Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Μέχρι το τέλος

Κυλούνε οι μήνες, το φως λιγοστεύει
κι ο πόνος δεν παύει να μένει οξύς,
στη ζήση ο πόθος πιστός παραμένει
κι ας είναι της μέρας ο κόπος βαρύς.

Ογδόντα τα χρόνια, λυγίζουν την πλάτη,
τα πόδια κι οι ώμοι φωνάζουν: αρκεί!
Μα έχω εσένα! Κι ας είσαι φευγάτη,
εσύ, ο γλυκός μου σκοπός στη ζωή.

Εξήντα γινήκανε φέτος τα χρόνια,
που σ’ έχω κοντά μου και ζούμε μαζί,
κι αν είσαι φευγάτη και μέσα στα χιόνια,
εγώ πάντα δίπλα σου, μία ψυχή.

Η διάγνωση ήρθε γροθιά στο στομάχι,
μια λέξη μονάχα, σωστός κεραυνός!
Η άνοια πλέον! Σε άνιση μάχη,
καμιά θεραπεία, ο χρόνος βουβός.

Δυο χρόνια στη δίνη, και θέλω ν’ αντέξω,
κι ο πόνος δεν παύει να μένει οξύς.
Εσένα μού φτάνει μονάχα να βλέπω,
μπορεί να μη ξέρεις, μα συ μ’ οδηγείς.

Πανέμορφο μένεις για μένα κορίτσι,
κι ας σ’ έχουν χαράξει ρυτίδες πολλές,
σαν έσπερο σ’ έχω που λάμπει στη δύση,
βαθιά τυπωμένες, μαζί σου στιγμές.

Χαμένη η φωνή σου μα πάντα σ’ ακούω,
εκείνα που μού ’λεγες τόσο γλυκά,
εκείνα κι εγώ κάθε μέρα σού λέω,
κι ας τρέχουν τα δάκρυα τόσο πικρά.

Οδεύουν οι μέρες, μαζεύει η κλεψύδρα,
κι η μνήμη επίμονη καταφυγή.
Εξήντα μας χρόνια, σε σένα τι βρήκα!
Εσύ στης ζωής μου την κάθε πτυχή.

Σε κάποιες στιγμές ένα δάκρυ σου βλέπω,
θαρρεύω πως είναι σημάδι επαφής,
μια λέξη σου έστω, με θέρμη προσμένω,
δε χάνω την πίστη πως κάτι θα πεις.

Γειτόνοι και φίλοι μιλήσαν για λύσεις,
ιδρύματα, οίκους τολμήσαν να πουν,
δεν ξέρουν πως είναι για μένα σαν ύβρις,
και ποιες τής ψυχής μου χορδές ακουμπούν.

Μαζί σου για πάντα, παλιός μου ο όρκος,
τον είχαμε δώσει απ’ την πρώτη ορμή,
στα μάτια σου ήταν ο κόσμος μου όλος.
Μαζί! Κι όποιο τέλος ας δώσει η ζωή.

14 σχόλια:

  1. Φίλε Άρη, έχω συγκλονιστεί.......
    Με τον μπαμπά στα όρια (ποια όρια;; λέμε τώρα για παρηγοριά..) της άνοιας, γνωρίζω πολύ καλά το συναίσθημα... Κάθε φορά που με (ξανα)ρωτά κάτι (10 φορές στη σειρά η ίδια ερώτηση...) κάθε φορά του απαντώ σα να την ακούω για πρώτη φορά την ερώτηση..... Ουφ. Δεν ξέρω τι άλλο να πω καλέ μου. Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλη Joan, περιγράφω τον αγώνα ενός συναδέλφου μου. Προέβαλα την περίπτωση στον εαυτό μου, και βγήκαν οι στίχοι πιο «εύκολα» αλλά πολύ οδυνηρά…

      Διαγραφή
    2. Εγώ πάλι περιγράφω την κατάσταση του μπαμπά, και δεν αλλάζει αυτό.

      Διαγραφή
    3. Ελλιπής η απάντησή μου, καλή μου Joan. Μεγάλος ο αγώνας σε όλες τις περιπτώσεις. Η αντοχή τών συνοδών δοκιμάζεται σκληρά. Το γνωρίζω πολύ καλά κι εγώ από τον πατέρα μου, που χάθηκε πριν 17 χρόνια.
      Καλό βράδυ.
      Με όλη μου την αγάπη.

      Διαγραφή
  2. Συγκλονιστικό...μέσα από τη μεγαλύτερη δοκιμασία, ξεχωρίζει η αληθινή αγάπη...
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πράγματι, Μαρία, η μεγαλύτερη δοκιμασία, ανάμεσα σε τόσα και τόσα περιστατικά που δοκιμάζουν το βάθος μιας αγάπης. Αγάπη μέσα σε δυσβάστακτη οδύνη.

      Διαγραφή
  3. Άλλη μία ( σαν την Joan) με μπαμπά στα πρόθυρα... 81 ο γλυκούλης μου. Αλλά τον έχουμε συνηθίσει....
    Συγκλονιστική η κατάθεση. σου.. κι ένα τελείωμα τρυφερό κι αγαπησιάρικο..
    Να'σαι καλά φίλε 'Αρη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε πολλές οικογένειες το οδυνηρό αυτό πρόβλημα.
      Είχα πολλούς ενδοιασμούς, αν έπρεπε να κάνω αυτή την ανάρτηση. Στην τελευταία στροφή, όπως την επισημαίνεις, Αριστέα, βρίσκεται το κίνητρο.

      Διαγραφή
  4. Άρη, όταν διαβάζω για γιορτές τύπου "Βαλεντίνου" και διάφορα τέτοια γλυκανάλατα, ο νους μου πάντα πάει σε σχέσεις σαν αυτή που περιγράφεις. Τέτοιοι άνθρωποι είναι που δίνουν αξία στην έννοια της αγάπης.
    Συγχαρητήρια δεν χωράνε εδώ. Ταυτίστηκες με τα βιώματα ενός φίλου κι έγινες η φωνή του. Μπράβο σου. Θέλει ψυχή και κόπο αυτό.
    Συγκινήθηκα πολύ. Για την πορεία τους, αλλά και για την έντιμη στάση του να κρατηθεί δίπλα της ως το τέλος. Όπως θα έκανε κι εκείνη ίσως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπάρχουν υψηλής αξίας σχέσεις, σπάνιας αγάπης και ανθρωπιάς, οι οποίες μάλιστα είναι κατά κανόνα αφανείς. Και δοκιμάζονται με διάφορους τρόπους. Η περίπτωση της άνοιας, πιστεύω πως είναι η οριακή δοκιμασία.
      Γράφοντας, Μαρία, τους στίχους, διατάραξα τρεις νύχτες μου…

      Διαγραφή
  5. Πανέμορφο μένεις για μένα κορίτσι,
    κι ας σ’ έχουν χαράξει ρυτίδες πολλές,
    σαν έσπερο σ’ έχω, που λάμπει στη δύση,
    βαθιά τυπωμένες, μαζί σου στιγμές.


    ============

    Ο σεβασμός και η αγάπη....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σεβασμός και αγάπη. Ακριβώς αυτός είναι ο πυρήνας των στίχων.

      Διαγραφή
  6. Συγκλόνισες όλα τα μέσα μου, φίλε Άρη..
    Περιγράφεις καταστάσεις που δυστυχώς κάποιοι τις ζούμε ήδη αλλά και που πολλοί περισσότεροι θα βιώσουμε στο μέλλον, μιας και μιλούν για τριπλασιασμό μέχρι το 2050,των ηλικιωμένων που θα έχουν ανάγκη φροντίδας, οι μισοί τουλάχιστον από αυτούς λόγω της νόσου Αλτσχάιμερ και της άνοιας,και που κάνουν λόγο πλέον, για επιδημία...
    Και για να ευθυμήσουμε λιγάκι, οφείλω να πω, ότι προσωπικά δεν ανησυχώ,
    μιας που ήδη έχει αρχίσει να επιμελείται του θέματος ο Κος Άδωνις!!

    Την καλησπέρα μου και την εκτίμησή μου, για άλλη μια φορά, καλέ μου φίλε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο να οπλιστεί κανείς για να μπορέσει να σηκώσει αυτό το τεράστιο ψυχικό και σωματικό άχθος; Πιστεύω πως η αγάπη είναι ένα έρεισμα. Αλλά αντικειμενικά το πρόβλημα παραμένει.
      Όσο για την αρωγή του κράτους, όσο πάμε...
      Ευχαριστώ πολύ, φίλε μου.

      Διαγραφή