Νέα ζωή

 

Πενήντα η Μόρφω και μένει μονάχη,

ναυάγιο άτυχου γάμου κι αυτή,

με μύρια εμπόδια έδωσε μάχη,

κι ελεύθερη πλέον για νέα ζωή.

Κι εγώ κουβαλώντας πικρή εμπειρία

μονάχος μου μένω για χρόνια οκτώ.

Ο πόθος για κείνη παλιά ιστορία,

και τώρα ελπίδα καινούρια ζητώ.

Ο πόθος εκείνος κρυφός παραμένει,

μονάχα εκείνη τον ξέρει καλά,

τα χρόνια περνούν, η φωτιά επιμένει,

μ’ ακόμα εμπόδια βλέπω πολλά.

Μια νύχτα, ανένδοτη η αϋπνία

κι ο πόθος μου σήκωσε λόγο βαρύ,

μιλούσε ξανά και ξανά για δειλία

και λύση ζητούσε ευθύς να δοθεί.

Εφτά το πρωί και η σκέψη σε δράση,

τον πόθο μαζί μου με βήμα γοργό,

γενναία στα χείλη μου είχα τη φράση –

στης Μόρφως την πόρτα χωρίς δισταγμό.

Μου άνοιξε πρόθυμα και καρτερούσε

το λόγο που ήρθα πρωί να της πω.

Η γλώσσα δε γύριζε, κι ας προσπαθούσε,

κι απόμεινα όρθιος να την κοιτώ.

Μαζί προχωρήσαμε μέσα στη σάλα,

το βλέμμα της ήσυχο και θαρρετό,

κι ενώ είχα έτοιμα λόγια μεγάλα,

ο κόμπος μού είχε σταθεί στο λαιμό.

Μου μίλησε κείνη: «το ναι δεδομένο,

εμπόδια τέλος, να παν στο καλό,

δικό μας θα κάνουμε το πεπρωμένο,

στα σίγουρα λέμε το ίδιο κι οι δυο»!

Βρεθήκαμε ξάφνου κι οι δυο δακρυσμένοι,

τα χέρια μας άπλωσαν μιαν αγκαλιά,

το ξέραμε ήμασταν δυο λαβωμένοι,

διψούσαν τα χρόνια μας για τη χαρά!

«Δικό μας θα κάνουμε το πεπρωμένο»,

μου είπε ξανά μ’ έναν τόνο ζεστό.

«Δικό μας θα κάνουμε το πεπρωμένο»,

κατάφερα, είπα το ίδιο κι εγώ!

Τα όποια εμπόδια γίνανε σκόνη,

για μας ξεκινούσε η νέα ζωή,

αφήναμε πίσω τα μόνος και μόνη,

πυξίδα καινούρια τον όρκο Μαζί! 

(ιστορίες τού χωριού)