Δυο χρόνια μαζί σου περάσαν,
δυο χρόνια με λύπες σωρό,
και σήμερα πια περισσέψαν,
πιο πέρ’ από ’δω δε μπορώ.
Οργή και θυμοί δίχως τέλος,
εξάψεις, εξάρσεις, φωνές,
και μόνο τις νύχτες οι ώρες
να φέρνουν καλές σου στιγμές.
Μα όση κι αν είναι η γλύκα,
στο εύχυμο, λάγνο κορμί,
της γλώσσας ασήκωτη η πίκρα,
στην κόλαση πάει την ψυχή.
Εδώ πια τα πάντα τελειώσαν,
ανοίγω ξανά τα πανιά,
κι ας λείψει η δική σου αγκάλη,
καρδιά πια θα ψάξω γλυκιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου