλήτης.

Εκτεθειμένος για πολλά, τον έχουν μάθει πλέον όλοι,

τη μέρα δεν κυκλοφορεί· θα τον προγκίξουνε στην πόλη.

Ο επικήδειος

 

 Διακεκριμένος ο νεκρός.

 Ο κύριος ομιλητής προβεβλημένος,

 ο λόγος του μεστός,

 αξιοπρόσεκτα καλογραμμένος

 για του νεκρού την παρρησία,

 την ειλικρίνεια, το πάθος,

 την περισσή ευαισθησία.

 Τα τόνισε ο ομιλητής,

 παρότι δεδομένος ψεύτης,

 αναίσθητος, ιδιοτελής.

 (Δακρύσανε και μερικοί·

 για τα ωραία λόγια ίσως

 ή για το λάλον θράσος ίσως.) 

Νοημοσύνη;

 

Της δώσαν όνομα σπουδαίο·

νοημοσύνη τεχνητή!

Στην εξουσία αλγορίθμων

εκόντες άκοντες θνητοί.

Ταχύτατα, βιβλία νέα,

εικονικοί οι συγγραφείς,

Διδάκτορες σε δυο βδομάδες

συμπιλημάτων συρραφείς.

Τα έλεγαν μελλοντολόγοι·

νοημοσύνη τεχνητή,

θα «γράφουνε» λογοτεχνία

κι οι άψυχοι και οι κουτοί.

Βαρύγδουπος ο νέος όρος

νοημοσύνη τεχνητή.

Κι ας είχαν λέξεις τής αλήθειας:

Συνθετική λογοκλοπή.

Εκσυγχρονισμοί

 

Σκουριασμένα γρανάζια στου κράτους το μύλο

τον πολίτη αλέθανε με τα χαρτιά,

υπαλλήλων το ύφος σε άφηνε στύλο

αγχωμένος να μένεις ξανά στην ουρά.

Διαρκείς αλλαγές που τις λεν βελτιώσεις,

με τα νέα συστήματα των κινητών,

σε καλούν απαντήσεις σε γρίφους να δώσεις

με τα γκοβ και τα πιν μηνυμάτων γραπτών.

Στης προόδου το δρόμο χαρτιά αφημένα,

εργαλεία γινήκαμε των συσκευών.

Σε λαβύρινθους ψάχνονται τα δεδομένα,

το καινούριο μας άγχος μονίμως παρόν.

Ο αγορητής

 

Για κάποια δευτερεύοντα κορώνες ηχηρές,

τον τόνο σήκωσε για εθνικά ιδεώδη,

στους άλλους καταλόγισε προθέσεις πονηρές,

με άνεση αντιπαρήλθε τ’ ακανθώδη.

Θερμό ακροατήριο με χειροκροτητές,

οι κάμερες κατάλληλα στραμμένες,

στα Μέσα διθυραμβικοί γνωστοί αναλυτές,

οι συνειδήσεις χειραγωγημένες.

Άλλο παράσημο

 

Ηρωικός ο λοχαγός στην Τρεμπεσίνα,  

οι στρατιώτες του μαζί του εξορμούν.

Πανηγυρίζουν για τις νίκες, στην Αθήνα,

τους γίγαντες της Πίνδου εξυμνούν.

Στις κρίσεις τού σαρανταπέντε

αξιολόγηση των αξιωματικών.

Προαγωγές, παρασημοφορήσεις

η αμοιβή σωστών πολεμιστών.

Το όνομα του λοχαγού σβησμένο·

εμπάθεια ανώτερου μεγάλου;

ή έργο δοσιλογικού εσμού;

Το μέλλον στο στρατό ακυρωμένο.

Και βρήκε γρήγορα δουλειά αλλού.

Του ήρωα το παρελθόν δεν το γνωρίζουν

οι συνεργάτες του στη νέα του δουλειά,

μ’ από την πρώτη ώρα του τον ξεχωρίζουν·

είναι το ήθος κι η μεγάλη του καρδιά.

Δυο χρόνια· και στο δρόμο κάποια μέρα

πέντε διαβάτες σταματούν το λοχαγό,

τον αγκαλιάζουν, κάποιος φωνασκεί «αέρα»!

Ένα αιφνίδιο μελίσσι βουερό.

Μιλούνε ζωηρά, χειρονομούνε

συγκινημένοι οι παλιοί πολεμιστές,

το λοχαγό τους δείχνουν πόσο εκτιμούνε

και τις μεγάλες του υμνούνε αρετές.

Αυθόρμητοι και άδολοι φαντάροι

δεν ξέχασαν ποτέ το λοχαγό,

το ξέρουνε πως ήταν παλληκάρι.

Τα λόγια τους παράσημο ακριβό!

.....................................................................................

Γεώργιος Καραϊσκάκης: «Αξιωματικοί μου, τιμήν και Σταυρούς

από εκείνους όπου δίδουν οι άλλοι δεν έχει το έθνος να σας δώση.

Το βραβείον εκάστου θέλει είναι η αναμεταξύ τής συντροφιάς μας

ανωτέρα υπόληψις. Τούτο μάς φθάνει δια τώρα, και αν πρόκειται 

να πεθάνωμεν ακόμη».

Ανιδιοτελή λιθαράκια

 

Ελεεινό το Σύστημα στις πιο πολλές του εκδοχές,

κι ένας πολίτης νουνεχής για όλα νιώθει ενοχές

που κάθεται αμέτοχος χωρίς να κάνει τίποτα,          

κοιτώντας τούς τυχάρπαστους να φέρονται ασύδοτα.

Και πήρε την απόφαση να βγει απ’ την απάθεια,

σ’ αυτό το φαύλο Σύστημα να κάνει μια προσπάθεια.

Με λόγια επαινετικά στο Κόμμα τον δεχτήκανε,

τις θέσεις που διατύπωσε ελκυστικές τις βρήκανε.

Συσκέψεις και συνέδρια, αυτός σε ετοιμότητα

να θέτει τα ζητήματα για τη σωστή ποιότητα.

Μιλούσε για υπάρχοντα υπόγεια συμφέροντα

υποκριτών που κόπτονταν για τίμια και δέοντα.

Αυτήν την παρρησία του πολλοί την εκτιμήσανε,

τη θετική του συμβολή στελέχη την τονίσανε.

Βέβαια στα συνέδρια παρέμεναν τα θέματα,

οι διακηρύξεις ηχηρές, παράλληλα τα ψέματα.

Ελάχιστα κατάφερε, μα δεν αποθαρρύνθηκε,

κι αν κάποιοι τον προγκίξανε, εκείνος δεν πτοήθηκε.

Δε σταματά να προσπαθεί κι ας έχει τα χρονάκια του.

Έστω μικρή, δικαίωση τα λίγα λιθαράκια του.

Υπό διωγμόν

 

Μικρό το διαμέρισμα, λίγος ο ήλιος του,

φθηνό το ενοίκιο, να βολευτούνε.

Για δυο-τρία χρόνια θα μείνουνε είπανε

και κάποια στιγμή σε δικό τους θα μπούνε.

Τα χρόνια κυλήσανε πλήθος τα δίσεκτα,

χορτάσανε διάφορα έωλα λόγια.

Μνημόνια είπανε και αναπόφευκτα,

κουμάντο εγχώρια ξένα λαμόγια.

Μικρό το διαμέρισμα, έγινε μόνιμο,

φθηνό το ενοίκιο δεν είναι τώρα,

τα χρόνια κοντεύουν να γίνουνε είκοσι.

Και νιώθουν πως γίνανε βάρος στη χώρα.

Προκλητικός

 

Πολλά τα ελαττώματά του,

πολλή κι η κατανόησή μου,

πολλές κι οι συγχωρήσεις μου.

Καμία όμως κατανόησή μου

για το χειρότερο ελάττωμά του·

τη μόνιμη αναίδειά του.

Ευτυχώς πλούσιοι!

 

Ευκατάστατοι οι άρχοντες της πόλης,

αρκετοί περιουσία τρανταχτή,

χορτασμένοι από χρήμα κι εξουσία

επί χρόνια ζούνε μέσα στη χλιδή.

Χορτασμένοι από χρήμα κι εξουσία

με γενναίο αμειβόμενοι μισθό,

δεν τους νοιάζει ν’ αποκτήσουν άλλο πλούτο.

Για της πόλης προσπαθούνε το καλό.

Δεν υπάρχει υποψία πως θα κλέψουν

ούτε κίνδυνος να δωροδοκηθούν,

χορτασμένοι από χρήμα κι εξουσία.

Αδιαλείπτως το λαό υπηρετούν!...

Μονολογεί γηραιός φίλος

 

Δέκα χρόνια για το κόμμα τρέξιμο πολύ

κι ούτε ζήτησα ποτέ μου μιαν ανταμοιβή,

πίστευα πως όλοι τρέχαν ανιδιοτελώς,

αγωνία για τη χώρα να τραβήξει εμπρός.

Ο Θανάσης βρήκε θέση στην Ολυμπιακή,

του Αντώνη η γυναίκα στην Αγροτική,

ο Πετράκης ο λουσάτος πόστο στον ΟΤΕ,

τρύπωσε και ο Φανούρης μέσα στον ΟΣΕ.

Προϊστάμενος με ύφος τού Κωστή ο γιος,

σίγουρος πως κάποια μέρα θά ’ναι υπουργός,

Δέκα χρόνια για το κόμμα τρέξιμο πολύ,

αρκετοί τα καταφέραν, έχουν βολευτεί,

άλλοι βρήκανε χρυσάφι σε κρυφές δουλειές,

κάποιοι άκοπα πλουτίσαν ως προμηθευτές.

Τρέχουν οι δεκαετίες, φεύγει ο καιρός.

Αγωνία για τη χώρα να τραβήξει εμπρός.

Άραγε για πόσα χρόνια θά ’χει ο θεός;

Στην πόλη

Στης πόλης τούς δρόμους κλεισμένη η ώρα,

με βιάση και άγχος πολλά τροχοφόρα.

Εδώ οι δουλειές, μα και πλήθος δουλείες,

δρομάκια πηγμένα, αδρές δυσκολίες.

Στην ύπαιθρο χώρα χωριά αδειασμένα,

τα χέρσα χωράφια στ’ αγρίμια δοσμένα,

αγνοί οι αέρηδες ποιους να δροσίσουν;

στην πόλη εμμένουν τα πλήθη να ζήσουν.

Ένας σατράπης που τα είχε όλα

 

αδίστακτος  αήθης  μακιαβέλης  προπετής  

αχρείος  αριβίστας  κακοήθης  εμπαθής 

γελοίος  δοκησίσοφος  βρωμιάρης  κυνικός

χυδαίος  φαυλεπίφαυλος  φαιδρός  προκλητικός    

δόλιος  ανερμάτιστος  αισχρός  ιδιοτελής  

μικρός  μωροφιλόδοξος  αγύρτης  υβριστής   

μηχανορράφος  αλαζών  αγνώμων  μοχθηρός 

διχαστικός  παρακεντές  θρασύς  σιχαμερός  

εαυτολάτρης  μασκαράς  κακόβουλος  αμνήμων       

άδικος  κουτοπόνηρος  φίλαρχος  κομπορρήμων

άφιλος  μούτρο  κάθαρμα  χρηματοθήρας  κλέφτης

δυνάστης  ΞΕΝΟΚΙΝΗΤΟΣ  διεφθαρμένος  ψεύτης 

Με ποια λέξη;

 

Φεύγοντας απ’ τους δικούς σου μιλάς για αποχώρηση.

Αν θα πας με τους εχθρούς σου, θα πούνε για προσχώρηση.

Και άλλες λέξεις θ’ ακουστούν: συμφέρον και απρέπεια,

μπορεί και τυχοδιωκτισμός και αναξιοπρέπεια.

Μα άλλοι θα το δουν αλλιώς, θα πουν αποστασία,

και άλλοι αυστηρότεροι θα πούνε προδοσία.

Και με άλλους στίχους:

1) 

http://arisalbis.blogspot.com/search/label/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82

2)

http://arisalbis.blogspot.com/search/label/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%AF%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82 

Δεύτερος Σεπτέμβρης

 

Το ρολόι τού κόσμου σε άτεγκτη κίνηση

και οι δείκτες του πάντα στον ίδιο ρυθμό,

ο Σεπτέμβρης, σαν ήρθε, κεντάει τη θύμηση

και τραβάει τη σκέψη στον άλλο καιρό.

Στον καιρό που εκείνη ταξίδι ξεκίνησε,

μοναχή της για άγνωστο προορισμό.

Κάποια λόγια περίεργα τότε ψιθύρισε

και πως ίσως το Μάρτη θα είναι εδώ.

Χελιδόνια το Μάρτη στα ίδια γυρίσανε,

ξαναβρήκαν εδώ τις παλιές τους φωλιές,

μα εκείνης τα βήματα άπρεπα σβήσανε

και γινήκαν ανάμνηση οι αγκαλιές.

Ένας χρόνος πικρός κι ο Σεπτέμβρης ασήκωτος,

κιτρινίζει μαζί του ελπίδα στερνή,

η φυγή της φαρμάκι, ο πόνος ανείπωτος,

και σημάδι κανένα πως πίσω θα ρθεί.

Του Σεπτέμβρη οι μέρες αργά πορευτήκανε

κι απομένει μια νύχτα να φύγει κι αυτή,

μα οι δείκτες αλλιώτικα ξάφνου χτυπήσανε,

στο σκοτάδι κρατούνε την πόρτα ανοιχτή.

Στο κατώφλι εκείνη, διστάζει ακίνητη,

προσπαθεί, και δε βρίσκει, μια λέξη να πει,

μακριά μοναχή, ένα χρόνο αφίλητη,

ήταν βάρκα, σε πέλαγος, πού ’χε χαθεί.

Λατρεμένα δυο χέρια μπροστά της απλώθηκαν,

ξαναείδε φωλιά το φτωχό σπιτικό,

και τα λόγια σαν τότε θερμά ξεδιπλώθηκαν:

–Θα τον βρούμε μαζί τον παλιό μας ρυθμό.

Ησυχία!

 

– Έχουμε ησυχία, φίλε,

μόνο αυτό μετράει.

καθένας τη δουλειά του,

την ήσυχη ζωή του.

–Και το ηφαίστειο ήσυχο

προτού την έκρηξή του…

Απογύμνωση

 

Μονάχα σιγανές στιχομυθίες,

παράξενα το πλήθος σιωπηλό,

ο τελετάρχης τελευταίες οδηγίες,

όμως ανήσυχος, το βλέμμα του θολό.

Με το χαμόγελό του φορεμένο

μπρος στα μικρόφωνα ξεπρόβαλε γοργός

και με το ύφος το δασκαλεμένο

ξεκίνησε χαιρετισμό ο αρχηγός.

«Σας αγαπώ και σας τιμώ! εγώ θα »

Μα ξάφνου ένα γιούχα οργισμένο,

μια βροντερή μυριόστομη κραυγή,

οι οπαδοί ποτάμι φουσκωμένο,

λες και σεισμός είχε ξεσπάσει τη στιγμή.

Οι δορυφόροι του χλωμοί ανταριασμένοι

τον τράβηξαν με τρόμο, σαν σακί,

μια πόρτα πίσω ευτυχώς ξεκλειδωμένη,

και γρήγορα να φύγουν από κει.

Με ντοκουμέντα η βαριά καταγγελία,

σε όλους φανερό το μυστικό,

δεν έμεινε καμιά αμφιβολία.

Το προδομένο πλήθος εχθρικό.

Ο αρχηγός τους μία μαριονέτα,

τα ψέματα συνήθης τακτική,

η όλη του πολιτική μια οπερέτα,

για την πατρίδα καταστροφική.

Θύμα Ιστορίας

 

Πορεία ερευνητική στου Γράμμου τις πλαγιές,

κρυμμένα μες στα έλατα αυτόνομα λημέρια,

η Φύση κατασκέπασε τις φοβερές πληγές,

δε θέλει πια να ξαναδεί αδελφοκτόνα χέρια.

Η Φύση κατασκέπασε εκείνες τις πληγές,

τα χρόνια συσσωρεύτηκαν, σπρωχτήκανε στη λήθη,

μα κάποιες μνήμες μένουνε μονίμως ενεργές

κι υπενθυμίζουνε παλιά φανατισμένα ήθη.

Ο ελληνοϊταλικός σελίδες Ιστορίας,

ανάγνωση κι εκτίμηση ηρωικών μαχών,

ο ελληνοελληνικός σαν θύμα Ιστορίας

ακόμα δίνει αφορμές για όξυνση παθών.

Αλεπούδες

 

Και πάλι στην αυλή η αλεπού

της γάτας την τροφή αναζητάει,

εδώ και χρόνια εμφανίζεται συχνά,

της εξοχής το ζόρι παρατάει.

Την ευκολία της ζητά η αλεπού·

η έτοιμη τροφή σαν το μαγνήτη.

Και όπως βλέπει τη δική μου ανοχή,

μπορεί να θρονιαστεί και μες στο σπίτι.

Τώρα η Α.Ι.

Στη σκέψη σου καμιά εμπιστοσύνη,

θα κάνει πλέον τη δουλειά για σένα

η τεχνητή νοημοσύνη!

Και μουσικές θα σου συνθέσει,

ποιήματα θα σου σκαρώσει,

μπορεί και να σου ζωγραφίσει,

να γράψει σχόλια σε φίλους,

διλήμματα να επιλύσει.

Άσε τη σκέψη σου στην άκρη·

γιατί να σε προβληματίσει;

Φωνή λαού

 

Ανόητος ο ύπατος και όμως τον κρατούσαν

συμφέροντα διαχρονικά κρυφά και φανερά,

ποικίλοι διαπλεκόμενοι συχνά τον εξυμνούσαν,

οι κήνσορες αδιάφοροι μπροστά στη διαφθορά.

Πατρίκιοι πλουτίζανε χωρίς επιφυλάξεις

με νόμους που ψηφίζανε φαιδροί συγκλητικοί,

προνόμια προκλητικά με σκοτεινές διατάξεις.

Και οι πληβείοι αδρανείς, υπομονετικοί.

Με κνούτο τούς φοβέριζαν τρισβάρβαροι ραβδούχοι

κι εκείνοι συμμαζεύονταν μην πάνε φυλακή.

Του ύπατου τα ψέματα οι αξιωματούχοι

τ’ αναμασούσαν τακτικά χωρίς καμιά ντροπή.

Αδίστακτος ο ύπατος, οι σύμβουλοι γελοίοι

προσφέρανε θεάματα φθηνά νυχθημερόν.

Σαν ναρκωμένοι φαίνονταν οι πιο πολλοί πληβείοι

στην τύρβη τής χαμοζωής στο άθλιο παρόν.

Πληθώρα τα θεάματα, μικροί οι θεατρίνοι,

μα κάποια μέρα κοντινή ο άρτος λιγοστός.

Κατάρες ακουστήκανε στης αγοράς τη δίνη

και πήρε να σηκώνεται μεγάλος κουρνιαχτός.

Ραβδούχοι εμφανίστηκαν στης αγοράς τούς δρόμους

και ιταμά απαίτησαν να πάψουν οι φωνές,

από το πλήθος ζήτησαν υποταγή στους νόμους

και ρόπαλα υψώσανε με άθλιες βρισιές.

Το πλήθος συμμαζεύτηκε στη θέα των ροπάλων,

μα ξάφνου ένας άγνωστος πετάχτηκε μπροστά,

αφόβιστα ξεπέρασε το μούδιασμα των άλλων,

με μια κραυγή τούς κάλεσε να βγούνε θαρρετά.

Σαν σφάγιο τον έσυραν ραβδούχοι οργισμένοι,

στο ξύλο τον αρχίσανε με πάθος φοβερό.

Το αίμα του αντίκρισαν οι καταφοβισμένοι.

Μα ξάφνου μέσα τους σεισμός, τσουνάμι βουερό!

Ξεχάσανε το φόβο τους, πλημμύρα ο θυμός τους,

και άοπλοι ορμήσανε χωρίς χρονοτριβή,

ο χτυπημένος έγινε γενναίο σύμβολό τους

και οι ραβδούχοι τράπηκαν σε άτακτη φυγή.

Ποτάμι ασταμάτητο το πλήθος των πληβείων,

φωνή λαού οργή θεού, η έφοδος σφοδρή,

οπλίτες αγνοήσανε τις εντολές αχρείων,

η εξουσία γνώρισε την πλήρη ανατροπή.

Στα γρήγορα ο ύπατος με όλο το σινάφι

κινήσανε περίτρομοι να φύγουν μακριά,

στοιβάζοντας στις άμαξες της χώρας το χρυσάφι.

Στα σύνορα τους πρόλαβαν, τους δέσανε γερά.

Εκείνος που χτυπήθηκε βγήκε μπροστά και πάλι,

στους οργισμένους μίλησε με λόγο συνετό:

«η εξουσία έπεσε, θα χτίσουμε μιαν άλλη,

να βρούμε τους καλύτερους να κάνουν το σωστό».

Βρεθήκανε οι άξιοι να λάβουν τα ηνία

και γρήγορα οργάνωσαν μικτές επιτροπές,

σε λίγες ώρες στήθηκε η νέα εξουσία

και άμεσα σταμάτησαν μικρές παρεκτροπές.

Στον πρώτο νόμο έθεσαν όρο δημοκρατίας:

Μ’ επείγουσα συνέλευση ο λόγος στο λαό·

στο όνομα της γνήσιας σωστής κυριαρχίας

ανακαλεί και καταργεί τον όποιον αρχηγό.

Ψηφίσανε για ύπατο, κι ας ήταν γηρασμένος,

έναν γενναίο μαχητή με χρόνια φυλακής

ξεκάθαρες οι θέσεις του, στο δίκαιο ταγμένος,

για την παιδεία τού λαού δεινός αγωνιστής.

Αδέκαστοι ερευνητές ορίστηκαν αμέσως

να βρούνε τι αρπάξανε οι φαύλοι χθεσινοί.

Ήταν λαού απαίτηση να μαθευτεί το αίσχος

και κάθε αλιτήριος να καταδικαστεί.

Η άμεση κατάσχεση ήταν η τιμωρία

με τα ποσά αντίστοιχα της κάθε μιας κλοπής

και για την ατιμία τους ποινή η εξορία

να γίνουνε παράδειγμα ισόβιας ντροπής.

Ο γηραλέος ύπατος με διάγγελμα πηγαίο

στον κόσμο απευθύνθηκε με δύο συμβουλές:

«Να έχετε ισόβια το φρόνημα ακμαίο,

στην όποια εξουσία σας μονίμως ελεγκτές!».

Φάρμακο αναγκαίο

 

Γιατροί, νοσηλευτές, λοιπό προσωπικό

δημόσιων κι ιδιωτικών νοσοκομείων,

γνωστό το έργο σας, βαρύ, κοπιαστικό

εν μέσω ασθενών και χειρουργείων.

Θα πρέπει να σας είπαν μέχρι τώρα

πως κάποιο φάρμακο υπάρχει ζωτικό,

με δύναμη πολλή την κάθε ώρα

στη θεραπεία ενισχυτικό.

Το κόστος του μηδέν, δε θέλει χρήμα,

μπορούνε όλοι κάθε μέρα να το βρούν.

ΧΑΜΟΓΕΛΟ το λεν. Και είναι κρίμα

ακόμα κάποιοι να το αγνοούν.

Υπόλογοι

 

Χαιρέκακοι, ζηλόφθονες, χυδαίοι, διαβολείς,

γερνάτε κι επιμένετε στους ρυπαρούς σας τρόπους,

αδιάφοροι αν κάνετε ζημιά στους συνανθρώπους.

Μνησίκακοι, βρωμόστομοι, μικροί, ιδιοτελείς,

με μύρια ελαττώματα μονίμως φορτωμένοι,

στο βούρκο τής κακίας σας με πάθος κολλημένοι.

Ο Κάιν τα παρέδωσε στους μακρινούς γονείς·

δεν είσαστε υπεύθυνοι για τα γονίδιά σας,

μα είσαστε υπόλογοι για τα καμώματά σας.

Εδώ λοκνταουνία

 

Λίγδα στη λοκνταουνία,

λήροι, λεονταρισμοί,

λιλιπούτιοι λογάδες,

λάσπη και λαϊκισμοί. 

              

Μασκαράνθρωποι στα Μέσα

μεγιστάνες μιαροί,

μόνιμοι μηχανορράφοι,

ματσωμένοι μοχθηροί.

Διαπλεκόμενοι δυνάστες,

δολοπλόκοι διαβολείς,

δόλιοι, διεφθαρμένοι,

δάρτες, δολιοφθορείς.

Σκάνδαλα επί σκανδάλων

σκοτεινοί σφετεριστές,

σαλιγκάρια και σκαθάρια

συκοφάντες, σαδιστές.

Αχαλίνωτοι αγύρτες,

αριβίστες αναιδείς, 

ανεξέλεγκτοι αγάδες,

αλαζόνες απεχθείς.

Η εξίσωση του Αφαίρη

 

Λαμπρές σπουδές στην Εσπερία,

λαμπρό το βιογραφικό,

λαμπρές και οι δημοσιεύσεις

στο έγκριτο περιοδικό.

Δικαιωμένος ο Αφαίρης

μ’ έναν λαμπρό διορισμό,

μια θέση σοβαρής ευθύνης,

σε κρατικό οργανισμό.

Καλείται τώρα ο Αφαίρης

να δώσει λύσεις πρακτικές, 

από τη θέση τής ευθύνης

γι’ ανάγκες επιτακτικές.

Φιλότιμα αναζητάει,

ψάχνει τις λύσεις στα χαρτιά,

γνωρίζει πλήθος εξισώσεις

και μαθηματικά βαριά.

Αδυνατεί όμως να λύσει

μία εξίσωση παλιά:

Το ένα κι ένα ίσον δύο

δεν είναι μέσα στα χαρτιά…

Συστηματική αλλοίωση

 

Φανερός εκβιασμός·

ανθρωπιστικός!

Βίαιος εποικισμός.

Ξένη σκοπιμότητα,

ντόπια αθωότητα.

Τώρα πλέον φανεροί

πληρωμένοι ανθρωπιστές

και δικαιωματιστές.

Και το κράτος θεατής,

ανικάνων πληρωτής,

διαρκείς αναβολές,

ψεύδη και αναστολές.

Λατρεία, και μη

 

Καλά τα λίγα λόγια σου, καλή κι η αγκαλιά σου

και των χεριών το άγγιγμα καλό σαν τη μιλιά σου.

Ζητώ την παρουσία σου σαν βάλσαμο στον πόνο.

Πολλές ωραίες γύρω μου, μα εγώ εσένα μόνο.

Μπορεί ο λόγος σου ρηχός, δε βγαίνει απ’ την ψυχή σου,

τα μάτια σου ας μη μιλούν, μου φτάνει η μορφή σου.

Δεν έχω την απαίτηση και συ να με λατρεύεις,

μόνο να σ’ έχω δίπλα μου, ποτέ να μη μου φεύγεις.

Κι ας με κοιτάς λιγότερο απ’ όσο εγώ εσένα,

κι ας μη σκιρτάς στη θέρμη μου που καίει μόνο εμένα,

φτάνει να βλέπω πλάι μου τη σπάνια ομορφιά σου

κι ας είναι επιτήδευση κάποια γλυκόλογά σου!

        (Στη μνήμη τού καλοκάγαθου συναδέλφου που λάτρεψε

        τη συμβία του. Εκείνη πέρα από την ωραιότητά της δεν

        είχε να του προσφέρει τίποτα περισσότερο…)