Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Δεν πρέπει


                                              (Μνήμη Ανατολής Κ.)
Ήρθες ξαφνικά απόψε απ’ το πουθενά,
πάνω σου της δυστυχίας ίχνη φανερά,
ύστερα από τρία χρόνια σκοτεινής φυγής,
και στο ύφος σου σημάδια τής βαριάς ντροπής.

Κάποια λόγια, που δε βρήκες, τότε για να πεις,
και τα δέκα μας τα χρόνια της κοινής ζωής
τα διέγραψες μια μέρα μονοκονδυλιά,
κι έφυγες σα μεθυσμένος γι’ άλλη αγκαλιά.

Τρία χρόνια πολεμούσα κι έθαψα βαθιά
την αλόγιστη λατρεία, όλα τα παλιά.
Είπα, γύρισα σελίδα σ’ άλλη εποχή,
ούτε πια θα ξαναδείξω τόση ανοχή.

Ήρθες ξαφνικά απόψε απ’ το πουθενά.
Όπως έφτασες μπροστά μου, το παλιό ξυπνά,
σε πλησίασα με θέρμη, μ’ ανοιχτή καρδιά
και τα χέρια ξεκινήσαν νέα αγκαλιά.

Σε δευτερολέπτου κλάσμα πρόλαβα μεμιάς,
να διακρίνω, να διαβάσω βλέμμα πονηριάς.
Αδυσώπητο ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ στήθηκε μπροστά.
Και τα χέρια υψωθήκαν τώρα σε γροθιά.

Ήταν περιττά τα λόγια, έφτασε η ματιά,
και απάντηση ευθεία βγήκε καθαρά.
Ένα σου ’μεινε μονάχα· η μεταβολή,
και για μένα επιτέλους λύση τελική.

5 σχόλια:

  1. Μου άρεσε ιδιαίτερα η πορεία που διέγραψε το ποίημα μέχρι την ..."λύση την τελική". Σε κάποιο δε σημείο έχει στοιχείο "θρίλερ" (εκείνη η ματιά και τα χέρια που υψώθηκαν σε γροθιά)
    Εξαιρετικό Άρη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ μου Χριστόφορε, σύμπτωση ή τηλεπάθεια; Την ώρα που έγραφα σχόλιο για σένα έγραφες και συ για μένα. Να ’σαι καλά. Οι στίχοι μου αυτοί έχουν ηρωίδα μια κυρία που είχε ένα σοβαρό ελάττωμα: ήταν περισσότερο καλή απ’ ό,τι έπρεπε. Ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Προδοσίες, ανθρώπινα λάθη και πάθη...
    Το αίσθημα της συσσωρευμένης πίκρας και εκδίκησης κρυμμένο αριστοτεχνικά στην γροθιά και στην ανελέητη ματιά!
    Και ο ποιητής μας το "μαράζι" μιας... Ανατολής το ζωντανεύει με τον καλύτερο τρόπο με τους στίχους του στην φαντασία την δική μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητή μου Καρυάτιδα μ’ εντυπωσιάζει η διεισδυτική σου ανάλυση. Σ’ ευχαριστώ για την τόσο προσεκτική σου ανάγνωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μην ευχαριστείς για τίποτα!
    Οι στίχοι σου αξίζουν προσεκτικές αναγνώσεις.
    Άρη, η ποίηση είναι η δυσκολότερη μορφή γραφής.
    Το πλέξιμο λέξεων που αφήνουν μεγάλες έννοιες και γεννούν βαθειά συναισθήματα στον αναγνώστη είναι Τέχνη!
    Εσύ την κατέχεις και την υπηρετείς με αξιοπρέπεια.
    Κουράστηκα να διαβάζω στίχους δυσνόητους, αφηρημένους αλλοπαρμένους που αγγίζουν την "παράνοια" μοναχικών φαντασιώσεων.
    Είσαι όαση στην ακατάσχετη "ποιητική ασυναρτησία" που κυκλοφορεί και επιβραβεύεται με πλήθος εξίσου παρανοικών σχολίων...
    Ομως φίλε μου Άρη, μη πτοείσαι! Διάβασε για το πείραμα του βιολιστή του μετρό και θα καταλάβεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή