Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Βεβαιότητες

Για νέα κηδεία καλεί η καμπάνα,  
απρόσμενα χάθηκε ψες η Λενιώ, 
ζωή μετρημένη, υγείας σημάδια,
σε λίγο θα έκλεινε πενηνταοχτώ.

Το έμφραγμα ήρθε να κόψει το νήμα,
περίλυποι στέκουνε οι χωριανοί,
το άδικο νιώθουν, Λενιώ είναι κρίμα,
με όλους καλότροπη και γελαστή.

Πολλές χειραψίες και λόγια τής λύπης,
κατήφεια, δάκρυα και ασπασμοί,
αμήχανες φράσεις και λέξεις τής λήθης,
συνήθη πορίσματα, τέλος κι αρχή.

Τελειώσαν. Καθένας τις σκέψεις στην πλάτη,
ως αύριο θά ’ρθουν ξανά οι ρυθμοί.
Κι εγώ τελευταίος, εκεί σε μιαν άκρη,
με λόγια συμπάθειας στην Αρετή.

Παλιά συμμαθήτρια, χρόνια χαμένη
σε κάποια μονή, σε βουνό; σε νησί;
μεγάλη αδερφή τής Λενιώς λατρεμένη.
Οδύνη καμία! Γαλήνης μορφή.

Τη λύπη μου είδε, μου πήρε το χέρι,
ατάραχη βγήκε γλυκιά η φωνή:
«Το ξέρω πως πήγε σε άγια μέρη,
εκεί σε μιαν άλλη, μια θεία ζωή».

Απόλυτη μέσα της η βεβαιότης,
αγνής ηρεμίας χαμόγελο αχνό,
ζωγράφου παλιού τού προσώπου η πραότης,
με σίγουρο μες στη ζωή της σκοπό.

Μακάριοι άνθρωποι, στις ψευδαισθήσεις
αιώνες πορεύονται τόσοι πιστοί.
Δεν ψάχνουν, δε θέλουν να δουν αποδείξεις,
μονόδρομο βλέπει μπροστά η ψυχή.

Κι απέναντι, Επίκουρος και απαντήσεις,
ποιος θέλει να ψάξει, ποιος θέλει να βρει,
σοφές για ζωή και για θάνατο ρήσεις,
γενναίοι, απλοί, καθαροί στοχασμοί.


18 σχόλια:

  1. H πραότητα και η ηρεμία πέρασε μέσα στους στίχους σου
    και στη συνέχεια διοχετεύτηκε στην ψυχή μου.
    Να είσαι καλά να γράφεις με λόγια βάλσαμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπέροχο !!
    Ευχαριστούμε
    καλό βράδυ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τόσο απαλά λόγια για τον θάνατο που καίει την ψυχή , το τέλος , τιμή σε όσους υμνούνται μετά θάνατον έτσι .
    Καλό σου βράδυ φίλε μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μόνιμο το θέμα που απασχολεί τον άνθρωπο, από τότε που απέκτησε συνείδηση της πεπερασμένης παρουσίας του στον κόσμο. Μέσα στην εκπαίδευση που προσφέρει αυτοδικαίως η πορεία μας, είναι και η φιλοσόφηση μπροστά στο μεγάλο ζήτημα.

      Διαγραφή
  4. Από το πρωί που σε διάβασα, δεν ήξερα τι να γράψω κι ακόμα δεν ξέρω... Η γνωστή αμηχανία λόγω θέματος... Καλό ξημέρωμα φίλε Άρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βαρύ το θέμα, πράγματι. Και δε λείπουν οι αφορμές να μας διεγείρει τακτικά τη σκέψη.

      Διαγραφή
  5. Συνήθως οι παρηγοριές είναι λόγια του αέρα, αλλά οι στίχοι σου ήταν μια παρηγοριά για όλους μας....
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μακάρι να μπορέσω να έχω κι εγώ αυτή τη γαλήνια στάση φίλε Άρη! Ξέρεις πόσο το θέλω;
    Δεν είναι ψευδαισθήσεις για μένα.Είναι Στάση Ζωής!
    Μακάριοι είναι ...το είπες κι εσύ!

    Υπέροχοι στίχοι κι ας είναι για θάνατο.
    Καλό σου βράδυ!
    Φεύγω γαλήνια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ για το ουσιαστικό και περιεκτικό σου σχόλιο, αγαπητή μου Αριστέα.
      Αυτό που περιγράφω, ήταν πραγματική εμπειρία πριν λίγους μήνες. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η στάση τής Αρετής και ξεπήδησαν οι στίχοι.
      Σέβομαι απολύτως τις θρησκευτικές αντιλήψεις κάθε ανθρώπου και βεβαίως οποιαδήποτε στάση ζωής.
      Εκείνο που μ’ ενοχλεί αφόρητα είναι ο φανατισμός. Κι εκείνο που μ’ εξοργίζει είναι η προσπάθεια επιβολής των όποιων απόψεων.
      Το ζήτημα της γαλήνης (για μένα ευτυχία=ψυχική ηρεμία) ίσως σε μια μελλοντική ανάρτηση.

      Διαγραφή
  7. Οδυνηρό το θέμα, αλλά το στρογγύλεψες με τους συγκινητικούς σου στίχους. Είναι σα να τη γνωρίσαμε μέσα απ' τον ύμνο σου σ' αυτήν. Ένιωσα τη συγκίνηση του αποχαιρετισμού...
    Ας είναι αναπαυμένη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όσο και να προσπαθήσει κανείς να στρογγυλέψει το ζήτημα, αγαπητή μου Μαρία, παραμένει ακανθώδες. Οδυνηρό πάντα.

      Διαγραφή
  8. Δεν λείπουν, πράγματι, οι αφορμές, να ανακαλείται στην σκέψη η προαιώνια καταδίκη της ύλης, από τότε που απέκτησε αυτό που λέμε ζωή.
    Πριν από μήνες, έγραφα (με αφορμή "μνημόσυνη" ανάρτηση) στης Πέτρας :

    Όχι, δεν θέλω ν' ατενίζω το σκοτάδι της απουσίας. 
    Πάρε μου την αίσθηση του χρόνου. Μπορείς; 
    Ας ήταν της μνήμης το μαγικό χαλί να μ' άφηνε 
    εκεί που δεν υπάρχει "χθες", "τώρα", " μετά ",  
    παρά μόνο παρόν ανεξάντλητο. ..
    Σβήσε το " ήταν "... Μπορείς; 
    Γιατί δεν αντέχω ν'ατενίζω το σκοτάδι της απουσίας... 
    Είναι αβάσταχτος
    ο πόνος του κενού... 

    Κάθε μέρα που περνάει, βρίσκεται λόγος, αυτός ο πόνος να γίνεται πιο αβάσταχτος.
    Μακάριος, ο που βρήκε τον δρόμο για μια πίστη, ισχυρότερη του φόβου της απώλειας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. «Η προαιώνια καταδίκη τής ύλης, από τότε που απέκτησε αυτό που λέμε ζωή».
      Πολύτιμη αυτή σου η φράση, αγαπητή μου Άννα, όπως και ολόκληρο το σχόλιό σου.
      Το εξαιρετικό σου κείμενο με πήγε στην «Προσευχή» τού Ζαχαρία Παπαντωνίου, για το χαμό τού αδερφού του. «…Σβύσε, Κύριε, τις ευτυχίες που είχα στο πλευρό του. Σκότισε μέσα στο πνεύμα μου τα ηλιοβασιλέματα που κυττάξαμε μαζί μ’ εκείνον…»
      Είχα κάποιες επιφυλάξεις για το αν έπρεπε να κάνω αυτήν την ανάρτηση. Ξύνει την πληγή τής απώλειας. Κι ακόμα σκαλίζει την άσκοπη διαμάχη πιστών και μη. Το σχόλιό σου μου αμβλύνει τις επιφυλάξεις.
      Σ’ ευχαριστώ πολύ, Άννα.

      Διαγραφή