Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

Άνθρωποι 4

Σε ανάγκη δεινή ξαφνικά ο δυνάστης μου,
το εγώ του, απρόβλεπτα, ρίχνει στο χώμα,
με κοιτάζει, λες κι είμαι εγώ ο προστάτης του,
στο γραφείο του στέκει, με κίτρινο χρώμα.

Κλονισμένη υγεία και ψάχνει για έρεισμα,
ούτε ένας κοντά του, σε δύσκολη ώρα.
Για κανένα ποτέ του δεν έδειξε μέριμνα
κραταιός προϊστάμενος – έρημη χώρα… 

Βλοσυρός, σκοτεινός κάθε μέρα στο πόστο του,
καλημέρα σπανίως, χαμόγελο-πάγος,
παραγράφους και άρθρα μονάχα στο λόγο του,
σ’ ό,τι είχα σωστό, ερευνούσε για λάθος.

Ο αόρατος φράχτης που γύρω του έχτισε,
με αγκάθια πλεγμένος, που μ’ είχαν ματώσει,
μέσα σ’ ένα λεπτό, στον αέρα κατέρρευσε.
Ένας άνθρωπος μπρος μου σταυρό θα σηκώσει.

Ω εχθρέ, που απρόσμενα δίπλα μου έπεσες
και μαζί σου γκρεμίστηκε κάθε μου μίσος,
ενοχές απροσδόκητες ξάφνου μού θέριεψες,
ανεξέλεγκτα καίνε η λύπη κι ο οίκτος.

Μες στο βλέμμα το μήνυμα διάβασε ο άνθρωπος,
μ’ απορία κι οδύνη τα μάτια κοιτούνε,
με πρωτόγνωρο τρόπο τού γνέφει η Άτροπος
και του δείχνει - κι ας είναι αργά - πώς γελούνε…
                                    
                                    Οι στίχοι ανάβλυσαν από το εξαιρετικό διήγημα
                                    της Μαρίας Κανελλάκη «Μίτινγκ με την ξινή»,
                                    που μου αναζωπύρωσε μακρινές εμπειρίες…


8 σχόλια:

  1. Πριν φτάσω στο τέλος και εδώ ήδη το είχα σκεφτεί Άρη!
    Υπέροχη έμπνευση και μετουσίωση!
    Να'σαι καλά!
    Σε χαιρετώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άρη μου, το έζησα κι εγώ το σενάριο αυτό.
    Ένας καριερίστας στο απώγειο της καριέρας του
    ξαφνικά πέθανε από έμφραγμα.
    Ξαφνικά κατέρρευσε και η εικόνα της δύναμής του.
    Τότε συνειδητοποίησα πως τελικά ο άνθρωπος είναι τίποτα...
    Το ποίημα σου αριστούργημα όπως πάντα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. «Τελικά ο άνθρωπος είναι τίποτα…» Έτσι, πράγματι. Αν μπορούσαν να το κατανοήσουν όσοι δυναστεύουν τους γύρω τους, θα μπορούσαν να ευτυχήσουν κι αυτοί. Ευχαριστώ πολύ, Φλώρα.

      Διαγραφή
  3. Άρη μου σ' ευχαριστώ!
    Τιμή μου να αναζωπυρώνω μνήμες σαν τη δική σου και να γράφονται τέτοιοι εξαιρετικοί στίχοι!
    Φεύγω συγκινημένη... Να'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εκτός από το ευχαριστώ για το σχόλιό σου, Μαρία, σου οφείλω ένα μεγαλύτερο ευχαριστώ αφού μου έδωσες το έναυσμα να γράψω τους στίχους. Οι μακρινές μου εμπειρίες, άθλιες, με είχαν ωθήσει σε παλιότερες αναρτήσεις μου, όπως «Αγκαθότοποι», «Των αφανών», «Άνθρωποι 3», «Εξουσία».
      Το αριστοτεχνικό σου διήγημα μου διήγειρε (επώδυνα) τη μνήμη και ξεπήδησαν οι στίχοι. Γι’ αυτό και σ’ ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
  4. "Χάρτινη" η δύναμη η οποία στηρίζεται στο εγώ της δυνάστευσης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παρότι «χάρτινη», είναι σε θέση να εξουθενώσει. Αλλά και ως «χάρτινη» είναι ευάλωτη…

      Διαγραφή