Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Αργοπορημένη τύχη

                                                 (της Αρετούλας)
Χρόνε, σεβάσου των δυο μας τα δάκρυα,
της ερημιάς μας τ’ ατέλειωτα χρόνια,
βάρη στη μνήμη μας χίλια δυο άδικα
και των χειμώνων μας άλιωτα χιόνια.

Τώρα που φτάνουμε πλέον στη δύση μας
κι όλο πιο γρήγορα φεύγουν οι μέρες,
τώρα που δείχνει ν’ αλλάζει η τύχη μας
και να ξεφεύγουμε από τις ξέρες,

ας κρατηθεί φωτεινό το λυχνάρι μας
να ζεσταθούν παγωμένες ελπίδες,
να μαλακώσει το μαξιλάρι μας.
Δε σου ζητούμε να σβήσεις ρυτίδες.

Ήταν πολλές στη ζωή οι προσπάθειες,
όμορφα πλάσαμε τα όνειρά μας,
ψεύτικες βγήκανε τόσες συμπάθειες,
σπάσαν ξανά και ξανά τα φτερά μας.

Στο περιθώριο έτσι σπρωχτήκαμε,
στο καταφύγιο της μοναξιάς μας,
από δικούς μας σκληρά ξεχαστήκαμε,
απονεκρώθηκε η καρδιά μας.

Στην κοσμοέρημο, τώρα βρεθήκαμε,
μία συνάντηση τόσο τυχαία,
διστακτικά ένα βήμα τολμήσαμε
κι άνοιξε μπρος μας πλατιά η αυλαία.

Από το κώμα ξανά οι αισθήσεις μας,
και το χαμόγελο θέλει ν’ ανθίσει,
ίσως η Τύχη μας μέσα στις τύψεις της,
θέλησε τ’ άδικο να εξαλείψει.

Μη ψαλιδίσεις το όποιο υπόλοιπο,
Χρόνε, να ζήσουμε την ευκαιρία,
ούτε ζητούμε το κάτι αλλιώτικο,
μόνο δυο ψήγματα στην ευτυχία.


4 σχόλια:

  1. Με συγκλόνισες, αγαπητέ Άρη, και δεν μπορείς να φανταστείς, πόσο πολύ
    ένιωσα τα λόγια τούτα!
    Δεν ξέρω αν τα λόγια σου έχουν να κάνουν με προσωπικό σου βίωμα, (βλέπεις
    πολλές φορές, εγώ τουλάχιστον, γράφω για γενικότερες καταστάσεις που υπάρχουν στην ζωή), αν όμως είναι, τότε χαίρομαι πολύ για το δώρο του χρόνου, που έλαβες, χαίρομαι για την δύναμη και το κουράγιο που επέδειξες στα "πέτρινα χρόνια" , κι εύχομαι να λάβετε πάμπολλα ψήγματα, και μάλιστα χρυσού!
    Την αγάπη μου, μια όμορφη Κυριακή να έχεις..

    ΥΓ: Αν και είναι κάπως ιεροσυλία να σχολιάσει κάποιος τεχνικά, ένα τέτοιο ποίημα,
    επίτρεψέ μου να σου πω ότι η ομοιοκαταληξία σου ήταν άψογη, αλλά και όλη η ροή που του έδωσες καταπληκτική, σαν να σε άκουγα να τα προφέρεις ήταν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ μου φίλε, ευχαριστώ πολύ για το, από καρδιάς, σχόλιό σου. Οι σημερινοί μου στίχοι αφορούν την Αρετούλα, μια αγνή ύπαρξη, που άργησε να βρει την τύχη της…
    Σε πολλές αναρτήσεις μου χρησιμοποιώ το πρώτο πρόσωπο, παρότι η εμπειρία αφορά κάποιον άλλο. Με τη χρήση τού πρώτου προσώπου οι στίχοι μού βγαίνουν ευκολότερα και με μεγαλύτερη βαρύτητα. Περίπου 20 προσώπων εμπειρίες έχω «μεταφέρει» μέχρι στιγμής, ως προσωπικές μου.
    Πάντως το περιεχόμενο του εξαιρετικού θερμού σχολίου σου ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση της Αρετούλας, αγαπημένης συγγενούς. Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σπαραχτικό, σαν μια κραυγή ανθρώπου που χτυπήθηκε αδυσώπητα στο χρόνο & διεκδικεί ένα μικρό μερίδιο ευημερίας στη ζωή του. Αντιπροσωπεύει πολλές "Αρετούλες" αυτό το ποίημα Άρη μου.
    Εφόσον δεν είναι προσωπικό σου βίωμα, είναι δυο φορές αξιοθαύμαστο να ψυχογραφείς και να γράφεις βιωματικά για λογαριασμό κάποιου άλλου. Θέλει υψηλό βαθμό ενσυναίσθησης, κάτι που ως φαίνεται, διαθέτεις.
    Να'σαι καλά κι εύχομαι η ζωή να ξεπληρώσει τα χρέη της στην Αρετούλα σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το εξαιρετικό σου σχόλιο, αγαπητή μου Μαρία, φωτίζει και ανεβάζει ψηλότερα τους στίχους μου. Με συγκινεί πολύ η διεισδυτική σου ανάγνωση και η ειλικρίνεια του ωραίου σου λόγου. Ήδη το σχόλιό σου μου δίνει έναυσμα για ένα άλλο ποίημα-προέκταση. Σ’ ευχαριστώ θερμά.

      Διαγραφή