Κυριακή 5 Απριλίου 2020

Ποιητής περιωπής


                                            μια φανταστική ιστορία
Εδώ και χρόνια ποιητής, ήμουνα και πολύ γνωστός,
στον κύκλο μου επιφανής, στους κριτικούς αγαπητός·
με είχαν κάνει όνομα με τακτικούς δοξαστικούς
και μεταξύ μας είχαμε δεσμούς υποστηρικτικούς…

Μια μέρα θέλησα κι εγώ να φύγω απ’ το σοβαρό
και μ’ ένα ψευτοποίημα να παίξω και ν’ αστειευτώ.
Μάζεψα λέξεις ηχηρές, επιλεγμένους αγγλισμούς,
εκφράσεις αρχαιοπρεπείς, φανταχτερότατους –ισμούς,
στην τύχη τα διασκόρπισα  σε στίχους ετεροβαρείς
κι έβαλα τίτλο οξύμωρο: Ελεύθεροι δουλοχαρείς!

Το πήραν δύο κριτικοί, με κύρος στα ποιητικά,
ονόματα πασίγνωστα, τα έντυπά τους ειδικά.

Ο πρώτος, με οχτώ –ισμούς μού έπλεξε εγκώμιο,
πως βρήκε μες στους στίχους μου «πλατύ ονειροδρόμιο
εκλεπτυσμένων ιαχών αρχαιοτάτων λογισμών,
κατοπινές εξαλλαγές μεταμοντέρνων λυρισμών!».

Ο δεύτερος διαπίστωσε «την ένθεη διττότητα
που κρύβεται διακριτικά σε άχρονη οντότητα»,
το γύρισε διασταλτικά σε τρία σημαινόμενα
μου έψαλε διθύραμβο για τα υπαινισσόμενα!

Οι ψευδοέπαινοι αυτοί μού θέριεψαν τις ενοχές
το πόσο λοιδορήσαμε παλιές ωραίες εποχές,
όταν ο κόσμος διάβαζε στίχους μεστούς και καθαρούς
που δίναν χίλιες αφορμές σε ταλαντούχους μουσουργούς.

Περίσσεψαν, ομότεχνοι, των στίχων μας τα κρίματα,
επίθετα-πομφόλυγες, κακοχυμένα ρήματα.
Και λέω φτάνει ως εδώ, καιρός να σταματήσουμε,
τις αιθερολογίες μας να τις αποκηρύξουμε.

Εκτός αν επιμένουμε στα ακαταλαβίστικα,
στις λυρικοθολούρες μας και στα σουρεαλίστικα,
και να διαμαρτυρόμαστε που πια δε μας διαβάζουνε,
ενώ για την κουλτούρα τους συνέχεια κοπιάζουμε!

6 σχόλια:

  1. Πόσο δίκιο έχει σήμερα η ποιητική σου ρίμα Άρη.
    Πολύ δήθεν αγαπητέ φίλε. Παντού! Αποκηρύξαμε κάθε τι κλασικό η νεοκλασικό και πιάσαμε την "αφηρημενιά" που δεν την γουστάρω καθόλου. Και το δήθεν.
    Για παράδειγμα αν μου πεις να δω ταινία του Αγγελόπουλου, ούτε με πληρωμή θα το κάνω. Δεν μπορώ αυτό το πράγμα Άρη. Σε όλες τις μορφές τέχνης θέλω κάτι σαφές. Ακόμα και στο φανταστικό μεταφυσικό μυθιστόρημα, ακόμα και στις φανταστικές εκείνες μορφές και κόσμους, υπάρχει λογική σειρά και δράση.
    Καλή Κυριακή φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχει ξεπεράσει τον αιώνα αυτή η κατάσταση. Στην προσπάθεια τους να πρωτοτυπήσουν διάφοροι δημιουργοί έφτασαν στο σημείο να αναιρέσουν την ουσία τής τέχνης. Εξεζητημένες ζωγραφικές, ποιητικόμορφες θολές γραφές, σκηνοθετικές ακρότητες κλπ, και αλληλοπροβαλλόμενοι κατάφεραν να γίνουν «σχολή».
      Το παράδειγμα του Αγγελόπουλου είναι χαρακτηριστικό και συμφωνώ κι εγώ.
      Κι έτσι έγιναν κανόνας αυτές οι «πρωτοτυπίες» σε κάθε μορφή τέχνης.
      Σ’ ευχαριστώ, Γιάννη.

      Διαγραφή
  2. Όσο δύσκολο είναι να συνθέτεις ρίμες με τόσα νοήματα, άλλο τόσο δύσκολο είναι να αυτοσαρκάζεσαι για να περάσεις τα πολύ εύστοχα μηνύματά σου. Θέλει τόλμη για έναν ποιητή να έχει επίγνωση για την πραγματικότητα και τις ανάγκες της εποχής του, κι αντί για την ομφαλοσκόπηση και τον αυτοθαυμασμό, να γράφει στη γλώσσα και στο ύφος που απαιτούν οι περιστάσεις. Γνήσιος, ατόφιος και έντιμος ο λόγος σου, Άρη! Σε θαυμάζω γι' αυτό που είσαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καίρια η λέξη ομφαλοσκόπηση. Χαρακτηριστικό πολλών ποιημάτων εδώ και πολλές δεκαετίες.
      Παράλληλα οι θολές εξάρσεις και πολλά άλλα γνωρίσματα που έχουν επικρατήσει, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει αναγνωστικό ενδιαφέρον όπως σε παλιότερες εποχές.
      Σ’ ευχαριστώ, Μαρία.

      Διαγραφή