Ζεστές τού Ιουλίου νύχτες, τα μάτια στρέφονται ψηλά,
το αστροκέντημα ατενίζουν, αφήνουνε τα χαμηλά.
Η Άρκτος η μεγάλη, πρώτη, κυρίαρχος αστερισμός,
με τα εφτά μεγάλα αστέρια ξεχωριστός σχηματισμός.
Τής Λύρας αρχηγός ο Βέγας, και ο Αλτάιρ τού Αετού,
μαζί με το Ντενέμπ τού Κύκνου άκρες τριγώνου τ’
ουρανού.
Μες στο Σκορπιό κοκκινολάμπει Αντάρης πρωταγωνιστής,
και στον Βοώτη ο Αρκτούρος, του Βέγα ανταγωνιστής.
Ο πολικός, ο φημισμένος, ακίνητος επιτηρεί
και γύρω του το κάθε άστρο ουράνιο κύκλο εκτελεί.
Καταμεσής ο γαλαξίας σαν αστροχείμαρρου ορμή,
της οργισμένης Ήρας γάλα, απ’ του Θαλή την εποχή.
Ανάμεσα στις δύο Άρκτους, μακρύς ο Δράκων απειλεί
και ο πεντάγωνος Κηφέας από κοντά παρατηρεί.
Δίπλα γυρνάει η Κασσιόπη στο θρόνο το βασιλικό,
τη βλέπεις Μι τη βλέπεις Σίγμα κάθ’ εποχή στον ουρανό.
Καθώς αργά κυλούν οι ώρες, προβάλλουν μέσ’ στην
ξαστεριά
ο Πήγασος κι η Ανδρομέδα κοσμήματα αστραφτερά.
Άστρα πολλά, μικρά, μεγάλα, όλα τους ήλιοι μακρινοί,
από εκατομμύρια χρόνια μένουνε φάροι φωτεινοί,
τη μαύρη νύχτα ξεθωριάζουν, αθόρυβα συνομιλούν,
μες στην εξαίσια θωριά τους κάποιαν ελπίδα συντηρούν.
