Μια λέξη μόνο έφτασε! Μα
ήταν δυνατόν;
και βγήκε μπρος της το κακό·
το είδε και στα μάτια!
Μια λέξη μόνο έφτασε·
σεισμός στο παρελθόν!
κι ο κόσμος τους γκρεμίστηκε
και γίνηκε κομμάτια.
Ο κόσμος τους που χτίσανε με
πίστη και στοργή
και ήτανε υπόδειγμα για
ξένους και για φίλους,
απρόσμενα πετάχτηκε, σε μια
θολή στιγμή,
σαν τ’ άγια που ρίχνονται
ανίερα στους σκύλους.
Ποτέ δεν το περίμενε πως θά
’ρθει ο καιρός
τα πέντε χρόνια να σβηστούν,
να γίνουνε ρημάδι,
αυτός να μεταμορφωθεί σαν νά
’τανε εχθρός
και στη ζωή της ν’ απλωθεί
απέραντο το βράδυ!
Σκληρό το απροσδόκητο· το
νήμα να κοπεί
κι αυτή σαν θύμα να βρεθεί
σε μια συνωμοσία.
Και τώρα μες στο βράδυ της,
πνιγμένη στη σιωπή,
δεν ξέρει πώς ν’ αποδεχτεί
μια τέτοια προδοσία.
– Καλά γνωρίζω, κόρη μου, το
άδικο που ζεις,
την πυρκαγιά που φούντωσε
και λιώνει την ψυχή σου,
μα έχεις το ανάστημα, το
ξέρω πως μπορείς
στο στίβο τής σκληρής ζωής
να δείξεις την ορμή σου.
Μη στέκεσαι στο βράδυ σου,
και δες τη χαραυγή,
ατένισε το μέλλον σου, τις όμορφες
ελπίδες,
δεν έσβησε ο ήλιος σου, δική
σου η ζωή,
ο χρόνος έχει δύναμη,
γυρνάει τις σελίδες.
