Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Κενό


                                                         (του Θανάση)
«Αρτεμούλα, η ώρα να πάμε στο σπίτι!»
δυνατή, μα ζεστή, μες στο πάρκο, φωνή.
Πυρκαγιά ξαφνική μες στην ήρεμη μνήμη,
η φωνή απαράλλαχτη! Να ’ταν αυτή;

Στο δρομάκι απέναντι, δίπλα στην κρήνη,
τη μικρή απ’ το χέρι κρατούσε σφιχτά.
Μες στο στήθος μου σκούντημα! Ήταν εκείνη!
κι η μικρή κάθε λίγο: γιαγιά και γιαγιά.

Λυπημένη μορφή, γκριζωπά τα μαλλιά της,
το κορμί κουρασμένο, το βήμα βαρύ,
κουρασμένη κι αυτή η παλιά ομορφιά της,
το φορτίο τού χρόνου, σημάδι βαθύ.

Αναζήτησα μάταια κάποια ματιά της.
Από πάνω μου πέρασε βλέμμα ταχύ.

Στο παγκάκι απόμεινα καθηλωμένος,
ένας κόμπος δε μ’ άφησε λέξη να πω,
την κοιτούσα να φεύγει, πικρά ταραγμένος,
μα ελπίδα κρυφή, ίσως πάλι τη δω.

Το απόγεμα τέλος, η νύχτα εμπρός μου,
στη γνωστή μου, συνήθη αυτή διαδρομή,
με περίμενε, μόνο, το σπίτι – εχθρός μου,
κάθε βράδυ αδιάφορη επιστροφή.

Σκεπασμένα μου λάθη, παλιοί μου δυνάστες,
απ’ τη λήθη σηκώθηκαν ως τιμητές,
μες στον ύπνο συνέχισαν ως εφιάλτες,
δίχως λύπη ανοίξανε ίδιες πληγές.

Εικοσάχρονοι τότε στα ίδια θρανία,
οι σπουδές, τα βιβλία, ο ίδιος σκοπός,
μες σε τόπους κοινούς ανθηρή γνωριμία,
ένα χρόνο μαζί και γλυκός ο ρυθμός.

Στη συνύπαρξη βγήκαν μικρές διαφωνίες,
της νεότητας πείσματα κι εγωισμοί,
κάποιες λέξεις αδέσποτες, δώσαν αιτίες,
σε ανώριμα χρόνια κακοί χειρισμοί,
δε γυρίσαν την πλάστιγγα οι συμφωνίες
κι από σύντροφοι, γίναμε τάχα εχθροί.

Την επόμενη πάλι στο ίδιο παγκάκι,
τις περίμενα μέσα στο πάρκο να ρθουν,
με τις ώρες τα μάτια στο ίδιο δρομάκι,
ίσως κάτι τα βλέμματα βρούνε να πουν.

Επί μήνες στο πάρκο στα ίδια δρομάκια,
η ζωή μου ζητά έναν λόγο να βρει,
με τις ώρες να ψάχνω στα κρύα παγκάκια.
Αρτεμούλα και Άρτεμη έχουν χαθεί.

Και σαν ήρθε χειμώνας, το κρύο, τα χιόνια,
ερημιά και στο πάρκο, παντού ερημιά.
Στο κενό τής ψυχής μου πεσμένα τα χρόνια,
στου σπιτιού μου τη ζέστη, σκληρή παγωνιά.


12 σχόλια:

  1. Με πήρες μαζί σου εκεί στο πάρκο, Άρη, και οι στίχοι σου αιτία για ανέλκυση αναμνήσεων και βιωμάτων...την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γραμμένοι με πολλή στεναχώρια αυτοί οι στίχοι, αγαπητέ μου Ανταίε.
      Η ζωή τού καλού μου συναδέλφου Θανάση.
      Να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  2. Πάντα διαβάζω τα ποιήματά σου, αγαπητέ Άρη.....και σε συγχαίρω για τα νοήματα και τη ζωντάνια της αλήθειας που κρύβουν οι στίχοι σου.Στη λέξη κρύβουν, εννοώ τονίζουν....
    να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κρύβουν και τονίζουν.
      Χρησιμοποίησες τα καταλληλότερα ρήματα, Βαρβάρα.
      Σ’ ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
  3. Η διαδρομή μιας ζωής σε στίχους. Ξέροντας πως είναι αληθινή ιστορία, συγκλονίζει με τις εικόνες που δημιουργούνται απ' τη διήγησή σου.
    Καλή εβδομάδα να έχεις Άρη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια διαδρομή που ταράζεται από λάθη και ατυχίες.
      Δε λείπουν τα περιστατικά που σκαλίζουν τη μνήμη
      και γίνονται δυνάστες. Σ’ ευχαριστώ πολύ, Μαρία.

      Διαγραφή
  4. Τσακίζουν τα λόγια σου...έζησα τούτη την ιστορία..τα λάθη πληρώνονται σκληρά...
    Αυτό να γίνεται το σπίτι εχθρός, δεν θα το άντεχα!
    Καλημέρα αγαπητέ μου Άρη !
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με πολλή δυσκολία γραμμένοι οι στίχοι. Ο συνάδελφός μου παραμένει ναυαγός τής ζωής και μια μεγάλη στεναχώρια, κάθε φορά που τον συναντώ. Και τα χρόνια έχουν περάσει…
      (Έχω μια επιφύλαξη για το αν πρέπει να δημοσιεύω «δυστυχισμένους στίχους», αλλά κάποιες φορές πιέζουν πολύ…).
      Να είσαι καλά, Αριστέα.

      Διαγραφή
  5. Μαχαίρι στην καρδιά... Πόσο βαριά σέρνουμε συχνά αυτά τα λάθη της νεότητας, της ανώριμης, της άγουρης εποχής μας...
    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και δεν μπορεί να μας πείσει η ωριμότητα να τα απωθήσουμε και να τα καλύψουμε οριστικά. Όλο επανέρχονται και μας δυναστεύουν. Άλλοτε παρατηρώντας παρόμοιες καταστάσεις στους γύρω μας, άλλοτε χωρίς αιτία ξαναορθώνονται.
      Να είσαι καλά, Αλεξάνδρα.

      Διαγραφή
  6. Ο πολύ αγαπημένος μας Βέγγος κάποτε είπε…
    Ευτυχία είναι δυο χέρια σφιχτά δεμένα, το χέρι που θα σε κρατήσει, θα σε αγκαλιάσει, θα σε φροντίσει…
    Πόση δυστυχία λοιπόν κρύβει η μοναξιά ! το άδειο σπίτι !
    Ακόμα μεγαλύτερη η δυστυχία να σκέφτεσαι πως κάποτε υπήρξες ευτυχισμένος και για ανόητα παιδιάστικα λάθη με τα ίδια σου τα χέρια έδιωξες τις ευκαιρίες σου.
    Όσο κι αν θα πω ότι αριστοτεχνικά είναι δοσμένοι οι στίχοι σου, λυπάμαι που είναι αληθινοί για τον φίλο σου. Όπως λυπάμαι που είναι αληθινοί και για ανθρώπους που κι εγώ έχω γνωρίσει και για τόσους που ζουν σε μιαν αβάσταχτη μοναξιά.

    Καλημέρα να έχεις Άρη μου !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. «Το χέρι που θα σε κρατήσει». Κι όταν το χέρι λείψει, έρχεται η κατανόηση, πόσο πολύτιμο ήταν. Κι εκείνα τα άγουρα λάθη και τα πείσματα.
      Ήδη έχω 6 αναρτήσεις με τον τίτλο «Μοναξιά» και αρκετές άλλες σχετικές, με διαφορετικούς τίτλους, και το θέμα παραμένει ανεξάντλητο. Πλήθος οι εκδοχές.
      Από μια έρευνα, πριν χρόνια στην Αγγλία, είχε διαπιστωθεί πως υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός μοναχικών ανθρώπων που πληρώνουν κάποιους για να τους κρατούν συντροφιά. Για φαντάσου!
      Όπως γράφω και στην Airis, με δυσκολία δημοσιεύω στενάχωρους στίχους. Αυτή η ζωή όμως δίνει συνεχώς «τροφή»…
      Σ’ ευχαριστώ πολύ Levina.

      Διαγραφή