Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Ξενιτιά 1958

Συγγενείς και γειτόνοι, μεγάλοι, μικροί, 
στην αυλή ξετυλίγουν παμπάλαιο δράμα,
με σφιγμένα τα χείλη κοιτούν σοβαροί.
Η ελπίδα κι ο φόβος κινούνε αντάμα.

Η Μαλάμω στη μέση, τα μάτια θολά,
ούτε ξέρει ή ίδια αν θέλει να φύγει,
γιδοπρόβατα λίγα, χωράφια φτωχά.
Αυστραλία, η νέα πολύφερνη τύχη.

Της Μαλάμως τα χρόνια κοντά δεκαεννιά,
άλλες τρεις αδερφές τυχερό καρτερούνε,
ο μεγάλος και μόνος σκοπός η παντρειά,
μέρα-νύχτα τις προίκες υφαίνουν, κεντούνε.

Αγκαλιάζει τις γλάστρες, το δάκρυ πικρό,
η Μαλάμω αφήνει τον κόσμο το μέγα,
είναι όλα, γι’ αυτήν, το χωριό το μικρό,
ομορφότερο δεν της φαντάζει κανένα.

Δύο μέρες ο δρόμος χωριό-Πειραιάς,
το καράβι, το άγνωστο, άλλη πατρίδα –
«ας αργήσεις! μα νά ’ρθεις!», ευχή τής γιαγιάς –
αξεχώριστα μένουν ο φόβος κι η ελπίδα.

Στη Μελβούρνη ο ξάδερφος – προξενητής,
ο γαμπρός με συστάσεις προσώπων εγκύρων,
λιγοστοί χωριανοί, μόνο δυο συγγενείς,
ένας γάμος – σκιά των πατρίων εθίμων.

Ένας άλλος εδώ της ζωής ο ρυθμός,
με ωράριο πάντα, σκληρή εργασία,
ο σκοπός δεδομένος, για όλους κοινός,
πλουτισμός, γυρισμός στη φτωχή την πατρίδα.

Καλοκαίρια, χειμώνες, και τρία παιδιά
της Μαλάμως δεσμοί και φροντίδες πληθώρα.
Στο κατώφλι τού χρόνου, χωριό – γηρατειά
την καλούν. Μα στη μέγγενη κάθε της ώρα.

Εμπειρίες σωρός, η ζωή προχωρεί
κι όλο τρέφουν τα όνειρα τη νοσταλγία.
Τις ακοίμητες νύχτες, η μνήμη ορθή
να σταθεί προσπαθεί στου καιρού την πορεία.

Όταν ήρθε του πλούτου η κάποια ακμή,
των παιδιών την πατρίδα τη λεν Αυστραλία…


10 σχόλια:

  1. Νομίζω ότι η ημερομηνία θέλει διόρθωση! Εικόνες του σήμερα πια!
    Μόνο που δεν ξέρω αν ισχύει αυτό.., "γυρισμός στη φτωχή την πατρίδα"
    Καλό μήνα και καλή εβδομάδα Άρη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παμπάλαιο δράμα η ξενιτιά. Όλες τις εποχές.
      Όσο για το γυρισμό, είτε συντελεστεί είτε όχι, αποτελεί μέρος τού δράματος! (Ήδη έχω κάποιους στίχους για την ξενιτιά 2014).
      Στο κλίμα των στίχων το σχόλιό σου, Αριστέα. Σ’ ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
  2. Άρη είναι τόσο συγκινητικοί οι στίχοι σου, ίσως γιατί το φάντασμα της μετανάστευσης ζωντάνεψε ξανά. Μου θύμισες έντονα τις Νύφες του Βούλγαρη, που αν και αναφερόταν στην εποχή της Μικρασιατικής καταστροφής και το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν το ίδιο τραγικές οι ιστορίες τους μ' αυτή που περιγράφεις.
    Ο επίλογος στο ποίημά σου, κρύβει το σπαραγμό των ξενιτεμένων. Όποιος κι αν είναι, απ' όπου κι αν προέρχεται, όποια χώρα κι αν τον φιλοξενεί. Τα παιδιά έχουν πατρίδα τη χώρα που φιλοξένησε τους γονείς κι ο γυρισμός στα πάτρια εδάφη, μοιάζει πλέον πρακτικά αδύνατος.
    Καλό μήνα να έχεις Άρη!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν και πολύ μικρός το 1958, έχει τυπωθεί στο μυαλό μου η εικόνα τής ξαδέρφης μου που αγκάλιαζε τα λουλούδια της στις γλάστρες κλαίγοντας. Ταλαιπωρημένη και από τα γεράματα σήμερα, τηλεφωνεί από τη Μελβούρνη με το μυαλό καρφωμένο στη μικρή της πατρίδα!
      Πολλές οι παρόμοιες περιπτώσεις. Όλες σπαρακτικές.
      Ευχαριστώ πολύ, Μαρία. Στην καρδιά των στίχων το σχόλιό σου!

      Διαγραφή
  3. Μα έτσι θα ένιωθαν οι γονείς μου όταν μετανάστευσαν την εποχή εκείνη όχι στην Αυστραλία μα στη Βενεζουέλα!! Νοσταλγία και θύμησες έβλεπα στα πρόσωπά τους , θλίψη για όσους χάθηκαν μα για μένα υπήρχε εκείνη η πατρίδα που με γέννησε και με μεγάλωσε !!! Πως να καταλάβω άραγε !!!! Ακόμα και μετά 18 χρόνια που ζω εδώ και έχω Ελληνική συνείδηση αναρωτιέμαι ποια είναι η πρώτη και ποια η δεύτερη πατρίδα μου !!!!!
    Με άγγιξε , με συγκίνησε το ποίημά σου !!!!
    Καλό σου μήνα φίλε μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η συγκίνηση που ένιωθα γράφοντας (επί τρεις εβδομάδες) τους στίχους, αναζωπυρώθηκε με το σχόλιό σου, αγαπητή μου Νikol. Κάθε καλοκαίρι μιλώ με παιδιά μεταναστών, που έρχονται για λίγο στο χωριό. Και στεναχωριέμαι πολύ, όταν τα ελληνικά τους είναι προβληματικά.
      Με μόνο 18 χρόνια εδώ, μ’ εντυπωσιάζει ο άριστος χειρισμός τής ελληνικής, που διαπιστώνω διαβάζοντας τα γραπτά σου. Σου αξίζουν συγχαρητήρια.
      Σ’ ευχαριστώ πολύ, Nikol.

      Διαγραφή
    2. Αρη μου ευχαριστώ πολύ , θέλω να σου εκμυστηρευτώ ότι στην πόλη που ζούσαμε δεν υπήρχε ελληνικό σχολείο , οι γονείς λίγα γράμματα ήξεραν , άρα μιλούσα χάλια , δεν έγραφα , δεν διάβαζα!!! Τα σημερινά μου Ελληνικά τα οφείλω σε ένα σπουδαίο δάσκαλο τον κ. Γρηγόρη που με βοήθησε και με συμβούλευσε να φοιτήσω στο ανοικτό Πανεπιστήμιο Πατρών !!Να είσαι καλά !!!!

      Διαγραφή
    3. Αυτός είναι άθλος! Η δύναμη της θέλησης και της επιμονής! Χάρηκα πολύ και το δεύτερο σχόλιό σου, Nikol.
      Σημαντικές εμπειρίες και γνώσεις μάς επιφυλάσσει το διαδίκτυο!

      Διαγραφή
  4. O μισεμός αντάμα με τη συγκίνηση.
    Εξαιρετικό φίλε Άρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή