Του κόσμου

Με οξυμένη προσοχή η θεία η Αγγελική,

έψαχνε σ’ όλα το γιατί, ανέλυε το κάθε τι.

Κοσκίνιζε τους συγγενείς και γείτονές της και γνωστούς,

διύλιζε χαμόγελα και δάκρυα και στεναγμούς.

Ανίχνευε αισθήματα στη θέρμη των χειραψιών,

στους ασπασμούς των εορτών, των γάμων και των κηδειών.

Στις λέξεις των εκφράσεων αναζητούσε εκδοχές,

τα λόγια δεν της έφταναν, εξέταζε και τις σιωπές.

Συνήθη συμπεράσματα το «κρίμα» και το «δυστυχώς»

και μόνιμή της επωδός «αυτός ο κόσμος ο κακός».

«Εμείς να είμαστε καλά, άσε του κόσμου τα στραβά,

 δε θα με πιάσει κι ο καημός, αν έτσι θέλει ο θεός»,

της απαντούσε γελαστή η θεία η Μαλαματή.

Μαραζωμένη μια ζωή, η θεία η Αγγελική,

τα χρόνια κύλησαν πικρά και τα γεράματα πολλά.

Στα ενενήντα θαλερή, η θεία η Μαλαματή,

πότε γελάει βροντερά και πότε σιγοτραγουδά:

Ωραία που ’ναι η ζωή, μα να ’ταν άλλη μια φορά,

στην άκρη από την αρχή, όλη τού κόσμου την ψευτιά.