Στις ακμές των αιώνιων
βράχων
με τις ώρες μαζεύω το φως,
το χρωστήρα τής δύσης θαυμάζω·
πόσο μέγας ο κόσμος αυτός!
Τις κουβέντες ακούω των
πεύκων
με τα έλατα και τις οξιές.
Ουρανίων εγχόρδων συνθέσεις
των αέρηδων οι μουσικές.
Μα μπροστά μου ορθώθηκαν τώρα
τερατόμορφα ξένα πουλιά,
στην πνοή τού ανέμου
στριγγλίζουν
σαν αγροίκων δαιμόνων βιολιά.
Αφανίζονται μέρα τη μέρα
του βουνού οι παλιές
ζωγραφιές.
Κορυφές με σπασμένους τους βράχους,
συρματόπλεγμα και σιδεριές.
Εχθρικό το καινούριο τοπίο,
την ασχήμια εγώ δε μπορώ,
τον αρχαίο μου τόπο αφήνω,
τα ωραία που χάνω θρηνώ!
