Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Ο πόλεμος στο χωριό - 28 Οκτωβρίου 1940


Φαντάροι αξημέρωτοι τραβούν στο μεσοχώρι,
με τα μουλάρια στα στενά, το φόρτωμα βαρύ.
Μικροί, μεγάλοι, δίπλα τους, ένα χωριό στο πόδι,
κι οι γεροντότεροι ζητούν να ζώσουνε σπαθί.

Μιλά ο αξιωματικός με θέρμη στην πλατεία
και του στρατού μας εξηγεί τη δύσκολη στιγμή,
γι αυτό ζητά τη συνδρομή
«παντός δυναμένου να μεταφέρει πολεμοφόδια
εις τα υψώματα», προς την πρώτη γραμμή.
Δεν προλαβαίνει να το πει και η βουή τον κόβει.
Από καιρό είν’ έτοιμοι, και θέλουν και μπορούν
να δώσει ο καθένας τους, κάτι να κάνουν όλοι.
Για την αξιοπρέπεια. Και ανυπομονούν.

Και οι γυναίκες στη φωτιά.
Γυναίκες ακατάβλητες, ψημένες μες στη ζήση,
γνωρίσανε τον πόλεμο από μικρά παιδιά,
μπρος στα δεινά που έρχονται καμιά δε θα λυγίσει,
δίνουν παρών στο κάλεσμα
και κουβαλούν αγόγγυστα τα πυρομαχικά.
Αγκάθια, λάσπη, ατραποί, κατσάβραχα κι αντάρα,
για το αρχαίο σθένος τους, ασήμαντα μικρά.

Στο δρόμο τής επιστροφής και πάλι φορτωμένες,
μ’ αυτούς που τους ορίσανε στην πρώτη τη γραμμή,
στης τύχης τους το διάσελο τους βρήκανε οι σφαίρες
την ώρα που σηκώνανε του έθνους την τιμή.

Φέρνουν μαζί και Ιταλούς φαντάρους πληγωμένους,
πριν λίγο μισητοί εχθροί, θρασείς επιδρομείς.
Κι αυτών το αίμα κόκκινο, των είκοσί τους χρόνων,
στα μέρη μας τους έφερε πολιτισμός ντροπής.

Γρήγορα δένουνε κλαδιά για πρόχειρα φορεία,
με τα τσαρούχια ακροπατούν στις γκρίζες ρεματιές,
αυτές οι σκληροτράχηλες, με τα σκασμένα χέρια,
ξέχειλες είναι από στοργή σα μάνες κι αδερφές.

Όλοι σε όλα δίνονται αυτές τις άγριες μέρες,
μες στου πολέμου το χαμό ανθεί η ανθρωπιά.
Κι αν οι αιώνες προχωρούν και οι γενιές καινούριες,
η Ιλιάδα γράφεται για πολλοστή φορά…

                                  Οι στίχοι γεννήθηκαν μέσα από τις (επί χρόνια)        
                                  αφηγήσεις πολλών πρωταγωνιστών των ημερών
                                  εκείνων.

Σχετικά ποιήματα  1, 2, 3


6 σχόλια:

  1. Σαν παλιό κρασί. Το απόσταγμα της ανθρωπιάς και το μεγαλείο της γυναίκας που παραμένει "Μάνα" ακόμα και στη δίνη του πολέμου. Το διάβασα με μεγάλη συγκίνηση Άρη. Κι έχουμε ανάγκη να μελετάμε τις ανθρώπινες μαρτυρίες εκείνης της εποχής, παρά να αναλωνόμαστε σε επετειακά κλισέ. Ο πόλεμος βιώθηκε στα χωριά, στα σπίτια, στις οικογένειες κι όχι στα πολιτικά γραφεία. Η ιστορία κι όλοι εμείς χρωστάμε σ' αυτούς τους απλούς ανθρώπους και σε κανέναν μεγαλοηγέτη που οικειοποιήθηκε το ΟΧΙ.
    Με σεβασμό και αγάπη σε καληνυχτίζω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακόμα μαθαίνω από τους γέροντες του χωριού, που έζησαν τα γεγονότα, παιδιά τότε.
      Πολύτιμες οι διηγήσεις τους.
      Τα βράχια, οι κορυφές, οι πηγές στο χωριό μου, παραμένουν σιωπηλοί μάρτυρες.
      Σ’ ευχαριστώ, Μαρία.

      Διαγραφή
  2. "Και οι γυναίκες στη φωτιά"
    "μες στου πολέμου το χαμό ανθεί η ανθρωπιά"

    Ξεχώρισα τους στίχους φίλε Άρη.
    Αναρωτιέμαι για όλους τους βολεμένους στις μέρες μας...Πόσοι από μας θα κάναμε τα ίδια αν χρειαζόταν....
    Η ανθρωπιά δεν ανθεί πια εύκολα....
    Την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι γυναίκες δίνουν το παρόν με πολλούς τρόπους. Σε όλες τις καταστάσεις.
      Ίσως ο Χρόνος βγάλει κάποια στιγμή αυτό που παραμένει ακόμα σε ύπνωση…
      Σ’ ευχαριστώ, Αριστέα.

      Διαγραφή
  3. Οι στίχοι σου μιλάνε κατευθείαν στην ψυχή κι έχουν μεγάλη αξία!
    Άραγε πόσες φορές ακόμα θα γραφτεί η Ιλιάδα;
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι ο τόπος, που κάθε σημείο του αναμοχλεύει τη μνήμη.
      Κι η Ιλιάδα, πολεμικό κι αντιπολεμικό ταυτόχρονα έπος, αποδεικνύει πόσο ίδιο παραμένει το ον άνθρωπος.
      Σ’ ευχαριστώ, Μαρία.

      Διαγραφή