Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Το όριο

Του κοριτσιού μας τα χείλη γελούνε,
έφυγε πια η βαριά συννεφιά,
ό,τι θελήσουν οι άλλοι ας πούνε,
φτάνει για μένα που είναι καλά.

Ήτανε σαν μυγδαλιά ανθισμένη,
βλέμμα - χαμόγελο μια ζωγραφιά,
σ’ όλα σωστή, συνετή, μετρημένη,
μόνο που είχε μεγάλη καρδιά.

Πέρα απ’ τα όρια η καλοσύνη,
δίχως υπόνοια για το κακό,
πρώτη απλόχερα σ’ όλους να δίνει,
σκέψη μονάχα για το καλό.

Τύχης και χρόνου συνεργασία,
φίλοι και φίλες της απ’ τις σπουδές
φέραν κοντά της μια γνωριμία,
νέος ωραίος, συστάσεις καλές.

Όλα ευφρόσυνα, ελπιδοφόρα,
ένα καράβι με πρίμο καιρό,
γρήγορα ήρθε του γάμου η ώρα,
ζήλεψαν κάμποσοι το τυχερό.

Όμορφα πήγαν οι πρώτες βδομάδες,
λόγια ωραία, προσπάθεια κοινή,
και τα τραγούδια του σαν τις καντάδες,
ούτε φανήκαν κακοί οιωνοί.

Όμως ο χρόνος καραδοκούσε,
λες και περίμενε κάποια στιγμή,
μέσα στα όμορφα βυσσοδομούσε,
κι έφερε μπρος την αλήθεια γυμνή.

Ήταν ωραίος στην όψη ο νέος,
και το παράστημα αθλητικό,
έδειχνε ο λόγος του να ’ναι πηγαίος,
κι όμως το ύφος του απατηλό.

Κέντρο τού σύμπαντος ο εαυτός του,
ενώ στα λόγια του αλτρουϊστής,
δεν διακρινόταν ο κυνισμός του,
αριστοτέχνης υποκριτής.

Άργησε η κόρη να δει την αλήθεια,
ανυποψίαστη για τα στραβά,
και η μεγάλη καρδιά, στην αήθεια
ψάχνει να βρει ελαφρυντικά.

Μα όσα κι αν θέλει κανείς να σκεπάσει
για να φανεί και να δείξει καλός,
μέσα μας έχουμε το μαρτυριάρη:
Σ’ όλους γνωστός, τ’ όνομά του θυμός.

Ένας θυμός κι άλλος πάλι και πάλι,
όταν του νέου χαλούσε η βολή,
βγάλαν τη μάσκα απ’ το παλληκάρι,
κι από τα λόγια του βγήκε χολή.

Και οι αγάπες και τα λουλούδια
ήταν προσχήματα προσωρινά,
συγκαλυμμένα και μες στα τραγούδια,
κίνητρα άθλια και ταπεινά.

Όπως τ’ απρόσμενο χιόνι τού Μάρτη
καίει, ρημάζει τη μυγδαλιά,
έτσι το όμορφο το παλληκάρι
καταξεθώριασε τη ζωγραφιά.

Βλέμμα - χαμόγελο γίναν σκοτάδι
κι έγινε η σύνεση υπομονή,
και στο καντήλι η κόρη το βράδυ,
καταφυγή στη θερμή προσευχή.

Μήνες περνούσανε κι όλα πια ίδια,
ίδιος ο νέος – πτυχία λαμπρά!
μες στο μυαλό του η μόνη φροντίδα,
πώς θα περνάει εκείνος καλά.

Διακριτικά και με πόνο η νύξη:
«πώς πάει, κόρη μου, τώρα η ζωή;»
έδειξε να ’χει ακόμα την πίστη,
πως θα νικήσει η υπομονή.

Κι ένα πρωί λίγο πριν ξημερώσει,
χτύποι στην πόρτα μας διστακτικοί,
βρήκε τη δύναμη λύση να δώσει,
να καταλύσει τη φυλακή.

Στάθηκε όρθια η σωφροσύνη,
φώναξε τέλος, γενναίο, σωστό,
από κοντά κι η δικαιοσύνη
σήκωσε τ’ όριο και στο καλό.

Τώρα οι μέρες κι οι μήνες περνούνε,
την ξαναβρίσκει η παλιά της χαρά,
της μυγδαλιάς μας τα χείλη γελούνε,
έφυγε πια η βαριά συννεφιά.


12 σχόλια:

  1. Σημασία έχει να σώνονται οι άνθρωποι από τον αυταρχισμό και την υποκρισία εκείνων, που λύκοι γεννιούνται κι όσο κι αν θέλουν να κρυφτούν, λύκοι θα μείνουν ως το τέλος. Η φυγή μακριά από τέτοιους ανεπαρκείς "ανθρώπους" είναι η μεγαλύτερη νίκη, και ο απόλυτος σεβασμός στον εαυτό μας... Καλό μεσημέρι φίλε Άρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απόλυτα, φίλη Joan. Και με την κατηγορηματικότητά σου. Είναι πράγματι ζήτημα σεβασμού στον εαυτό μας η φυγή αυτή. Τα αντίθετα παραδείγματα γύρω μας πολλά.
      Σ’ ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
  2. "κι όμως το ύφος του απατηλό"
    "αριστοτέχνης υποκριτής"
    Πόσοι τέτοιοι δεν υπάρχουν εκεί έξω;

    Θα μείνω στη τελευταία σου στροφή και την ελπίδα που γέννησε!
    Εξαιρετικό Άρη μου! Εξαιρετικό! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συνυπηρέτησα μ’ έναν συνάδελφο, αγαπητή μου Αριστέα, για πέντε χρόνια, ο οποίος είχε την καταπληκτική ικανότητα να «κόβει» τον άνθρωπο με τις πρώτες κουβέντες. Κάποιους που εγώ μπόρεσα να τους καταλάβω μετά από χρόνια, αυτός τούς είχε αντιληφθεί με το πρώτο. Είναι ο μόνος άνθρωπος στη ζωή μου που τον …ζήλεψα.
      Τώρα που γέρασα, «κόβω» κι εγώ λίγο καλύτερα, αλλά λίγο!
      Σ’ ευχαριστώ πολύ, Αριστέα.

      Διαγραφή
  3. Θαυμάζω την ικανότητά σου να διηγείσαι προσωπικές ιστορίες, σε έμμετρο λόγο. Κάθε ποίημά σου είναι και μια μικρή ιστορία ζωής. Πώς συμπυκνώνεις καταστάσεις και χαρακτήρες σε μερικές στροφές, είναι αξιοθαύμαστο!
    Άρη, πέρα απ' την τεχνική σου που κάθε φορά με ξαφνιάζει ευχάριστα, συγκινούμαι με τους ήρωες των έργων σου, που τους περιγράφεις τόσο εύγλωττα, σαν να έχουμε διαβάσει ένα ολόκληρο βιβλίο!
    Τον θαυμασμό και την αγάπη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, αυτοί οι χαρακτήρες, Μαρία. Όσο γηράσκω τους μελετώ βαθύτερα και πιο επώδυνα. Ατέλειωτη πηγή ο άνθρωπος. Όπως το γνωρίζεις πολύ καλά κι εσύ.
      Όσο για τον έμμετρο λόγο, παρότι θεωρείται παρωχημένος, εμένα μ’ αρέσει. Απαιτεί βέβαια πολύ χρόνο και πολύ στύψιμο του μυαλού αλλά αξίζει τον κόπο.
      Σ’ ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
  4. Περιγράφεις με λέξεις σε αυτό σου το ποίημα Αρη χαρακτήρα που αποδυναμώνει και καταφέρνει να σβήσει το χαμόγελο. Είναι πράγματι αξιοθαύμαστο πως απέδωσες το νόημα του χαρακτήρα και βεβαίως τέτοιες σχέσεις είναι καταστροφικές .
    Δεν αλλάζει ο άνθρωπος.
    Καλό σου απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πράγματι, Nikol, ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Κι από την άλλη, πόσοι πληρώνουν, εφ’ όρου ζωής, την ανεκτικότητά τους. Καθόλου σπάνια τα παραδείγματα.
    Σ’ ευχαριστώ πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πόσο δύσκολο Άρη μου όταν απομυθοποιήται ο άνθρωπός σου!
    Αυτός ή αυτή που πίστεψες, που δόθηκες ψυχή τε και σώματι και
    ξάφνου βρίσκεσαι στο πλάι της λάθος επιλογής... ανοίγουν τα μάτια,
    βαθαίνει συνεχώς το χάσμα και χάνεται κάθε διάθεση για τα επόμενα βήματα...
    Πόσο όμορφα έδωσες μια ολόκληρη ιστορία μέσα από λίγους στίχους και το
    ελπιδοφόρο τέλος έδωσε μια ανάσα ανακούφισης...
    Μάλλον φταίει η Άνοιξη που έβαλε την πινελιά της για το όμορφο τέλος και την αναγέννηση του κοριτσιού...

    Την Καλησπέρα μου αγαπητέ μου Άρη !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ δύσκολο ν’ αποδεχτείς την οδυνηρή αλήθεια. «Και χάνεται κάθε διάθεση για τα επόμενα βήματα», το λες πολύ σωστά. Όταν πια εγκαθίσταται η αμφιβολία στην ψυχή μας, για το επόμενο συναπάντημα…
      Η Άνοιξη πάντα φορτωμένη ελπίδες.
      Σ’ ευχαριστώ πολύ, Levina, για το περιεκτικό όμορφο σχόλιό σου.

      Διαγραφή
  7. Oυδείς αλάνθαστος! Τα λάθη και οι λανθασμένες εκτιμήσεις σε κάνουν περισσότερο "σοφό" Αρκεί να μη τα αφήσεις να σταθούν μοιραία για την ζωή σου...
    Εξακολουθεί ο παλιός μου φίλος να διηγείται καθημερινές ιστορίες της ζωής με τον πιο όμορφο τρόπο! Χάρηκα πάρα πολύ που περνώντας μετά από τόσο καιρό σε ξαναβρήκα εδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόση χαρά, όταν ξαναβρίσκεσαι με μια παλιά εκλεκτή φίλη! Σ’ ευχαριστώ πολύ, αγαπητή μου Καρυάτιδα, για την επίσκεψή σου. Κάπου-κάπου έρχομαι στον «Κόσμο σου». Το όμορφο φεγγάρι παραμένει ακίνητο…

      Διαγραφή