Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017

Αγωνιστικά...


                                                                            στον Θανάση
Η δουλειά μου στο γραφείο σε αγχωτικό ρυθμό,
δώδεκα δουλεύαν πέρσι, απομείναμε οχτώ,
το αφεντικό φωνάζει, βρίζει τους πολιτικούς
και ξανά θα ψαλιδίσει τους κομμένους μας μισθούς.

Από τη δουλειά στο σπίτι κι απ’ το σπίτι στη δουλειά,
διάθεση καμιά δεν έχω όπως κάποτε παλιά,
στο διαδίκτυο το βράδυ ψάχνω κάτι για να βρω
και αντί να χαλαρώσω, στην κατάθλιψη βουτώ.

Πλήθη γράφουν στις οθόνες, καταγγέλλουν, λοιδορούν,
την κατάσταση της χώρας χρόνια διεκτραγωδούν,
τους υπαίτιους χλευάζουν, γράφουν πράγματα βαριά,
φεϊσμπούκια,  τουιτέρια κάθε μέρα στη φωτιά.

Κάθισα κι εγώ να γράψω στίχους αγωνιστικούς,
τα παλιά να ξεσκονίσω με παλμούς νεανικούς,
βρίσκω ρήσεις των αρχαίων, παροιμίες ταιριαστές
και τσιτάτα ξεχασμένα από άλλες εποχές.

Γράφω, σβήνω, ξαναγράφω και τους φίλους μελετώ,
στη δική μου τη γωνίτσα απ’ τους άλλους καρτερώ.
Κάποιοι άλλοι ν’ αντιδράσουν, όρθιοι να σηκωθούν,
κάποιοι άλλοι να κινήσουν, σθεναρά ν’ αγωνιστούν...


9 σχόλια:

  1. Πόση αλήθεια στους στίχους σου, Άρη.
    Δεν μπορώ να καταδικάσω εκείνους που δεν βρίσκουν τη δύναμη να σηκωθούν όρθιοι, αλλά μπορώ να καταδικάσω, χωρίς δεύτερη σκέψη, εκείνους που, αν και δεν έχουν τη δύναμη να αντιδράσουν, βρίσκουν τη δύναμη να βάλουν τρικλοποδιά σε όσους αντιδρούν...

    Ας φτιάξουμε τις γωνίτσες μας μες στην κοινωνία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το θέτεις πολύ εύστοχα, Αλεξάνδρα.
      Πράγματι, τα πνεύματα αντιλογίας, που βρίσκονται σε ετοιμότητα για τρικλοποδιές, είναι αρκετά.
      Ένας λόγος παραπάνω για να δημιουργούνται γωνίτσες έξω από τις ατομικές…

      Διαγραφή
  2. Ίσως να μην είναι βιωματικό αυτό που έγραψες, αλλά να ξέρεις πως μας "φωτογραφίζει" με ακρίβεια, όλους τους εναπομείναντες που αγωνίζονται για τη γωνίτσα τους και ζουν τη ζωούλα τους. Όλα έχουν γίνει πια υποκοριστικά και υποτονικά. Κι αν βρεθεί κάποιος ν' αντιδράσει, θα τον αποβάλλει το σύστημα δια παντός. Επιβίωση την καταντήσαμε τη ζήση μας Άρη μου...
    Με όλο το θαυμασμό μου!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. «Όλα έχουν γίνει πια υποκοριστικά και υποτονικά». Πικρή η διαπίστωσή σου, Μαρία.
      Ένα τέλμα που μόνο ένα ποτάμι μπορεί να ταράξει.
      Και το Σύστημα με πολλούς τρόπους παροτρύνει: «Αρκέσου στην επιβίωση»...

      Διαγραφή
  3. Τιμή και δόξα σε όσους αγωνίζονται και δεν εφησυχάζουν !
    Αν δεν υπήρχαν και οι αγωνιστές....
    Και κάπου εκεί πάω να κάνω την αυτοκριτική μου Άρη!!!
    Την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εφησυχασμός, επιβίωση, αυτοκριτική …
      Οι άλλοι…
      Τα χρόνια μας που φεύγουν…
      Μεγάλη λέξη ο αγώνας.
      Να είσαι καλά, Αριστέα.

      Διαγραφή
  4. "Κάποιοι άλλοι ν’ αντιδράσουν, όρθιοι να σηκωθούν,
    κάποιοι άλλοι να κινήσουν, σθεναρά ν’ αγωνιστούν..."

    ==========

    Το πολυπόθητο ζητούμενο στους... ραγιάδικους καιρούς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ας μην περιμένουμε όμως "οι άλλοι να κινήσουν".
    Ας αναλάβει και καθένας μας το δικό του μερίδιο ευθύνης για "να γυρίσει ο τροχός..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάποιους άλλους, μα ποιους άλλους περιμένω διαρκώς,
      με σκυμμένο το κεφάλι στη γωνιά μου μοναχός;

      Κάποιοι άλλοι.
      Ένα ενοχικό άλλοθι…
      Να είσαι καλά, Ευρυτάνα.

      Διαγραφή