Χρυσά
κορίτσια στο χορό,
μπροστά
η λαμπερή Μαριώ,
καλά
τη λένε φεγγαρένια!
Ξανθομαλλούσα
η Αρετή,
ευλύγιστη
και θαρρετή,
λεπτούλα
μαργαριταρένια!
Στα
δεκαπέντε η Νανά
μοιάζει
να είναι δεκαεννιά,
γλυκύτατη
αγαλματένια!
Αγέρωχη
η Διαλεχτή,
των
αγοριών η ταραχή·
μικρή
θεά παραμυθένια!
Χαριτωμένη
η Φιλιώ,
το
μάγουλό της ροδαλό,
στο
φυσικό της πορφυρένια!
Καστανομάτα
η Χαρά,
τα
είκοσί της ανθηρά,
αστραφτερή
μενεξεδένια!
Η
τελευταία, ζωηρή,
ακούραστη,
φανταχτερή,
πολλοί
τη λεν παραδεισένια,
είναι
η αγέραστη Μυρτώ,
που
τρέχει τα πενηνταοχτώ,
μα
παραμένει ζαχαρένια!
