Ο γάμος λαμπερότατος,
ξενοδοχείο κεντρικό,
γνωστός τού ζευγαριού
κι εγώ, παρών υποχρεωτικό,
σ’ ένα τραπέζι ακρινό
μαζί με άγνωστους επτά,
οχλαγωγία, μουσικές,
για μένα όλα βαρετά.
Στη θέση την απέναντι
μία μορφή ευγενική,
μάλλον κι αυτή για το
παρών, φαινότανε μοναχική,
μια γρήγορη
διασταύρωση, αμήχανα τα βλέμματα,
με βουλιμία οι λοιποί
στα πλούσια εδέσματα.
Ο χρόνος πήγαινε
αργά, πολλοί τραβούσαν στο χορό,
και ήρθε μια καλή
στιγμή που μείναμε εμείς οι δυο,
τα φευγαλέα βλέμματα
ίσως να ήθελαν φωνή,
μα ποιος ν’ ακούσει
στο χαμό, στη διαπασών η μουσική.
Μια ώρα στον ορυμαγδό
είχε τελειώσει η αντοχή,
σηκώθηκε διστακτικά
για μια διακριτική φυγή,
βλέμμα σε μένα βιαστικό,
σεμνός αποχαιρετισμός,
νεύμα κι εγώ
ευγενικό, κι ένιωσα μόνος εντελώς.
Έφτασα σπίτι μου αργά
στης μοναξιάς μου τη σιωπή,
μα στο μυαλό μου
συνεχώς εκείνη η γλυκιά μορφή.
Και ο καθρέφτης
αυστηρός: έπρεπε συ να κινηθείς,
με την ευγενική μορφή
καλύτερα να γνωριστείς.
Το ήξερα πως μού
’λειπε της τόλμης το προτέρημα,
μπορεί αυτό να
έφταιγε στα χρόνια μου τα έρημα.
Στ’ ωραίο φύλο
δισταγμοί μήπως και παρεξηγηθώ,
γι’ απρέπεια δεν
ήθελα ποτέ να κατηγορηθώ.
Δύο βδομάδες βαρετές,
τ’ απόγευμά μου πληκτικό,
για κάποια απαραίτητα
στο δρόμο τον εμπορικό,
τα καταστήματα πολλά,
ο κόσμος ήταν λιγοστός,
ωραίος ο περίπατος,
με άνεση βηματισμός.
Και ω! η Τύχη μου
μπροστά: το πρόσωπο το ευγενικό,
μ’ ένα χαμόγελο πλατύ
κι ένα «τι κάνετε!» γλυκό.
Μέσα μου κάποια
ταραχή, απρόσμενη συνάντηση,
με αγωνία πώς να βρω
τη δέουσα απάντηση.
Βοήθεια μού ’ρθε
ξαφνικά απ’ του καθρέφτη τη μομφή·
επίμονα μου φώναξε: η
ευκαιρία μη χαθεί!
Μπόρεσα γρήγορα να πω
ένα «τι κάνετε» κι εγώ,
«νομίζω υποφέραμε σ’
αυτόν το γάμο και οι δυο».
«Πράγματι» μού ’πε
γελαστή «η πλήξη ήταν ορατή.
Κι εγώ μονάχα για
παρών, της νύφης ήμουνα γνωστή».
Ξανά ο καθρέφτης
αρωγός, μού ’πε: προχώρα σταθερά,
καθίσματα απέναντι,
να της προτείνεις θαρρετά!
Το γέλιο της ιδανικό,
η ανταπόκριση θερμή.
Η Τύχη με το μέρος μου,
ήταν υπέροχη στιγμή!
Δυο ώρες είπαμε
πολλά, τα ενδιαφέροντα κοινά
ορίσαμε στο αύριο μία
συνάντηση ξανά.
Στο σπίτι όλα όμορφα
και ο καθρέφτης γελαστός,
οι σκέψεις μου
χρωματιστές· ο δρόμος ήταν ανοιχτός!
