Οι ανήσυχες λέξεις
γυρνούνε τη νύχτα
και σαν βρουν χαραμάδα
στον ύπνο, ορμούν,
πειστικά επιμένουν,
προγκίζουν τη νύστα,
με ιδέες ζωσμένες, το λόγο
ζητούν.
Αφημένες μας σκέψεις σκαλίζουν
οι λέξεις
και παλιές ιστορίες
αρχίζουν να λεν.
Προσκαλούν σε αγώνα – μαζί
τους ν’ αντέξεις
σε διλήμματα νέα – τα ναι
και τα δεν.
Επισκέπτες ωραίοι, ω
λέξεις, ελάτε!
ξεχασμένης αλήθειας αγνοί
εραστές.
Της ημέρας την τύρβη σπανίως
νικάτε,
με τη μνήμη, τις νύχτες μας, συμμαχητές.
