Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Χρονικό για το βασίλειο της Allotellas

                                             έτος γραφής 2100 μ.Χ.
Ήταν μικρό και φτωχό το βασίλειο,
άσπονδοι γύρω του πλήθος εχθροί,
κάθε γωνιά του και ορμητήριο,
πόλεμοι, όλεθροι, ηρωισμοί.

Φίλοι λαοί ως του κόσμου τα πέρατα,
του βασιλείου παλιοί θαυμαστές,
σύμμαχοι όμως καλά και συμφέροντα,
του κυνισμού τους δεινοί ποιητές.

Και οι υπήκοοι μες στη διχόνοια
χρόνια πορεύονταν στο πουθενά,
λίγη η σύνεση, λίγη η πρόνοια,
τους βασιλιάδες αλλάζαν συχνά.

Άλλοτε πέτρες και αναθέματα,
άλλοτε δάφνες και ωσαννά.
Στων ανακτόρων τα ιδιαίτερα,
των υπηκόων τα χέρια κοντά.

Μες στο παλάτι ακόλουθοι, σύμβουλοι,
σφουγγοκωλάριοι και αυλικοί,
οφικιάλιοι, παρακοιμώμενοι,
σωματοφύλακες και μυστικοί.

Αφεντικόφιλοι, πρωτοπαλίκαρα,
διερμηνείς και υπασπιστές,
σπάνιοι άξιοι, γύρω αθύρματα,
εξουσιόχαροι σφετεριστές.

Μέσα στους χρόνους σκαμπανεβάσματα,
μύριες φουρτούνες, κοντά ο βυθός,
δάνεια, χρέη, ποικίλα εμβάσματα,
κι όλο περνούσε στη λήθη ο καιρός.

Έφτασε κάποτε το απροχώρητο,
οι βασιλείς σε τρελό πανικό,
τρέξαν οι σύμμαχοι με τ’ αζημίωτο,
και στο βασίλειο δώσαν χρυσό.

Δόλιους κι άρπαγες ψάξαν οι πραίτορες
μέσα στα δώματα του παλατιού,
όπου σκαλίσανε, όπου σηκώσανε,
μπόχα αφόρητη, βδέλλες παντού.

Δίκες πριγκίπων για χρόνια τις άργησαν,
δέκα κατέληξαν στη φυλακή,
χίλιοι ξεγλίστρησαν, χίλιοι τα κάλυψαν,
χίλιοι με έωλη παραγραφή.

Του παλατιού ο εσμός αδιατάραχτος,
κόρες και νύφες και γιοι και γαμπροί,
πλήθη στη φτώχεια, ο πλούτος αδιάφορος,
των υπογείων χοντροί οι μισθοί.

Λόγια και μύδροι, κατάρες, κηρύγματα,
πατριδοκάπηλοι και τιμητές,
διχογνωμίες παλιές και συνθήματα,
βασιλικές ξενικές αλλαγές.

Άρχισαν ύστερα να ’ρχονται σύμμαχοι
κι από κοντά κι οι ποικίλοι εχθροί
δίχως κανόνια, καλοί κι ευπροσήγοροι
αγοραστές σοβαροί, σεβαστοί.

Με φραγκοδίφραγκα γίνανε κύριοι 
κτήματα, σπίτια, οδοί και νερά 
και οι υπήκοοι πλέον απόκληροι
αναζητούσανε αφεντικά.

Χρόνο το χρόνο κοπήκαν τα νήματα,
και στο βασίλειο τάξη βαθιά,
δεν περιμένει κανείς πια μηνύματα,
λίγοι μιλούνε για κάποια παλιά.

Γότθοι και Άβαροι, Φράγκοι και Σάξωνες
τώρα, διαλέγουνε το βασιλιά,
έποικοι διάφοροι, στίφη αλλόγλωσσα,
ξένες φυλές και λαοί στα χωριά.


16 σχόλια:

  1. Όσα εξιστορείς γνωστά και μη εξαιρετέα.
    Ο τρόπος που τα εξιστορείς μοναδικός,
    όλη η τέχνη της ποίησης μέσα του,
    απλά καταπληκτικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ίδια εξιστόρηση και σε παλιότερες αναρτήσεις.
      Ευχαριστώ πολύ, αγαπητή μου Φλώρα.

      Διαγραφή
  2. Γλυκαίνει ο πόνος και η ανημπόρια μας (θεληματική ή μη) μέσω της ποιητικής σου πένας φίλε Άρη. Ο τρόπος που μας κερνάς την ωμή πραγματικότητα, έχει την χάρη του ομολογώ, συνδυάζοντας άψογα, διαπιστώσεις, αλλά και ιστορικά γυρίσματα... Να είσαι καλά και καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με χρόνιο πόνο ψυχής, γραμμένο, αγαπητή μου Joan.
      Τη σημερινή εξέλιξη της τραγωδίας την έβλεπα, όπως και αρκετοί άλλοι, πολλά χρόνια πριν.

      Διαγραφή
  3. Ευρηματικό και πρωτοποριακό! Ιστορία του μέλλοντος.
    Στη χώρα του ΆλλοτεΕλλάς...
    Άρη είναι προφητικοί οι στίχοι σου και μοιραία η ιστορία θα ακολουθήσει αυτή την τροχιά. Μου άρεσε πολύ που μας πήγες χρόνια μπροστά. Ίσως έτσι, διαπιστώσουμε καλύτερα αυτό που βιώνουμε σήμερα.
    Να'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πρώτη φορά χρησιμοποιώ λατινικά γράμματα σε ανάρτησή μου, αγαπητή μου Μαρία. Με προφανή βέβαια το συμβολισμό, μέσα στην αγωνία τής πορείας που διαγράφουμε.

      Διαγραφή
  4. Σ Π Ο Υ Δ Α Ι Ο

    ("λίγη η σύνεση, λίγη η πρόνοια,
    τους βασιλιάδες αλλάζαν συχνά")

    Και η προϊστορία καλά κρατεί....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το χρονικό μοναδικό έργο των μελλοντικών χρόνων με άριστο συνδυασμό των προηγούμενων , επόμενων και μελλούμενων . Λέξεις βαθιές, μεστές , ωμές και να παραθέσω αυτό που μου έρχεται στο νου:
    ΄΄Ομως απ΄τ΄άλλα πιο πολύ μ΄αγγιξε το άσμα
    το Τραπεζούντιον, με την παράξενή του γλώσσα,
    και με τη λύπη των Γραικών,των μακρινών εκείνων
    που ίσως όλο πίστευαν πως θα σωθούμε ακόμη΄΄
    Κωνσταντίνος Καβάφης

    Γραμμένο στο τετράδιο μου εδώ και πολλά χρόνια , αυτή τη στιγμή το ανέσυρα για πρώτη φορά
    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με συγκινεί πολύ, αγαπητή μου Nikol, που ανέσυρες τον Καβάφη. Τον μοναδικό.
      Η πορεία μας συνεχίζεται στο πουθενά, κι αυτή η αγωνία σπρώχνει τους στίχους. Το ίδιο ζήτημα και σε άλλες μου αναρτήσεις. Έχει γίνει μόνιμο πια το άγχος για το μέλλον αυτής της υπέροχης πατρίδας…
      Σ’ ευχαριστώ πολύ, Nikol, για την εξαιρετική σου παρέμβαση.

      Διαγραφή
  6. Πόσες αλήθειες τόσο όμορφα δοσμένες!
    Άψογη η επιλογή των λέξεων σου!
    Θαυμάστρια του λόγου σου φίλε Άρη.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτή η γλώσσα μας, που ό,τι και να ζητήσει το μυαλό, το έχει δημιουργήσει μέσα στους αιώνες. Και έχουμε τόσο φτωχό λεξιλόγιο εμείς οι σημερινοί. Ανοίγεις ένα αρχαίο λεξικό και χάνεσαι και δε χορταίνεις…
      Να είσαι καλά, αγαπητή μου Αριστέα.

      Διαγραφή
  7. Καταπληκτικό...αλήθειες που δίνονται με σπουδαίο λόγο...
    Ελπίζω μόνο το τέλος να μη γραφτεί έτσι στην πραγματικότητα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μέχρι στιγμής :
      «Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων∙
      είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
      ........................
      Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία».

      Επείγει η αλλαγή πορείας…
      Ευχαριστώ πολύ, Μαρία, για την επίσκεψή σου.

      Διαγραφή
  8. Διαβάζοντας την Αρχή των ποιημάτων σε πιάνει...πως να το πω
    ο ποιητικός σου ήστρος,και νιώθεις την αγαλλίαση αυτή που
    σε διακατέχει κάθε φορά που διαβάζεις ποιήματα.
    Η συνέχεια όμως σε προσγειώνει στην πραγματικότητα και θλίβεσαι για την κατάντια μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. «…και θλίβεσαι για την κατάντια μας».
      Έτσι, όπως το γράφεις, Frezia. Μια διαρκής θλίψη που φαίνεται μόνιμη, σαν πυκνή ομίχλη σ’ ένα υγρό κλίμα.
      Κι ενώ περιμένεις να διαλυθεί κάποια στιγμή, η στιγμή διαρκώς αναβάλλεται.
      Σ’ ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου.

      Διαγραφή