Ολετήρες τού χρόνου οι
μέριμνες.
Προθεσμίες, δεσμεύσεις, ευθύνες
ροκανίζουν τις μέρες αδιάκοπα,
αδυσώπητα τρώνε τούς
μήνες.
Αγχωμένος να βρεις την
επόμενη λύση
στον τορό τής δουλειάς,
πόσο μένει μυαλό ν’
ατενίσεις τη δύση
στο στενό τής φθοράς;
να προλάβεις στιγμές στα
μικρά καλοκαίρια,
να σηκώσεις τα μάτια τη
νύχτα στ’ αστέρια;
Ολετήρες τού χρόνου.
Ανεπαίσθητα μπήκαν στην
άκρη τα χρόνια,
ανεπαίσθητα πάνω μου πέσαν
τα χιόνια.
Και δική μου ευθύνη για
κείνα που έχασα,
που προσπέρασα τόσα μικρά
καλοκαίρια.
Στα γεράματα γρήγορα έφτασα.
Και τα μάτια μου πλέον
θολά για τ’ αστέρια…
